Samochody sportowe Toyota

Pierwsza próba Toyoty na samochodach sportowych, 2000GT, wyglądał, jakby pochodził prosto od jednego z legendarnych europejskich producentów samochodów. Zdjęcie Toyota Cars.

Zanim Toyota weszła do gry w samochody sportowe, produkowali samochody od ponad trzydziestu lat. W tym artykule dowiesz się o wejściu Toyoty do świata samochodów sportowych, od jej zaskakującego debiutu po solidnych osiągów, które nastąpiły później.

Toyota 2000GT pojawiła się na scenie w 1965 roku, zachwycając zarówno krytyków, jak i entuzjastów imponującymi osiągami i piękną stylistyką. Wiele z jego funkcji wzorowało się na europejskich - a nie japońskich trendach - co nadało nowicjuszowi wyrafinowaną atmosferę. W końcu, nawet jeśli 2000GT był nowy, koncepcje, które zastosował, były sprawdzonymi klasykami.

Dwadzieścia lat później Toyota MR2 stała się pierwszym samochodem Toyoty, w którym zastosowano środkowy układ silnika. Rzeczywiste części użyte w „Mister Two” zostały zaczerpnięte z jednego lub drugiego poprzedniego modelu Toyoty, co doprowadziło do powstania filozofii „kit-car”. Pomimo tego patchworkowego procesu połączenie i rozmieszczenie komponentów doprowadziło do fantastycznej maszyny.

Na kolejnych stronach dowiesz się więcej o samochodach sportowych Toyoty, od specyfikacji i zdjęć po to, jak dostały rolę w filmie o Jamesie Bondzie Żyjesz tylko dwa razy.

Aby dowiedzieć się więcej o Toyocie i innych samochodach sportowych, zobacz:

• Jak działają samochody sportowe
• Nowe recenzje samochodów sportowych
• Recenzje używanych samochodów sportowych
• Muscle Cars
• Jak działa Ferrari
• Jak działa Ford Mustang

-

Zawartość

1. Toyota 2000GT
2. Toyota MR2
3. Toyota MR2 Turbo
4. Toyota Supra Turbo

Urocza, ale droga Toyota 2000GT zapowiadało erę wspaniałych japońskich samochodów sportowych.

To był tak dobry 2,0-litrowy samochód sportowy, jaki może zaoferować każdy producent samochodów. Pochodząca od japońskiego producenta bez sportowych tradycji Toyota 2000GT była po prostu zadziwiająca.

Toyota budowała samochody od 30 lat, ale byli to przyziemni ludzie zajmujący się przenoszeniem ludzi o wysokiej niezawodności, niewielkim wyrafinowaniu i bez duszy. Światowej klasy samochód Grand Touring zdziałaby cuda dla swojego wizerunku.

Rozwiązanie zaczęło się od prototypu samochodu sportowego zbudowanego przez Yamahę dla rywala Toyoty, Nissana. W projekt był mocno zaangażowany hrabia Albrecht Goertz, który ukształtował BMW 507. Kiedy Nissan odrzucił prototyp, Yamaha sprzedała go Toyocie, która po niewielkich zmianach zaprezentowała go na Tokyo Motor Show 1965 jako 2000GT. Sprzedaż rozpoczęła się w 1967 roku.

Duże światła drogowe pod niewygodnymi, wysuwanymi reflektorami wyróżniały przód, ale dwumiejscowy hatchback z aluminiową karoserią był poza tym świeżą mieszanką znanych elementów. Stalowe podwozie i niezależne zawieszenie zostały zainspirowane Lotus Elanem. Układ kierowniczy z zębatką, hamulce tarczowe na cztery koła (pierwsze w japońskim samochodzie produkcyjnym) oraz koła jezdne ze stopu magnezu. de rigueur w Europie, ale niespotykane w Azji. Moc pochodzi z opracowanej przez Yamahę 2,0-litrowej konwersji DOHC z 2,3-litrowego rzędowego silnika SOHC 6 z dużego sedana Toyoty Crown.

We wnętrzu znajdowało się przyzwoite miejsce dla dwóch dorosłych Amerykanów wielkości, choć zaledwie 4,8 stopy sześciennej przestrzeni bagażowej. Wyposażenie było jednak luksusowe jak na ówczesny samochód sportowy: pełne oprzyrządowanie w desce rozdzielczej z palisandru, nowoczesny system ogrzewania / wentylacji, samo szukające się radio AM, „rajdowy” zegar / stoper, teleskopowa kierownica i obszerny zestaw narzędzi.

2000GT pojawił się w 1965 roku z niezależnym zawieszeniem, tarcze na cztery koła i żwirowy twincam 2,0-litrowy cztery. Tylko 337 zostało wyprodukowanych.

