Phillip Hopkins
0 
5121
1071
Około 120 milionów lat temu gigantyczna bryła gorącej skały oderwała się od krawędzi jądra Ziemi i wyciekła w kierunku powierzchni planety. Obecnie u wybrzeży Nowej Zelandii może czaić się ogromna część tej kropli - lub „superpuma”, jak to nazywają geolodzy - sugerują nowe badania.
W badaniu opublikowanym 27 maja w czasopiśmie Science Advances, naukowcy zmierzyli prędkość fal sejsmicznych przechodzących przez warstwę Ziemi zwaną płaszczem, która znajduje się między skorupą planety a zewnętrznym jądrem. Skoncentrowali się na płaskowyżu Hikurangi - rozległym, trójkątnym kawałku skały wulkanicznej znajdującej się około 2000 mil (3200 kilometrów) pod szczytem południowego Pacyfiku, tuż przy wybrzeżu Wyspy Północnej w Nowej Zelandii. Zespół znalazł dopasowanie między falami sejsmicznymi przechodzącymi przez ten fragment a falami przechodzącymi przez dwie inne pobliskie struktury wulkaniczne.
Według autorów badania jest prawdopodobne, że wszystkie trzy podwodne struktury były kiedyś częścią tego samego gigantycznego mega-płaskowyżu, powstałego ponad 100 milionów lat temu podczas największego wylewu materiału wulkanicznego w historii Ziemi..
„Związana z tym aktywność wulkaniczna mogła odegrać ważną rolę w historii Ziemi, wpływając na klimat planety, a także ewolucję życia, wywołując masowe wymierania”, współautor badania Simon Lamb, profesor nadzwyczajny na Victoria University of Wellington w Nowej Zelandii, powiedział w oświadczeniu. „To intrygująca myśl, że Nowa Zelandia znajduje się obecnie na szczycie czegoś, co kiedyś było tak potężną siłą na Ziemi”.
Dziedzictwo kropel lawy
Według Sterna, pióropusze płaszcza powstają, gdy ogromne „bąble lampy lawowej” gorącej, pływającej skały odrywają się od granicy, na której płaszcz Ziemi styka się z zewnętrznym jądrem, a następnie wznoszą się tysiące mil w górę w kierunku powierzchni. Podczas gdy większość tych plam zostaje złapanych w płaszcz, mniejsze fragmenty nadal unoszą się w górę, stopniowo topiąc się wraz ze spadkiem ciśnienia i ostatecznie wybuchając na powierzchni przez wulkany.
Geolodzy podejrzewają, że pióropusze płaszcza są odpowiedzialne za niektóre z największych gorących miejsc wulkanicznych na Ziemi, w tym łańcuch gór podmorskich hawajsko-cesarza, długą linię martwych i aktywnych wulkanów conga rozciągającą się od Wysp Hawajskich po wybrzeże Pacyfiku w Rosji. (W łańcuchu znajduje się również największy wulkan na Ziemi).
Ale pióropusz płaszcza, który wzbił się pod południowym Pacyfikiem 120 milionów lat temu, może być największym na świecie, napisali naukowcy, jeśli fragmentaryczne płaskowyże, które po nim pozostały, są jakąkolwiek wskazówką. Na przykład płaskowyż Hikurangi w pobliżu Nowej Zelandii obejmuje obszar około 150 000 mil kwadratowych (400 000 kilometrów kwadratowych), co sprawia, że zatopiona struktura jest prawie dwukrotnie większa niż kontynent Nowej Zelandii. Jeśli kiedyś była częścią jeszcze większego mega-płaskowyżu wraz z płaskowyżami Ontong-Java i Manihiki, argumentowali naukowcy, te trzy struktury muszą mieć podobne właściwości skał, zarówno powyżej, jak i poniżej dna morskiego..
Aby przetestować tę teorię, zespół zmierzył prędkość fal sejsmicznych przemieszczających się pod Hikurangi. Korzystając z danych uzyskanych z trzęsień ziemi i kontrolowanych eksplozji podmorskich, zespół odkrył, że fale sejsmiczne przemieszczały się poziomo przez skały z prędkością prawie 6 mil na sekundę (9 km / s), czyli około milę na sekundę szybciej niż średnia globalna prędkość, z jaką przemieszczają się fale sejsmiczne. przez płaszcz.
Jednak, co dziwne, fale sejsmiczne poruszały się znacznie wolniej, gdy poruszały się pionowo w górę pod płaskowyżem. Naukowcy napisali, że te charakterystyki prędkości wskazują na starożytne superpierścienie płaszcza, które zaczęły się zapadać, a ten dziwny związek między pionowymi i poziomymi prędkościami fal idealnie pasuje do prędkości fal poniżej płaskowyżu Ontong-Java i Manihiki..
Powiązane: Na zdjęciach: Ocean ukryty pod powierzchnią Ziemi
Zdaniem naukowców, odkrycia te sugerują, że trzy duże, wulkaniczne płaskowyże na południowym Pacyfiku są w rzeczywistości połamanymi kawałkami jednej ogromnej całości, złożonej przez największe superpierścienie, jakie kiedykolwiek wykryto na Ziemi. W swojej pierwotnej formie ten starożytny mega-płaskowyż - znany jako płaskowyż Ontong-Java-Manihiki-Hikurangi - zajmowałby około 1% powierzchni planety, a jego powierzchnia była o połowę mniejsza niż kontynentalne Stany Zjednoczone..
"Następnie ruch płyt tektonicznych rozerwał ten płaskowyż, a jeden fragment - dziś tworzący płaskowyż Hikurangi - odpłynął na południe" - powiedział w oświadczeniu główny autor badań Tim Stern, geofizyk z Victoria University of Wellington.
Miejmy nadzieję, dodał Stern, dziwna sygnatura prędkości fal sejsmicznych łącząca te trzy płaskowyże mogłaby zostać użyta jako „odcisk palca” do zidentyfikowania innych rozproszonych fragmentów niegdyś gigantycznej superpowietrza..
- 9 najlepszych plamek 2019 roku
- Na zdjęciach: Ocean ukryty pod powierzchnią Ziemi
- Łał! Dzikie wulkany na zdjęciach
Pierwotnie opublikowano w dniu .
OFERTA: Zaoszczędź 45% na „Jak to działa” „Wszystko o kosmosie” i „Wszystko o historii”!
Przez ograniczony czas możesz wykupić cyfrową subskrypcję dowolnego z naszych najlepiej sprzedających się czasopism naukowych za jedyne 2,38 USD miesięcznie lub 45% zniżki od ceny standardowej przez pierwsze trzy miesiące. Zobacz ofertę
Zobacz wszystkie komentarze (0)