Vova Krasen
0 
1793
339
Kwitnąca metropolia
Teotihuacan (wymawiane te-o-tee-waka-n) uważane jest przez archeologów za pierwsze duże miasto w obu Amerykach. Znajdowało się w północno-wschodnim regionie Doliny Meksyku, około 35 mil (56 kilometrów) od współczesnego miasta Meksyk. Istniał od około 100 roku p.n.e. do 550 n.e..
W szczytowym okresie Teotihuacan miał powierzchnię około 14 mil kwadratowych (36 km kwadratowych) i był domem dla wielu rdzennych mieszkańców wielu różnych regionów, w tym Majów, Mixteków i Zapoteków. W 400 r.n.e. Teotihuacan było najgęściej zaludnionym miastem we wszystkich Amerykach z populacją przekraczającą 100 000 osób.
Wielokulturowe megamiasta
Teotihuacan stało się politycznym, kulturalnym, ekonomicznym i religijnym epicentrum regionu. Uroczyste jądro wielkiego miasta zostało zbudowane wzdłuż tak zwanej dziś Alei Umarłych, pokazanej powyżej. Ta masywna droga była wyrównana na północ i południe i miała 3 mile (5 km) długości i 131 stóp (40 m) szerokości.
Z dala od obszaru ceremonialnego dla dużych grup rodzinnych dostępny był siatkowy układ zespołów mieszkalnych, podobny w projekcie architektonicznym. Wydaje się, że wiele z tych rodzin specjalizuje się w określonym rzemiośle, takim jak tworzenie ceramiki lub obróbka obsydianu.
Zagubiony w historii jest jakikolwiek wspólny język Teotihuacanos, ale przy tak wielu różnych grupach ludzi miasto było najprawdopodobniej wielojęzyczne.
Mieszanka kultur
Współcześni archeolodzy nie wiedzą, jak mieszkańcy tego wielkiego ceremonialnego centrum nazywali swoje miasto, a nawet siebie. Nazwa „Teotihuacan” pochodzi z języka nahuatl i ma oznaczać „miejsce, w którym ludzie stają się bogami”. Nahuatl był używany przez Mexica (czyt “Meh-she-ka ") ludzie w czasie hiszpańskiego podboju w 1519 r. Mexica byli budowniczymi wielkiego miasta Tenochtitlan (wymawiane jako" Teno-chit-trawnik "), znanego dziś jako miasto Meksyku, lub Mexico City.
Wraz z ludem Texcoco i Tepaneca, Meksykanie utworzyli potrójny sojusz ustanawiający to, co współcześni historycy nazywają imperium Azteków. Pokazany powyżej wielki kamień kalendarza azteckiego został znaleziony pochowany pod publicznym placem znanym jako Zócalo w Meksyku w 1790 roku.
Piramida Pierzastego Węża
Trzy piramidy są kamieniami węgielnymi Teotihuacan i są imponującym świadectwem umiejętności starożytnych ludzi, którzy budowali te piramidy, a także całego miasta bez koni, mułów czy wołów i bez metalowych narzędzi.
Najmniejsza z piramid (pokazana powyżej) znana jest dziś jako Piramida Pierzastego Węża i ma podstawę o wymiarach 213 stóp na 213 stóp (65 na 65 m) i wieżach o wysokości 75 stóp (23 m). Znajduje się na południowym krańcu dzisiejszej odrestaurowanej Alei Umarłych, ale kiedyś znajdowała się w centrum miasta Teotihuacan, w ceremonialnym obszarze znanym jako kompleks Ciudadela.
Kompleks Ciudadela obejmuje masywny, zatopiony obszar o powierzchni 1400 stóp kwadratowych (130 m2), który stworzyłby wystarczająco dużą przestrzeń dla wszystkich 100000 obywateli, aby zebrać się i wziąć udział w dużych publicznych rytuałach.
Imponujące konstrukcje
Piramida Pierzastego Węża wzięła swoją nazwę od setek głów węża wyrytych na jej bokach w trzecim wieku. Znajdują się tu masywne i imponujące rzeźby dwóch bóstw wężowych - pierwszy to bóg stwórca, którego Aztekowie nazywał Quetzalcoatl (co oznacza „pierzasty wąż”), a drugi to wąż ognia o wyłupiastych oczach zwany Cipactli.
Archeolodzy uważają teraz, że zatopiony plac był okresowo zalewany, co przedstawia pierwotne morze. Piramida Pierzastego Węża byłaby świętą górą wznoszącą się nad tym pierwotnym morzem, reprezentującą początek czasu ludzi na Ziemi. Biorąc pod uwagę rozmiar i ilość kamiennych bloków użytych do rzeźbienia czterech boków tej piramidy, Piramida Pierzastego Węża jest najbardziej pracochłonną konstrukcją znalezioną w Teotihuacan. Archeolog uważa teraz, że zatopiony plac był okresowo zalewany, co stanowi pierwotny morze. Piramida Pierzastego Węża byłaby świętą górą wznoszącą się nad tym pierwotnym morzem, reprezentującą początek czasu ludzi na Ziemi. Biorąc pod uwagę rozmiar i ilość kamiennych bloków użytych do rzeźbienia czterech boków tej piramidy, Piramida Pierzastego Węża jest najbardziej pracochłonną konstrukcją znalezioną w Teotihuacan.