Niska produkcja wykluczała sprzedaż hurtową za rozsądną cenę, ale samochód był tym, czego szukała Toyota. Przyspieszenie było bardzo dobre jak na dostępną moc, a ogólne zachowanie było znakomite. „Jeśli chodzi o jazdę i prowadzenie, nikt o zdrowych zmysłach nie mógłby potrzebować ani chcieć więcej w pojeździe drogowym niż 2000GT” - powiedział Road & Track w czerwcu 1967 roku. Prototypy radziły sobie dobrze w japońskich wyścigach samochodów sportowych, a grupa zawodnicza Carroll Shelby opracowała trzy 2000GT w zwycięzców 250-konnych SCCA w produkcji. Na wszelki wypadek kilka kabrioletów zostało uruchomionych do filmu o Jamesie Bondzie You Only Live Twice. Ogólnie rzecz biorąc, 2000GT nieco wyprzedził swoje czasy: świat nie był jeszcze gotowy na japońskie GT w cenach Jaguara.

Aby dowiedzieć się więcej o Toyocie i innych samochodach sportowych, zobacz:

• Jak działają samochody sportowe
• Samochody sportowe z lat 60
• Samochody sportowe z lat 70
• Nowe recenzje samochodów sportowych
• Recenzje używanych samochodów sportowych
• Muscle Cars
• Jak działa Ferrari
• Jak działa Ford Mustang

Dzięki MR2 Toyota udowodniła, że ​​może zmienić standardowe komponenty w „egzotyczną” mieszankę ze środkowym silnikiem i wymyśl wspaniały mały samochód sportowy.

Dzięki szybkiemu prowadzeniu, podobnej do klejnotów skrzyni biegów i czarującemu silnikowi Toyota MR2 nie wyglądała jak amalgamat gotowych części. Ale ten korporacyjny samochód był od Toyoty, która korzystała z doskonałych komponentów i wiedziała, jak z nich korzystać.

MR2 oznacza „Środkowy / tylny silnik 2-miejscowy”. Pierwszy japoński samochód produkowany z silnikiem umieszczonym centralnie trafił do sprzedaży w Stanach Zjednoczonych w 1985 roku jako model z początku 1986 roku, ale urodził się pod koniec lat 70. XX wieku, kiedy Toyota szukała możliwości samochodów sportowych w istniejącym sprzęcie. Kiedy jego popularna sedan Corolla została przeprojektowana pod kątem napędu na przednie koła, miała już podstawowe elementy konstrukcyjne. Poprzeczny czterocylindrowy silnik i skrzynia biegów Corolli zostały podniesione i umieszczone na śródokręciu w jednolitym kadłubie coupe; na obu końcach zastosowano zawieszenie z przednią kolumną samochodu i hamulce tarczowe. Wszystkie MR2 dostępne na rynku amerykańskim miały podwójną wersję silnika 1,6 litra, po raz pierwszy zastosowaną w coupe Corolla GT-S z napędem na tył. Układ kierowniczy był typu zębatkowego i nie wymagał wspomagania, biorąc pod uwagę rozkład masy przód / tył na poziomie 44/56 procent.

Krytycy nie lubili stylu, ale MR2 był modelem wydajnego opakowania i spełniał te kluczowe kryteria samochodu sportowego, nie będąc większym ani cięższym niż to konieczne. Jego kabina była przytulna, ale zaskakująco przestronna i wyposażona w praktyczne standardowe funkcje, takie jak odchylany układ kierowniczy i elektryczne lusterka. Opcjonalnie dostępna była skóra, klimatyzacja i elektryczne szyby.

Niewiele nowoczesnych samochodów tak bardzo się uśmiechało. Silnik uwielbiał obracać się - musiał to robić dla najlepszych osiągów - ale był taki płynny i chętny, a dźwignia zmiany biegów tak szybka i precyzyjna. (Samochód i kierowca w 1986 r. uznano skrzynię biegów i ergonomiczny układ MR2 za najlepsze na świecie). Poziomy hałasu były rozsądne, a samochód był wybitnie zwrotny, z przerażającym nadsterownością środkowego silnika występującą tylko przy prędkościach pokonywania zakrętów na torze wyścigowym. Wszystko to i niezawodność Toyoty, nic dziwnego, że pierwsze MR2 sprzedawane były na naklejce.

Pierwszy MR2 nie był ładny, ale miał szczęście. Jego silnik Twincam uwielbiał rev, pracował przez wysublimowaną skrzynię biegów i współpracował z cudownie zwinnym niezależne zawieszenie. Modele z doładowaniem były szybsze, ale nie zabawniejsze.

