Phillip Hopkins
0 
3971
1059
To prawdopodobnie jedna z największych tajemnic w historii, zniknięcie Amelii Earhart przyciągnęło uwagę opinii publicznej i naukowców od tamtego pamiętnego dnia w 1937 r., Kiedy Straż Przybrzeżna straciła transmisję radiową z samolotem Earharta w drodze na wyspę Howland, na północ od równika. Pacyfik.
Earhart i jej nawigator, Fred Noonan, próbowali opłynąć świat. Nigdy więcej o nich nie słyszano. W tym tygodniu artykuł opublikowany w czasopiśmie Forensic Anthropology sugeruje, że kości znalezione na wyspie Nikumaroro (niegdyś zwanej Gardner Island) na Pacyfiku w 1940 roku mogą należeć do chudej lotniczki..
„Analiza ta ujawnia, że Earhart jest bardziej podobny do kości Nikumaroro niż 99% osób w dużej próbce referencyjnej. To zdecydowanie potwierdza wniosek, że kości Nikumaroro należały do Amelii Earhart” - napisał w czasopiśmie autor badania i antropolog sądowy Richard Jantz artykuł. [10 tajemniczych zgonów i zniknięć, które wciąż są zagadkami historyków]
Jantz jest częścią starań podjętych przez The International Group for Historic Aircraft Recovery (TIGHAR) w 1988 roku w celu odnalezienia szczątków Earharta.
Od 1988 roku Richard Gillespie, dyrektor wykonawczy TIGHAR, prowadził badaczy TIGHAR w 11 ekspedycjach w nadziei znalezienia wskazówek co do tego, co stało się z Earhartem. Jeden z pomysłów jest taki, że Earhart i Noonan awaryjnie wylądowali na Nikumaroro w Republice Kiribati, a następnie tam zginęli. Brakuje też samolotu Earharta. W 2014 roku badacze TIGHAR odkryli „anomalię” na dnie morskim w pobliżu Nikumaroro, chociaż nie ma żadnych informacji na temat tego, co spowodowało tę anomalię.
Pomiar kości
Chociaż rzeczywistych kości nie znaleziono, naukowcy mają zapisy od dr D. W. Hoodlessa, który najwyraźniej zbadał 13 kości w Suva na Fidżi w 1941 roku, po tym jak zostały wysłane do niego z Centralnej Szkoły Medycznej. W swoich notatkach Hoodless doszedł do wniosku, że kości należały do europejskiego mężczyzny, który miał około 5 stóp i 6 cali - znacznie mniej niż 5-stopowy i 9-metrowy Earhart, zgodnie z raportem NPR z 1998 r. (W swoim artykule Jantz wskazuje, że Earhart był być może 5 stóp 7 cali lub 5 stóp 8 cali wysokości.)
Ustalenie, czy te kości mogły należeć do Earhart, czy nawet kobiety, było długą naukową podróżą. W 1998 roku antropolodzy sądowi Karen Burns i Richard Jantz przeanalizowali dokumentację medyczną i zdjęcia Earharta, aby stwierdzić, że „morfologia odzyskanych kości, o ile możemy stwierdzić, stosując współczesne metody kryminalistyczne do pomiarów wykonanych w tym czasie, wydaje się zgodna z kobieta wzrostu Earhart i pochodzenia etnicznego ”, zgodnie z oświadczeniem TIGHAR. [Na zdjęciach: Poszukiwanie Amelii Earhart]
Ta interpretacja została zakwestionowana w 2015 roku, kiedy brytyjska absolwentka Pamela Cross i australijski antropolog Richard Wright opublikowali artykuł w Journal of Archaeological Science: Reports, w którym argumentowali, że kości prawdopodobnie należały do krępego europejskiego mężczyzny, jak pierwotnie zasugerował Hoodless w swoim opisie z 1941 roku..
W odpowiedzi na to obalenie Jantz (Burns zmarł w 2012 roku) przeprowadził dokładniejsze badanie pomiarów kości Nikumaroro i ich porównania z sylwetką Earharta. Wstępne wyniki opublikowano w 2016 roku, które sugerowały, że kości pasowały do tego, co sugerowały obrazy Earhart dotyczące jej rozmiaru, zgłoszone w tamtym czasie.
Bliżej prawdy?
W nowo opublikowanym badaniu Jantz opisuje swoją analizę, która obejmowała nowo odkryte informacje o wymiarach ciała Earhart, oparte na badaniu jej ubrań, które odbyły się na Uniwersytecie Purdue w kolekcji artykułów Amelii Earhart George'a Palmera Putnama. Jantz zmierzył długość w kroku i obwód w pasie pary spodni Earhart. Użył również różnych obrazów (szczególnie tych z gołymi rękami i nogami), prawa jazdy Massachusetts i innych zapisów, aby oszacować budowę Earharta.
Doszedł do wniosku, że „pod każdym względem” kości są zgodne z kościami Earharta. „Jako wysoka i wąska kobieta, 'zestaw' kości udowej mógł równie dobrze wydawać się mężczyznom bez kaptura,” napisał Jantz. „Z wielu zdjęć Earhart i obwodu talii wynika, że jej biodra były wąskie jak na kobietę. To, w połączeniu z jej wzrostem, nie wymaga takiego kąta kości udowej, jakiego można by się spodziewać po kobiecie”.
Ponadto Hoodless wykorzystał połowę kości łonowej jako część swojej determinacji płciowej: miejsce, w którym kości łonowe spotykają się w środku, to łuk - znany jako łuk łonowy - a antropolodzy sądowi używają kąta tego łuku do określenia płeć szkieletu. Kobiety, które mają średnio szersze biodra niż mężczyźni, mają większy kąt wierzchołka tego łuku. Jednym z problemów z jego pomiarem jest jednak to, że miał tylko jedną stronę tej kości (i łuk), co sprawia, że ustalenie rzeczywistego kąta, szczególnie przy użyciu narzędzi dostępnych w 1941 r., Jest trudne, zauważył Jantz w swoim artykule..
„Niejednoznaczny kąt półpubikowy”, pisał Jantz, „z łatwością mógłby zostać nazwany mężczyzną przez niedoświadczone oko, a nawet przez doświadczone oko, zwłaszcza jeśli procesy tafonomiczne [fosylizacja] zmodyfikowały morfologię”.
Nawet z tym odkryciem istnieje wiele innych narracji. Na przykład, jak donosi The Washington Post, emerytowany dziennikarz Mike Campbell, który badał zniknięcie Earharta, nadal twierdzi, że Japończycy schwytali Earharta i Noonana na Wyspach Marshalla, uważając ich za szpiegów. Campbell, autor „Amelia Earhart: The Truth at Last” (Sunbury Press Inc .; drugie wydanie, 2016 r.) Twierdzi, że duet był torturowany tylko po to, by zginąć w japońskim areszcie.
W zeszłym roku kanał History opublikował specjalną informację dotyczącą zdjęcia, które odkryli, a które kanał sugerował, pokazało Earhart i Noonan. Twierdzili, że zdjęcie przedstawiało Earhart po tym, jak została wzięta jako zakładniczka przez Japończyków na Wyspach Marshalla. Eksperci natychmiast odrzucili to twierdzenie, powołując się na największą prezentację ze wszystkich: zdjęcie zostało zrobione co najmniej dwa lata PRZED ostatnim, fatalnym lotem Earhart.
Oryginalny artykuł na .