Thomas Dalton
0 
2253
219
Duże miejsce
Desierto de Chihuahua jest największą pustynią w Ameryce Północnej, ponieważ zajmuje powierzchnię ponad 200 000 mil kwadratowych (517 998 kilometrów kwadratowych) i rozciąga się w głąb Płaskowyżu Centralnego Meksyku. Wiele endemicznych gatunków roślin sugeruje, że pustynia może być najbardziej zróżnicowaną biologicznie pustynią na świecie. Północna część pustyni Chihuahuan wystaje na północ od granicy międzynarodowej do południowo-środkowego Nowego Meksyku, tworząc rzadki i rozległy obszar białych wydm gipsowych.
Ograniczony dostęp
Z kosmosu jest to największe pole wydm gipsowych na świecie, a towarzyszące mu sezonowe jezioro, Jezioro Lucero, można zobaczyć w wewnętrznie osuszonej dolinie znanej jako Tularosa Basin. Pole wydmowe obejmuje około 275 mil kwadratowych (712 km kwadratowych) na wysokości od 3890 do 4116 stóp (1186 do 1255 m). Około 40 procent pola wydm jest chronione w obrębie pomnika narodowego White Sands. Pozostałe 60 procent wydm znajduje się na obszarze wojskowym Stanów Zjednoczonych, co ogranicza ich wykorzystanie przez społeczeństwo.
Stąd do tamtąd
Wokół wydm znajdują się góry San Andres i Sacramento, będące źródłem sproszkowanego piasku gipsowego. Przez wiele tysiącleci deszcze erodowały te góry, spłukując ziarna gipsu w dolinę i osadzając je w jeziorze Lucero. W ekstremalnym upale pustyni parująca woda z sezonowego jeziora pozostawia drobny piasek gipsowy, co powoduje, że dominujące wiatry zachodnie wieją cząsteczki gipsu na masywne białe wydmy.
Zagubione piękno
Mimo że gips jest jednym z najpowszechniejszych minerałów występujących na Ziemi, rzadko można go zobaczyć lub znaleźć na powierzchni Ziemi. Dzieje się tak, ponieważ gips łatwo rozpuszcza się w wodzie. Geneza tej pustyni z białym piaskiem rozpoczęła się około 100 milionów lat temu, kiedy ten obszar dzisiejszej Ameryki Północnej był pokryty płytkim morzem. Kiedy morze cofnęło się, a słonowodne jeziora wyparowały, grube warstwy soli i gipsu pokrywały starożytny krajobraz dna morskiego.
Lata tworzenia
Około 70 milionów lat temu, w okresie regionalnego budowania gór, pobliskie góry San Andres i Sacramento zostały podniesione do wysokości 9 695 stóp (2955 m). W miarę jak góry wznosiły się wysoko ponad nowo powstałą Kotlinę Tularosa, rosły też grube pokłady gipsu. Tysiące lat deszczu i śniegu rozpuściło gips wysokogórski, spłukując go z wielu górskich zboczy do basenu, gdzie gromadził się w jeziorze Lucero. Kiedy woda z jeziora wyparowała, pozostała cienka warstwa skrystalizowanego gipsu zwanego selenitem. Kontynuacja wietrzenia rozbija selenit na kryształy drobnych ziaren piasku gipsowego, które wiatry spiętrzają wysoko w strome wydmy. Niektóre z bardziej spektakularnych wydm mogą osiągnąć wysokość 60 stóp (18 m).
Unikalne na świecie
Geolodzy definiują piasek jako dowolną substancję składającą się z minerału o średnicy od 0,003 do 0,08 cala (0,065 do 2 mm). Większość piasku na Ziemi składa się z kwarcu. Większość tego piasku kwarcowego początkowo była skałą, taką jak piaskowiec, wapień lub granit, i z czasem zwietrzała w małe ziarenka piasku kwarcowego. Białe wydmy Nowego Meksyku składają się w około 98 procentach z czystego piasku gipsowego, a ze względu na regionalną suchość terenu powstały ogromne, dmuchane przez wiatr, białe wydmy. Geolodzy szacują, że 4,5 miliarda ton (4,08 ton metrycznych) białego gipsu składa się na 275 mil kwadratowych białych wydm, które można tu znaleźć.
Życie w skrajności
Regiony między wydmami to fascynujące środowiska, w których dzikie zwierzęta są zdeterminowane przez życie w niegościnnym środowisku. Gleba znajdująca się na polu wydmowym waha się od płytkiej do bardzo głębokiej. Niektóre obszary pól międzywydmowych są słabo osuszone, podczas gdy inne są nadmiernie osuszane. System wód podziemnych znaleziony w dorzeczu jest złożony i naukowcy wciąż nie do końca rozumieją ten system.
Flora pustyni
Na białym polu wydmowym rośnie ponad 300 gatunków roślin. Odgrywają kluczową rolę w ekologii regionu, stabilizując brzegi wydm oraz zapewniając schronienie i pożywienie dla lokalnej przyrody. Rośliny, które przetrwają w tej ubogiej w składniki odżywcze glebie alkalicznej, muszą być w stanie przystosować się i wytrzymać wysoki poziom zasolenia gleby, suszę i mróz - minus 100 stopni Fahrenheita (38 stopni Celsjusza). Na czynnych wydmach dominującymi gatunkami roślin jest jukka mydlana (Yucca elata), pokazany tutaj, a także sumak skunkbush (Rhus trilobata), czteroskrzydłowy krzew solny (Atriplex canescens) i gyp grama (Bouteloua breviseta).
Dom dla wielu
Ponad 250 gatunków ptaków, liczne gatunki owadów, 50 gatunków ssaków, siedem gatunków płazów, jeden gatunek ryb i 30 gatunków gadów, w tym grzechotnik romański (Crotalus atrox), budują swoje domy na tym wyjątkowym polu wydm z białym piaskiem.
Przystosowanie się do środowiska
Niektóre zwierzęta znalezione na polu wydm przystosowały się i ewoluowały w surowe, białe, suche środowisko. Mysz kieszonkowa Apache, Perognathus flavescens apachii, z prawie białym futrem jest trudniej dostrzec drapieżnikom pośród białych wydm. Ponieważ więcej myszy kieszonkowych o białej sierści przeżywa w porównaniu z myszami o innej sierści, przekazują one geny białej sierści przyszłym pokoleniom myszy kieszonkowych. Tę adaptację do białych piasków można również zaobserwować u innych gatunków owadów i jaszczurek, które tu mieszkają.
Rzadkie znaleziska
Wyjątkowość i surowe piękno białych wydm już dawno została doceniona. Pomysł ochrony obszaru przed zagospodarowaniem powstał już w 1898 roku, kiedy to grupa liderów społeczności El Paso w Teksasie zaproponowała utworzenie Parku Narodowego Mescalero. Pomysł ten się nie powiódł, ale w 1933 r. Prezydent Herbert Hoover starał się zachować ten obszar na mocy ustawy o antykach z 1906 r., Uzyskując status pomnika narodowego. Dziś ponad 500 000 ludzi przybywa na Białe Piaski, aby co roku odkrywać i doświadczać tego wyjątkowego cudu natury.
- 1
- 2
Bieżąca strona: Strona 1
Następna strona Strona 2