Phillip Hopkins
0 
2720
707
Układ słoneczny cuda
Park Narodowy Yellowstone może mieć oszałamiające widoki, które robią wrażenie na zwykłych Ziemianach, ale są niczym w porównaniu z dziwnymi i fascynującymi miejscami w innych częściach naszego Układu Słonecznego. Wielka Czerwona Plama Jowisza to kolosalna burza większa niż Ziemia. Temperatura powierzchni Wenus jest wystarczająco wysoka, aby stopić ołów. Największa góra na jakiejkolwiek planecie w naszym Układzie Słonecznym, Mars 'Olympus Mons, jest trzykrotnie wyższa niż Mount Everest. I chociaż każdy kosmiczny maniak warty jej europejskiej soli morskiej może wiedzieć o tych wspaniałościach, cuda Układu Słonecznego są prawie nieograniczone. Tutaj przyjrzymy się niektórym z mniej znanych miejsc w naszej kosmicznej okolicy, które najbardziej chcielibyśmy odwiedzić.
Lodowe pułapki Merkurego
Bliskość palącego słońca nie jest miejscem, w którym większość ludzi pomyślałaby, że szuka zamarzniętego lodu. Ale gdy mała planeta Merkury obraca się obok swojej ognistej gwiazdy macierzystej, kilka kraterów na biegunach jest trwale ukrytych głęboko w cieniu. Przy temperaturze otoczenia wynoszącej minus 280 stopni Fahrenheita (minus 173 stopnie Celsjusza), te „pułapki głębokiego mrozu” są idealnym miejscem do gromadzenia się lodu wodnego przez eony. Podsumowując, te pułapki lodowe mogą pomieścić więcej wody niż podobne osady na Księżycu, powiedział wcześniej Sean Solomon, dyrektor departamentu ziemskiego magnetyzmu w Carnegie Institution of Washington. .
Wenus: siedziba życia?
Wysuszona jak kości i piekielnie gorąca Wenus nie wydaje się zawierać oazy. Jednak 30 mil (48 kilometrów) nad jego piekielną powierzchnią znajduje się warstwa chmur o wręcz łagodnych warunkach. Temperatury i ciśnienia tutaj nie różnią się zbytnio od tych występujących na powierzchni Ziemi. Obfite nasłonecznienie i złożone chemikalia mogą zapewnić energię organizmom foto- i chemosyntetyzującym. Jedyny minus? W chmurach jest sporo kwasu siarkowego. Ale z drugiej strony ekstremofilne mikroby na Ziemi przetrwały znacznie trudniejsze warunki.
Kometa-Asteroida Faethon
Skała kosmiczna Phaethon ma rzadki niebieski kolor i wyjątkowo ekscentryczną orbitę, która przenosi ją blisko słońca, a następnie za Marsa. Taka orbita jest typowa dla lodowych komet, ale kiedy Phaethon zbliża się do centralnej gwiazdy naszego Układu Słonecznego, nie wytwarza pięknej, przypominającej ogon śpiączki, charakterystycznej dla prawie wszystkich komet, dlatego wielu astronomów uważa, że bardziej przypomina asteroidę. Istnieje wiele teorii na temat tego, co dokładnie dzieje się z tym dziwnym obiektem, w tym możliwość, że jest to uśpiona kometa lub kometa, która z czasem przekształciła się w asteroidę.
Ida i Dactyl
W 1993 roku sonda Galileo była w drodze na Jowisza. Po drodze zatrzymał się, aby sfotografować niezwykły obiekt - asteroidę Ida, która stała się dopiero drugą asteroidą kiedykolwiek odwiedzoną przez sondę. Ida zawierała małą niespodziankę dla naukowców: mały księżyc o imieniu Dactyl, pierwszy satelita odkryty krążący wokół asteroidy. Oba obiekty są nieco dziwne, ponieważ doświadczają wietrzenia kosmicznego od słońca, które powoduje, że ich powierzchnie z czasem stają się czerwone. Naukowcy wciąż zastanawiają się, ile dokładnie ma lat Ida i skąd wziął się ten mały księżyc.
Janus i Epimetheus
Otoczony pięknem Saturn jest domem dla wielu wspaniałych księżyców. A dwa z jego satelitów w kształcie ziemniaka, Janus i Empimetheus, mają niepowtarzalny układ. Ci specjalni partnerzy dzielą orbitę, na której jeden jest o 31 mil (50 km) bliżej Saturna niż drugi. Mniej więcej raz na cztery lata bardziej odległy księżyc dogania bliższego i oba wykonują grawitacyjne do-si-do, zamieniając się miejscami. Żaden inny księżyc w Układzie Słonecznym nie jest znany z tak wymiennej mechaniki orbity.
