Cameron Merritt
0 
4184
600
Czy brzydkie oskarżenia i słowne obelgi w polityce to „biznes jak zwykle”? W ostatnich latach słowne dźgnięcia wymieniane między przeciwnikami politycznymi nie przypominają dyskursu między dorosłymi, a bardziej przypominają nabrzmiały dialog z „Wrednych dziewczyn”, ponieważ był zbyt nieprzyjemny.
Ale chociaż takie zachowanie jest niesmaczne i nieprzyjemne, nie jest nowe - tradycja polityków oddających się zjadliwym osobistym zniewagom była szeroko rozpowszechniona w starożytnej Republice Rzymskiej i była wyjątkowo brutalna, według nowych badań..
W rzeczywistości przywódcy rzymscy często wymieniali się werbalnymi atakami i rzucali głęboko osobiste poniżenia i skandaliczne oskarżenia przeciwnikom. Zdaniem Martina Jehne, profesora historii starożytnej na Technische Universität Dresden w Niemczech, znosili nawet grad obelg ze strony ludzi, którymi rządzili. [Oh Snap: 10 niezapomnianych politycznych jednokierunkowych]
Jehne przedstawi swoje ustalenia dotyczące zniewag w polityce starożytnego Rzymu na 52. spotkaniu historyków niemieckich, które odbędzie się na Uniwersytecie w Münster w Niemczech od 25 do 28 września. Temat spotkania „Podzielone społeczeństwa” dotyczy obelżywej mowy i zgodnie z oświadczeniem konferencyjnym wyzwań, jakie stwarza podziały między grupami społecznymi od czasów starożytnych do współczesności.
Według Jehne, rzymscy senatorowie stosowali gwałtowne poniżanie przeciwnika, aby wzmocnić swoją pozycję wśród swoich zwolenników - strategia, która odbija się echem na dzisiejszej arenie politycznej. Obelgi były wtedy - podobnie jak teraz - wykorzystywane do celów rozrywkowych, przyciągania uwagi i wywoływania oburzenia, „podobnie jak obelgi, groźby i mowa nienawiści w dzisiejszym Internecie” - powiedział Jehne w oświadczeniu.
Ale taka strategia może przynieść odwrotny skutek, gdyby publiczność stanęła po stronie osoby będącej odbiorcą zniewag, powiedział Jehne w e-mailu.
„Obrażanie w kontekście publicznym zawsze oznacza walkę o aprobatę publiczności” - powiedział. „I nigdy nie można być pewnym, jak ludzie zareagują”.
Zjadliwe oszczerstwa
Jeśli chodzi o współczesne zniewagi w polityce, na szczególną uwagę zasługuje prezydent Donald Trump, który użyczał poniżających pseudonimów politykom w USA i na arenie światowej. Nazwał północnokoreańskiego przywódcę Kim Jong Un'a „Little Rocket Man”, nazwał kanadyjskiego premiera Pierre'a Trudeau „nieuczciwą i słabą” i kpił z senatora Massachusetts Elizabeth Warren, nazywając ją „głupkowatą” i „Pocahontas” (rasistowska ukłon w stronę jej rdzennego Amerykanina dziedzictwo).
W rzeczywistości jego lista przydomków - zarówno dla Demokratów, jak i Republikanów - brzmi jak lista odrzuconych nazwisk siedmiu krasnoludków Disneya: „Oszukiwanie”, „Lyin '”, „Sneaky”, „Crazy” i „Crooked” to po prostu czubek jego zniewagi góry lodowej.
A politycy rzymscy mogli być równie dzikimi. Według Jehne, Marcus Tullius Cicero, słynny mówca i postać polityczna, który żył w I wieku p.n.e., oskarżył kiedyś rywala o imieniu Clodius o kazirodztwo ze swoimi siostrami i braćmi. Odpowiedź Klodiusza - twierdząca, że Cyceron zachowywał się jak król - może nie brzmieć zbyt strasznie według dzisiejszych standardów, ale była to paląca lekceważenie w Republice Rzymskiej, która stroni od pretensji do króla, powiedział Jehne w oświadczeniu.
Ale chociaż rzymscy senatorowie gardzili królewskimi postawami, to zazwyczaj wywodzili się z uprzywilejowanych rodzin i odbywali praktyki u starszych, doświadczonych senatorów, prawdopodobnie nauczyli ich, jak poruszać się po politycznym polu minowym werbalnych obelg ze strony rówieśników, powiedział Jehne. .
„Nauczyli się, jak wykonywać tę pracę przez obserwację i naśladownictwo. Więc jeśli byli świadkami ostrej kłótni między senatorami, w której były obraźliwe części, nauczyli się również, jak to zrobić - i jak to znieść” - powiedział.
Kpiny z galerii orzeszków ziemnych
Politycy starożytnego Rzymu nie byli jedynymi, którzy wyrzucali obelgi na swoich towarzyszy. Obywatele rzymscy wyrażali również niezadowolenie z niepopularnych postaci poprzez publiczne kpiny, które czasami były wyrzucane ze sceny, powiedział Jehne..
Na przykład w 59 roku p.n.e. polityk i generał Gnaeus Pompeius Magnus (znany również jako Pompejusz) wziął udział w przedstawieniu na festiwalu dla boga Apolla, a publiczność i wykonawcy wykorzystali teatr, aby zademonstrować swoją dezaprobatę dla niepopularnego przywódcy. Kiedy aktor wygłosił linię: „Na naszą nędzę, jesteś wspaniały!” publiczność odwróciła się, aby spojrzeć na Pompejusza i ryknęła ze śmiechu, i nalegała, aby aktor powtórzył linię, według Jehne.
Historyk Cyceron napisał, że aktor powtórzył tę kwestię 1000 razy, „co jest oczywiście przesadzone” - powiedział Jehne. - Ale Pompejusz musiał tam siedzieć i cierpieć, podczas gdy ludzie się z niego śmiali. Całe to wydarzenie było dla Pompejusza wyjątkowo obraźliwe i nie mógł nic zrobić.
Różne okoliczności między teraźniejszością a odległą przeszłością - szczególnie jeśli chodzi o politykę - sprawiają, że bezpośrednie porównania ludzkich zachowań na przestrzeni tysiącleci są nieco skomplikowane, powiedział Jehne. Jednak ciągłe używanie obelg w sferze politycznej sugeruje coś nieprzyjemnego w ludzkiej naturze - powiedział.
„W naszej grupie badawczej w Dreźnie opieramy się na podstawowym założeniu, że inwektywność - nasze sztuczne określenie całego kompleksu obrażania, znęcania się, zniesławienia, dyskryminacji i tak dalej - jest uniwersalną cechą społeczeństw ludzkich” - powiedział Jehne.
Ale nawet jeśli to prawda, ludzie nadal mogą decydować - jako jednostki i jako społeczności - kiedy wystarczy. Być może nie jesteśmy w stanie całkowicie pozbyć się impulsu obrażania, ale ludzie nadal są w stanie tworzyć granice i wyznaczać granice, konfrontować się i wywoływać niedopuszczalne zachowania - bez względu na to, jak wysoko zajmują pozycję - dodał Jehne..
Oryginalny artykuł na .