Gdy zapotrzebowanie się ochłodziło, Toyota kusiła na niestabilnym rynku opcjonalną automatyczną skrzynią biegów, zdejmowanymi T-topami, pakietem spojlerów, a na 1988 rok modelem z doładowaniem, który miał 145 KM i rozpędzał się od 0 do 60 mil na godzinę w siedem sekund. Niska masa i niski koszt, dobra zabawa i wysoka jakość, samochody takie jak oryginalny „Mr. Two” rzadko wynurzają się, a tym bardziej wyłaniają się gorące i kłusują prosto z pojemnika.

Aby dowiedzieć się więcej o Toyocie i innych samochodach sportowych, zobacz:

• Jak działają samochody sportowe
• Samochody sportowe lat 80
• Nowe recenzje samochodów sportowych
• Recenzje używanych samochodów sportowych
• Muscle Cars
• Jak działa Ferrari
• Jak działa Ford Mustang

Nawet przy cenach zawyżonych wahaniami kursów walut, MR2 Turbo był nieoczekiwanym posmakiem egzotyki.

Dziwna rzecz przydarzyła się Toyocie MR2 na jej drodze do stania się budżetowym supersamochodem. Och, miał świetne osiągi i stylizację odpowiednią dla Lamborghini, ale nie było słodkich stóp oryginału. MR2 drugiej generacji aspirował do tego, aby być czymś więcej niż wesołym małym sportowym samochodem, a okazało się, że okazał się mniejszy niż suma imponujących części.

Toyota przygotowała plany dwóch „Mr Two” w latach 80. XX wieku, kiedy rynek drogich - i dochodowych - samochodów sportowych wydawał się jasny. Tak więc przeprojektowany MR2 wydany na rok 1991 (nie było modelu z 1990 roku) miał więcej wszystkiego. Rozstaw osi był o 3,2 cala większy, co zapewniało więcej miejsca w kokpicie, 8,7 cala więcej długości nadwozia dla obszerniejszego bagażnika z tyłu, a masa własna wzrosła o ponad 400 funtów. Jego czterocylindrowe silniki DOHC miały również większą moc: 135 dla jednostki podstawowej o pojemności 2,2 litra i 200 dla wersji wyższej, teraz z turbodoładowaniem i chłodzeniem międzystopniowym 2.0. Moment obrotowy wzrósł o 40 procent. ABS był nową opcją, a tylne opony były teraz szersze niż przednie. Bardziej luksusowe wnętrze posiadało poduszkę powietrzną po stronie kierowcy.

To właśnie MR2 Turbo najlepiej naśladował supersamochód, z elegancką konstrukcją silnika umieszczonego pośrodku, przyciągającą 7000 obrotów na minutę i wyrafinowanym mechanicznym powietrzem. Ale inżynierowie przeliczyli się. Nowy samochód był zdradliwy w szybkich, ostrych zakrętach. Nagła nadsterowność, obecna tylko na granicy w pierwszej generacji MR2, przyszła teraz łatwiej, szczególnie w przypadku potężnego Turbo. Lata 93. otrzymały znaczące poprawki tylnego zawieszenia, szersze tylne opony i, na dokładkę, większe, mocniejsze hamulce.

MR2 Turbo nie posiadało zabawnej osobowości oryginalnego „Mr. Dwa," i jego skłonność do zaskakiwania nadsterowności w zakręcie nie został utwardzony do czasu rozpoczęcia produkcji.

Toyota potrafiła naprawić obsługę, ale była bezsilna wobec jena. Ceny bazowe w 1991 r. Wynosiły rozsądne 14 898 USD za model standardowy i 18 228 USD za Turbo, ale do 1995 r. Wzrosły do ​​24 000 USD i prawie 30 000 USD. To w nerwowej gospodarce i wśród ubezpieczycieli wrogo nastawionych do dwuosobowych. Sprzedaż w USA, która przekroczyła 14 000 w kalendarzu z 1991 roku, spadła do 387 w 1995 roku. Nie było modelu z 96 roku.

MR2 drugiej generacji łączył cechy egzotycznych samochodów z niezawodnością Toyoty, ale niewielu opłakiwało jego odejście. „W jakiś sposób kluczowy składnik zaginął w recepturze” - napisał Brock Yates w a Samochód i kierowca przegląd modelu '93. „… [C] wszystko to dusza… Pomimo całego mechanicznego wyrafinowania MR2 pozostaje tajemniczo letni… Mimo wszelkich starań, nasz entuzjazm pozostaje”.

Aby dowiedzieć się więcej o Toyocie i innych samochodach sportowych, zobacz:

• Jak działają samochody sportowe
• Samochody sportowe z lat 90
• Nowe recenzje samochodów sportowych
• Recenzje używanych samochodów sportowych
• Muscle Cars
• Jak działa Ferrari
• Jak działa Ford Mustang

Toyota Supra drugiej generacji narodziła się w optymistycznym okresie, kiedy popyt na bardzo szybkie, zaawansowane technicznie japońskie samochody sportowe wydawał się nienasycony. Pomimo zmian na rynku żołnierze Supry w formie Turbo, dorównuje niektórym europejskim egzotykom pod względem wydajności, jeśli nie ceny czy prestiżu. Zobacz więcej zdjęcia samochodów sportowych Toyota.