Yin-Yang Japetus
Trzeci co do wielkości księżyc Saturna, Japetus, to cud w kształcie orzecha włoskiego, z wybrzuszonym równikiem i dziwaczną czarno-białą powierzchnią. Jedna półkula satelity jest czarna jak węgiel, podczas gdy druga strona jest znacznie jaśniejsza. Wyniesione pasmo górskie otacza jego równik, na którym znajdują się jedne z najwyższych szczytów Układu Słonecznego. Jak dotąd nikt nie był w stanie wyjaśnić dwukolorowego wyglądu Japetusa; niektórzy astronomowie sugerują, że ciemniejsza strona mogła zostać utworzona przez cząstki pochodzące z innego księżyca Saturna, Phoebe, lub być może przez erupcję ciemnych węglowodorów z lodowych wulkanów. Były nawet szepty przypominające spisek, że Japetus nie jest naturalnym satelitą, ale raczej czymś zbudowanym lub zmodyfikowanym przez obcą cywilizację, chociaż ta możliwość wykracza daleko poza główny nurt naukowego myślenia.
Gnarly Cliffs Mirandy
Lodowy gigant Urana, księżyc Miranda, jest marzeniem spelunkerów - jego poszarpana powierzchnia jest pełna kanionów, skarp, tarasowych wychodni i klifu, którego podłoga znajduje się około 12,4 mil (20 km) w dół, najwyższego znanego klifu w Układzie Słonecznym. Geologiczne blizny Mirandy mogły wynikać z wypływającego lodu z wnętrza księżyca, który w pewnym momencie został wypchnięty na powierzchnię. Jeszcze bardziej szalona teoria sugeruje, że księżyc został kilkakrotnie rozbity i powrócił, tworząc jego wyjątkowo nierówne cechy.
Triton i Proteus
Tryton jest największym z księżyców błękitnego Neptuna i jedynym okrągłym księżycem, który znajduje się wysoko na liście miejsc, w których badacze mogą wysłać statek kosmiczny, ponieważ ma tak wiele dziwnych cech. Triton znajduje się na orbicie „wstecznej”, obracając się w przeciwnym kierunku niż planeta i inne księżyce, co sugeruje, że mogło to być przechwycone ciało podobne do Plutona. Z jego powierzchni wznoszą się dziwaczne lodowe wulkany, co czyni go jednym z najdalszych ciał w Układzie Słonecznym, o którym wiadomo, że ma aktywną geofizykę. Rodzeństwo Tritona, drugi co do wielkości księżyc Neptuna, Proteus, jest również dość niezwykły. Zamiast okrągłego księżyca ma kształt, który matematycy nazywają nieregularnym „wielościanem” (solidny obiekt o wielu płaskich ścianach), i to, co nerdzi z „Dungeons and Dragons” nazywają 20-ściennymi kostkami. Powierzchnia Proteusa jest różowawo-czerwona, być może wynikiem złożonych związków organicznych, takich jak węglowodory.
Ultima Thule
Po przekroczeniu prędkości przez odległego Plutona misja NASA New Horizons dokonała krótkiego spotkania z jeszcze bardziej odległym ciałem. Zmrożony obiekt z pasa Kuipera, nazywany Ultima Thule, początkowo wyglądał jak dwie sklejone ze sobą kule, tworząc niebiańskiego bałwana. Ale kiedy statek kosmiczny zakończył przelot, okazało się, że Ultima Thule jest płaska jak naleśnik, bardziej jak dwa przeskakujące kamienie, które w jakiś sposób zostały ze sobą zaklinowane. Naukowcy prawdopodobnie długo będą się zastanawiać nad tym dziwnym stanem rzeczy.
Ogon Słońca
Na skraju Układu Słonecznego, gdzie wpływ słońca jest prawie wyczerpany, żyje duża struktura zwana heliotail. Ogon ciągnie się za heliosferą w kształcie pocisku, bańką otaczającą nasz Układ Słoneczny, która została utworzona przez wiatr słoneczny i pole magnetyczne. Przypominający kometę heliotail nigdy nie był widziany, dopóki NASA Interstellar Boundary Explorer (IBEX) nie sfotografował go w 2013 roku, znajdując coś, co wyglądało nieoczekiwanie jak czterolistna koniczyna. Ten kwadratowy kształt powstaje w wyniku szybkiego wiatru słonecznego wystrzeliwującego w pobliżu biegunów słonecznych i wolniejszego wiatru płynącego z okolic równika, naukowcy powiedzieli siostrzanej stronie Space.com..