Masywny i efektowny
Na dalekim północnym krańcu Alei Umarłych, Teotihuacanos zbudowali masywną piramidę, znaną dziś jako Piramida Księżyca. Jest to jedna z najwspanialszych budowli starożytnego miasta, zarówno ze względu na duże rozmiary, jak i charakterystyczny styl architektoniczny.
Jest to druga co do wielkości piramida w mieście, o podstawie mierzącej 427 na 512 stóp (130 m na 156 m) i wysokości 141 stóp (43 m). Dwanaście małych platform piramidowych znajduje się wokół dużego placu przed Piramidą Księżyca - z pewnością wystarczająco dużych, aby pomieścić duże ceremonialne i ofiarne rytuały.
Etapy produkcji
Uważa się, że Piramida Księżyca jest pierwszym dużym budynkiem Teotihuacan. Początkowa budowa rozpoczęła się w I wieku p.n.e. kiedy zbudowano małą piramidę. Następnie na siedmiu etapach budowano większe i większe piramidy na wcześniejszych i mniejszych konstrukcjach. Wydaje się, że ostateczna konstrukcja została ukończona do roku 350 n.e. Zarówno ofiary z ludzi, jak i ze zwierząt, wraz z ceremonialnymi przedmiotami wykonanymi z obsydianu i zielonego kamienia, zostały odkopane w Piramidzie Księżyca, co sugeruje, że piramida ta jest przede wszystkim centrum religijnym i ofiarnym.
Piramida Słońca
Piramida Słońca to największa piramida w Teotihuacan i druga co do wielkości piramida w Mezoameryce - tylko nieco mniejsza niż Wielka Piramida w Choluli w pobliżu dzisiejszego Puebla w Meksyku.
Piramida Słońca została ukończona w II wieku, a jej ukończenie zajęło ponad 100 lat. W jej rdzeniu znajduje się ponad 38.846.133 stóp sześciennych (1,1 miliona metrów sześciennych) cegieł mułowych adobe. Widoczna dziś szorstka fasada była kiedyś pokryta sztukaterią o powierzchni 60 000 metrów kwadratowych, a niegdyś ozdobiona dużymi malowidłami ściennymi.
Kwadratowa podstawa Piramidy Słońca ma 733 stopy (223 m), a jej wysokość sięga 234 stóp (71 m).
Ciągłe projekty
Chociaż w XIX wieku w Piramidzie Słońca miały miejsce drobne wykopaliska, to zdjęcie z 1908 roku pokazuje ruiny, gdy archeolodzy pospiesznie je odnawiają.
Pod rządami prezydenta Porfirio Díaza, Meksyk rozpoczął duży projekt wykopalisk i odnowienia Piramidy Słońca, który rozpoczął się w 1905 roku w ramach przygotowań do obchodów stulecia niepodległości Meksyku od Hiszpanii w 1910 roku. Dalsze wykopaliska i badania trwały przez XX wiek i trwają do dziś.
Kamienne schody
Kiedy Piramida Słońca została zbudowana po raz pierwszy w II wieku naszej ery, osiągnęła wysokość 206 stóp (63 m). Około 75 lat później został powiększony do obecnych rozmiarów. Na szczycie Teotihuacanos zbudowali świątynię, która została ukończona około 300 roku n.e..
Piramida, która stała w latach świetności Teotihuacan, została zbudowana z czterema schodkowymi platformami, ale piąta platforma została omyłkowo dodana podczas renowacji w XX wieku. Te oryginalne platformy zostały wykonane z kamiennych bloków, pokryte blachą wapienną i pomalowane na jaskrawe kolory. Dokładnie 248 stromych i nierównych stopni prowadzi z jednego tarasu platformy na drugie, co sprawia, że wspinaczka na wielką piramidę jest trudnym zadaniem.
Inspiracja słoneczna
Podobnie jak większość wczesnych miast mezoamerykańskich, architekci Teotihuacan inspirowali się niebem. Wygląda na to, że z całą pewnością ustawili Aleję Umarłych i trzy wielkie piramidy w oparciu o pozycje o znaczeniu astronomicznym. Teotihuacan pozornie odzwierciedla kalendarz obserwacji Słońca, umożliwiając planowanie zarówno rytuałów rolniczych, jak i religijnych w cyklu rocznym.
Wiedza astronomiczna, zrozumienie i umiejętności budowania technicznego tych wczesnych mezoamerykańskich ludzi rywalizują w tym okresie z każdym społeczeństwem na Ziemi..
Zdjęcie powyżej patrzy 1,5 mili (2,5 km) na północ w dół Alei Umarłych przy Piramidzie Księżyca, z Piramidą Słońca po prawej stronie.
- 1
- 2
Bieżąca strona: Strona 1
Następna strona Strona 2