Rudolf Cole
0 
2267
230
Rolą układu odpornościowego - zbioru struktur i procesów zachodzących w organizmie - jest ochrona przed chorobami lub innymi potencjalnie szkodliwymi ciałami obcymi. Prawidłowo funkcjonujący układ odpornościowy identyfikuje różnorodne zagrożenia, w tym wirusy, bakterie i pasożyty, i odróżnia je od zdrowej tkanki organizmu, zgodnie z podręcznikami Merck..
Odporność wrodzona a adaptacyjna
Układ odpornościowy można ogólnie podzielić na kategorie: odporność wrodzona i odporność adaptacyjna.
Według National Library of Medicine (NLM), odporność wrodzona to układ odpornościowy, z którym się urodziłeś, i składa się głównie z barier w organizmie i na zewnątrz, które powstrzymują obce zagrożenia. Składniki odporności wrodzonej obejmują skórę, kwas żołądkowy, enzymy zawarte we łzach i tłuszczach skórnych, śluz i odruch kaszlowy. Istnieją również chemiczne składniki odporności wrodzonej, w tym substancje zwane interferonem i interleukiną-1.
Odporność wrodzona jest niespecyficzna, co oznacza, że nie chroni przed żadnymi określonymi zagrożeniami.
Odporność adaptacyjna lub nabyta jest skierowana przeciwko określonym zagrożeniom dla organizmu, zgodnie z NLM. Według The Biology Project na Uniwersytecie Arizony, odporność adaptacyjna jest bardziej złożona niż odporność wrodzona. W odporności adaptacyjnej zagrożenie musi zostać przetworzone i rozpoznane przez organizm, a następnie układ odpornościowy wytwarza przeciwciała specjalnie zaprojektowane dla zagrożenia. Po zneutralizowaniu zagrożenia adaptacyjny układ odpornościowy „zapamiętuje” je, co sprawia, że przyszłe reakcje na ten sam zarazek są bardziej wydajne.
Główne komponenty
Węzły chłonne: Małe struktury w kształcie fasoli, które wytwarzają i przechowują komórki, które zwalczają infekcje i choroby i są częścią układu limfatycznego - składającego się ze szpiku kostnego, śledziony, grasicy i węzłów chłonnych, zgodnie z „Praktycznym przewodnikiem po medycynie klinicznej” Uniwersytetu Kalifornii w San Diego (UCSD). Węzły chłonne zawierają również limfę, przezroczysty płyn, który przenosi te komórki do różnych części ciała. Kiedy organizm walczy z infekcją, węzły chłonne mogą zostać powiększone i bolesne.
Śledziona: Największy narząd limfatyczny w organizmie, który znajduje się po lewej stronie, pod żebrami i nad żołądkiem, zawiera białe krwinki, które zwalczają infekcje lub choroby. Według National Institutes of Health (NIH) śledziona pomaga również kontrolować ilość krwi w organizmie i usuwa stare lub uszkodzone komórki krwi.
Szpik kostny: Żółta tkanka w środku kości wytwarza białe krwinki. Ta gąbczasta tkanka wewnątrz niektórych kości, takich jak kości biodrowe i udowe, zawiera niedojrzałe komórki, zwane komórkami macierzystymi, według NIH. Komórki macierzyste, zwłaszcza embrionalne komórki macierzyste, które pochodzą z jaj zapłodnionych in vitro (poza organizmem), są cenione za ich elastyczność w przekształcaniu się w dowolną ludzką komórkę.
Limfocyty: Według Kliniki Mayo te małe białe krwinki odgrywają dużą rolę w obronie organizmu przed chorobami. Te dwa typy limfocytów to komórki B, które wytwarzają przeciwciała atakujące bakterie i toksyny oraz komórki T, które pomagają niszczyć zakażone lub rakowe komórki. Limfocyty T zabójców to podgrupa komórek T, które zabijają komórki zakażone wirusami i innymi patogenami lub w inny sposób uszkodzone. Pomocnicze komórki T pomagają określić, jakie reakcje immunologiczne organizm wywołuje na określony patogen.
Grasica: W tym małym narządzie dojrzewają komórki T. Ta często pomijana część układu odpornościowego, która znajduje się pod mostkiem (i ma kształt liścia tymianku, stąd nazwa), może wyzwalać lub utrzymywać produkcję przeciwciał, które mogą powodować osłabienie mięśni - powiedziała Mayo Clinic. Co ciekawe, u niemowląt grasica jest dość duża, rośnie aż do okresu dojrzewania, a następnie zaczyna się powoli kurczyć i z wiekiem zastępowana tłuszczem - według National Institute of Neurological Disorders and Stroke.
Leukocyty: Te zwalczające choroby białe krwinki identyfikują i eliminują patogeny i stanowią drugie ramię wrodzonego układu odpornościowego. Według Mayo Clinic wysoka liczba białych krwinek nazywana jest leukocytozą. Wrodzone leukocyty obejmują fagocyty (makrofagi, neutrofile i komórki dendrytyczne), komórki tuczne, eozynofile i bazofile.
Choroby układu odpornościowego
Jeśli choroby związane z układem odpornościowym są zdefiniowane bardzo szeroko, choroby alergiczne, takie jak alergiczny nieżyt nosa, astma i egzema, są bardzo powszechne. Jednak według dr Matthew Lau, szefa wydziału alergologii i immunologii w Kaiser Permanente Hawaii, w rzeczywistości reprezentują one nadreaktywność na zewnętrzne alergeny. Astma i alergie obejmują również układ odpornościowy. Zwykle nieszkodliwy materiał, taki jak pyłki traw, cząsteczki jedzenia, pleśń lub sierść zwierząt domowych, jest mylony z poważnym zagrożeniem i atakowany.