Nowa Supra Toyoty ugięła się w chwili, gdy załamał się rynek japońskich samochodów sportowych o wysokich dochodach. Sprzedaż ciągnęła się w granicach 2000-3000 rocznie, co czyni ją prawie tak rzadką, jak niektóre europejskie egzotyczne produkty. Jednak niski poziom głośności to nie wszystko, co Supra Turbo miała wspólnego z Ferrari. Nawet działał jak jeden.

Oryginalnie zmodernizowane sportowe coupe Celica, Toyota Supra stała się jej własnym modelem z napędem na tylne koła w 1986 roku, kiedy Celica przeszła na przednie koła. Osadzona wygodnie w roli 2 + 2 GT, ta wersja przetrwała do 1992 roku. Supra odrodziła się jako droższe, mocniejsze coupe 2 + 2. Stylizacja wykonana w Japonii była zaokrąglona i bardziej agresywna, z ukłonem w stronę Ferrari F40 w otworze kratki i wlotach nadwozia (nie prowadziły do ​​hamulców). Miał nawet duży spojler z uchwytem kosza, opcja Turbo za 420 USD, która zapewniała 66 funtów docisku przy 90 mph.

Mimo że nadal jest to spory samochód sportowy, nowa Supra była mniejsza niż jej poprzedniczka, miała o 1,8 cala mniejszy rozstaw osi i 4,2 cala mniejszą długość nadwozia. Aby zaoszczędzić na wadze, Toyota odrzuciła takie elementy, jak podwójne końcówki wydechu, a nawet zdecydowała się na wykładzinę z pustych włókien. Supra jechała na skróconej, zmodyfikowanej platformie Lexus SC300 i dzieliła się silnikiem luksusowego coupe. Tutaj miał 220 KM w wersji podstawowej i 320 KM w Turbo, który wykorzystywał jedną turbosprężarkę do doładowania przy niskich obrotach, w sekundę przekroczył 4500 obr./min, a następnie osiągnął imponujące 106,8 KM na litr. Kabina była surowa jak na tę cenę, a tylne siedzenia były zwykłymi pojemnikami na paczki, ale wszystko inne było na swoim miejscu: podwójne poduszki powietrzne, kontrola trakcji i zdejmowany aluminiowy panel dachowy.

Używając dwóch turbosprężarek w kolejności, supra twincam inline-six pompuje 320 KM na szerokie tylne koła. Szybka, sześciobiegowa manualna skrzynia biegów to preferowany przez kierowców sportowych nad czterobiegową automatyczną skrzynią biegów, ale z jednym i drugim, doskonałe zawieszenie i zdecydowane hamulce tarczowe ABS Prawie bezbłędne sterowanie w większości manewrów.

Machnięcie nadgarstkiem zmieniło sześć biegów Getraga, a dobrze uporządkowane zawieszenie i wspaniałe hamulce tarczowe ABS utrzymywały samochód w opanowaniu nawet podczas najdzikszych manewrów, a jedynie ostra jazda po złej nawierzchni przesłaniała obraz. Turbo prosiło o porównanie z najlepszymi na świecie. Samochód i kierowca wybrał go zamiast Mazdy RX-7, Nissana 300ZX Turbo i Porsche 968. Road & Track w sierpniu 1993 r. zmierzył się z Ferrari 512TR za 189 500 $ i Porsche 911 Turbo za 99 000 $. Toyota mrugała wolniej do 60 mil na godzinę, ale chwytała w zakrętach, szybciej przez slalom i zatrzymywała się krócej od 60 mil na godzinę.

„Zawieś swoje uprzedzenia, zapomnij o legendach, wymaż statystyki zwycięstw starożytnych ras” - powiedzieli redaktorzy, którzy ocenili Turbo Suprę jako „egzotyczny” we wszystkich, z wyjątkiem jednego, istotnego elementu niematerialnego. Nazwij to „odwagą konstruktora do bezkompromisowego wyrażania swojej pracy” - powiedział R&T, który znalazł niezdecydowanie w stylizacji Supry. Ale jeśli wprowadzenie na rynek - i utrzymanie - drogiego japońskiego samochodu sportowego na wrogim rynku nie jest odwagą, to czym jest?

Aby dowiedzieć się więcej o Toyocie i innych samochodach sportowych, zobacz:

• Jak działają samochody sportowe
• Samochody sportowe z lat 90
• Nowe recenzje samochodów sportowych
• Recenzje używanych samochodów sportowych
• Muscle Cars
• Jak działa Ferrari
• Jak działa Ford Mustang