Vlad Krasen
0 
4075
644
Pewnego razu, otrzymując grant badawczy, naukowcy przypięli trzy martwe aligatory do obciążonych uprzęży i umieścili zwłoki na głębokości 6,600 stóp (2 km) w Zatoce Meksykańskiej.
Pierwszy aligator został opanowany przez gigantyczne różowe skorupiaki w ciągu jednego dnia i powoli zjadany od wewnątrz.
Drugi aligator został pożarty aż do czaszki i kręgosłupa po 51 dniach.
A trzeci aligator? Cóż, nikt nie wie; jego zwłoki zostały wyrwane z uprzęży i porwane przez niewidzialnego drapieżnika w ciągu tygodnia, pozostawiając po sobie podartą linę i niepewny piasek.
Jest to albo najmniej satysfakcjonująca bajka w historii, albo wyniki dziwnego nowego badania cyklu żywności morskiego opisanego w czasopiśmie PLOS ONE. (Odpowiedź: to jedno i drugie.)
Związane z: Bestie uczty: niesamowite zdjęcia zwierząt i ich zdobyczy
Autorzy badania (opublikowanego 20 grudnia) postanowili sprawdzić, jak głodne węgla stworzenia z głębokiego, ciemnego oceanu zareagują na źródło pożywienia, którego nigdy wcześniej nie widzieli - a mianowicie na łuskowatą tuszę aligatora słodkowodnego (Alligator mississippiensis).
Mieszkańcy głębin nie mogą sobie pozwolić na wybredne zjadanie; tam na dole jest zbyt ciemno i zimno, aby rośliny mogły przejść fotosyntezę, a składników odżywczych brakuje.
„Głęboki ocean to pustynia żywności, usiana oazami żywności” - powiedział współautor badania Clifton Nunnally z Louisiana Universities Marine Consortium w filmie wideo o eksperymencie, opublikowanym w kwietniu ubiegłego roku. „Niektóre z tych oaz to otwory wentylacyjne w dnie oceanu, z których wydostają się chemikalia lub żywność spada z powierzchni oceanu”.
Badania nad tymi „upadkami pokarmu” skupiały się głównie na dużych ssakach, takich jak wieloryby, których zwłoki stanowią tłustą ucztę dla dużych i małych stworzeń morskich. Podczas gdy zwłoki aligatorów słodkowodnych mogą być wyrzucane do oceanu przez huragany i inne niekorzystne warunki pogodowe, nigdy wcześniej nie zaobserwowano ekologicznych następstw takiego „upadku aligatorów”. Czy robaki, skorupiaki i inni mieszkańcy dna oceanu mogą znaleźć sposób na penetrację grubych skór aligatorów i uwolnienie z nich smacznego mięsa? Badacze nie sądzili, że jest to prawdopodobne - jednak szybko udowodniono, że się mylili.
Kiedy zespół wysłał robota z aparatem w celu sprawdzenia pierwszego aligatora dzień po ułożeniu go na dnie Zatoki, okazało się, że zwłoki są rozrywane przez ogromne, podobne do pigułek równonogi (Bathynomus giganteus) - część z nich zakopała się już w aligatorze i zaczęła go zjadać od środka. Naukowcy zauważyli, że te skorupiaki mogą magazynować energię z pojedynczego posiłku przez miesiące lub lata, co oznacza, że głodne buggy grzebiące martwego aligatora nie będą musiały pracować przez dłuższy czas, aby zdobyć więcej jedzenia..
Drugi aligator wypadł jeszcze gorzej. Kiedy naukowcy ponownie odwiedzili zwłoki 51 dni po rozmieszczeniu, zostały one oczyszczone, aż do kości. Kości te były pokryte tajemniczym brązowym puchem, który analiza DNA wykazała, że jest to nowo odkryty gatunek robaka zjadającego kości (rodzaj: Osedax). To jest pierwszy raz Osedax Naukowcy zauważyli, że gatunek ten został wykryty w Zatoce Meksykańskiej.
Ostateczne zwłoki aligatora zniknęły z jego uprzęży, zanim naukowcy zdążyli dostrzec zjadające je stworzenia morskie, ale jasne jest, że aligator nie obudził się i nie odpłynął sam. Biorąc pod uwagę, że stworzenie i uprząż ważyły łącznie 80 funtów (36 kilogramów), przebicie się przez linę i odciągnięcie tuszy wymagałoby dużego drapieżnika. Najprawdopodobniej winowajcą jest rekin - postawili hipotezę naukowcy.
Podsumowując opowieść “Gatorowie, którzy wpadli do morza,” wiele morskich stworzeń żerujących na dnie gasiło apetyt na smakowite gadzie mięso - w tym niektóre brązowe, zjadające kości robaki, o których istnieniu nikt nie wiedział. I wszyscy żyli długo i szczęśliwie, aż ich ciała zostały pożarte w naturze. Koniec.
- Zdjęcia: Najdziwniejsza ryba
- Zdjęcia: Ekspedycja głębinowa odkrywa Metropolis of Octopuses
- Marine Marvels: Spectacular Photos of Sea Creatures
Pierwotnie opublikowano w dniu .