Inne rozregulowanie układu odpornościowego obejmuje choroby autoimmunologiczne, takie jak toczeń i reumatoidalne zapalenie stawów.
„Wreszcie, mniej powszechnymi chorobami związanymi z niedoborami układu odpornościowego są niedobory przeciwciał i stany komórkowe, które mogą pojawiać się w sposób wrodzony” - powiedział Lau. .
Według NIH zaburzenia układu odpornościowego mogą powodować choroby autoimmunologiczne, choroby zapalne i raka.
Niedobór odporności występuje, gdy układ odpornościowy nie jest tak silny jak normalnie, co powoduje nawracające i zagrażające życiu infekcje, zgodnie z University of Rochester Medical Center. U ludzi niedobór odporności może być wynikiem choroby genetycznej, takiej jak ciężki złożony niedobór odporności, nabytych schorzeń, takich jak HIV / AIDS, lub w wyniku stosowania leków immunosupresyjnych.
Na drugim końcu spektrum autoimmunizacja wynika z nadaktywnego układu odpornościowego atakującego normalne tkanki tak, jakby były ciałami obcymi, według University of Rochester Medical Center. Typowe choroby autoimmunologiczne obejmują zapalenie tarczycy Hashimoto, reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzycę typu 1 i toczeń rumieniowaty układowy. Inną chorobą uważaną za chorobę autoimmunologiczną jest myasthenia gravis (wymawiane my-us-THEE-nee-uh GREY-vis).
Diagnostyka i leczenie chorób układu odpornościowego
Chociaż objawy chorób immunologicznych są różne, gorączka i zmęczenie są częstymi oznakami nieprawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego - zauważyła klinika Mayo..
W większości przypadków niedobory odporności są diagnozowane za pomocą badań krwi, które mierzą poziom elementów odpornościowych lub ich aktywność funkcjonalną, powiedział Lau..
Stany alergiczne można ocenić za pomocą badań krwi lub testów skórnych na alergię, aby określić, które alergeny wywołują objawy.
W stanach nadreaktywnych lub autoimmunologicznych bardzo pomocne mogą być leki zmniejszające odpowiedź immunologiczną, takie jak kortykosteroidy lub inne środki immunosupresyjne.
„W niektórych stanach niedoboru odporności leczenie może polegać na zastąpieniu brakujących lub niedoborowych elementów” - powiedział Lau. „Może to być zastrzyk przeciwciał w celu zwalczania infekcji”.
Leczenie może również obejmować przeciwciała monoklonalne, powiedział Lau. Przeciwciało monoklonalne to rodzaj białka wytwarzanego w laboratorium, które może wiązać się z substancjami w organizmie. Lau powiedział, że mogą być używane do regulacji części odpowiedzi immunologicznej, które powodują stan zapalny. Według National Cancer Institute przeciwciała monoklonalne są stosowane w leczeniu raka. Mogą przenosić leki, toksyny lub substancje radioaktywne bezpośrednio do komórek rakowych.
Kamienie milowe w historii immunologii
1718: Lady Mary Wortley Montagu, żona brytyjskiego ambasadora w Konstantynopolu, zaobserwowała pozytywny wpływ wariolacji - celowego zakażenia ospą - na rdzenną populację i zleciła wykonanie tej techniki na własnych dzieciach.
1796: Edward Jenner jako pierwszy zademonstrował szczepionkę przeciw ospie.
1840: Jakob Henle przedstawił pierwszą nowoczesną propozycję teorii zarazków chorobowych.
1857-1870: Rola drobnoustrojów w fermentacji została potwierdzona przez Louisa Pasteura.
1880-1881: Opracowano teorię, że wirulencja bakterii może być używana jako szczepionki. Pasteur zastosował tę teorię w praktyce, eksperymentując ze szczepionkami przeciwko cholerze kurczaka i wąglikowi. 5 maja 1881 roku Pasteur zaszczepił 24 owce, jedną kozę i sześć krów pięcioma kroplami żywej atenuowanej laseczki wąglika.
1885: Joseph Meister, 9 lat, otrzymał szczepionkę atenuowaną przeciw wściekliźnie od Pasteura po ugryzieniu przez wściekłego psa. Jest pierwszym znanym człowiekiem, który przeżył wściekliznę.
1886: Amerykański mikrobiolog Theobold Smith wykazał, że zabite termicznie kultury prątków cholery kurcząt skutecznie chronią przed cholerą.
1903: Maurice Arthus opisał lokalizującą reakcję alergiczną, która jest obecnie znana jako reakcja Arthusa.
1949: John Enders, Thomas Weller i Frederick Robbins eksperymentowali ze wzrostem wirusa polio w hodowli tkankowej, neutralizacją surowicami immunologicznymi i demonstracją osłabienia neurowirulencji przy powtarzalnym pasażu.
1951: Opracowano szczepionkę przeciwko żółtej febrze.
1983: HIV (ludzki wirus niedoboru odporności) został odkryty przez francuskiego wirusologa Luca Montagniera.
1986: Szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B została wyprodukowana za pomocą inżynierii genetycznej.
2005: Ian Frazer opracował szczepionkę przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego.
Dodatkowe zasoby:
- UCSD: praktyczny przewodnik po medycynie klinicznej
- Harvard Medical School: Jak wzmocnić swój układ odpornościowy
- NIH: Przegląd układu odpornościowego
Ten artykuł służy wyłącznie do celów informacyjnych i nie ma na celu udzielania porad medycznych. Ten artykuł został zaktualizowany 17 października 2018 r. Przez redaktorkę Health Editor, Sarah Miller.