Cameron Merritt
0 
1152
117
Płetwal błękitny (Balaenoptera musculus) jest największym znanym zwierzęciem w historii. Te olbrzymie ssaki morskie osiągały do 110 stóp (34 metry) długości, a największe osobniki prawdopodobnie ważą co najmniej 150 ton (136 ton metrycznych), według National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) Fisheries. To trochę ponad dwa razy więcej niż autobus szkolny i ponad trzy razy więcej niż ciężarówka naczepy.
„Nigdy nie przestajesz być pod wrażeniem siły i obecności tych zwierząt” - powiedział Richard Sears, biolog morski i założyciel Mingan Island Cetacean Study, organizacji non-profit zajmującej się badaniami nad ssakami morskimi. Pełen rozmiar płetwal błękitny może nie być oczywisty znad powierzchni wody, ale „kiedy jesteś obok płetwala błękitnego pod wodą, jest to wspaniałe” - powiedział Sears. „Wtedy twoje serce zaczyna bić szybciej”.
Taksonomia i ewolucja
Płetwale błękitne należą do grupy wielorybów zwanych rorqualami, które są wielorybami fiszbinowymi z fałdami lub rowkami w skórze, które pozwalają im rozszerzyć usta, aby połykać większe ilości wody podczas karmienia. Wielu naukowców opisuje płetwale błękitne jako należące do jednego z trzech podgatunków, z grupami znalezionymi na półkuli północnej i Antarktydzie, a trzeci - płetwale błękitne (B. musculus brevicauda), na oceanach indyjskich i południowo-zachodniego Pacyfiku. Pygmy blue whales to mniejsze wieloryby, ale mogą nadal osiągać 79 stóp (24 m) długości.
Odlegli przodkowie płetwali błękitnych mieli nogi i chodzili po lądzie, ale zapuszczali się do wody w poszukiwaniu pożywienia. Przez wiele pokoleń te stworzenia rozwinęły przystosowania nadające się do życia w wodzie przez cały czas, takie jak płetwy, tłuszcz i pęcherze. Chociaż zapis kopalny jest mętny, badania sugerują, że niektóre z tych zwierząt straciły zęby i karmiły się, wciągając zdobycz do ust. Uważa się, że te starożytne, bezzębne wieloryby ostatecznie rozwinęły fiszbinę - przypominające szczoteczkę płytki z małymi szczelinami - do filtrowania pokarmu z wody, którą ssały..
Badania opublikowane w 2017 roku ujawniły, że błękitne wieloryby prawdopodobnie zaczęły rosnąć do tak ogromnych rozmiarów dopiero stosunkowo niedawno, z ewolucyjnego punktu widzenia - być może w ciągu ostatnich 3 milionów lat..
Sears powiedział, że wielorybom udało się osiągnąć ogromne rozmiary, ponieważ środowisko wodne obsługuje większość ich masy w porównaniu ze zwierzętami na lądzie i przystosowały się do tak wydajnego odżywiania się krylem. [Album wielorybów: Giants of the Deep]
Dieta i siedlisko
Płetwale błękitne występują w oceanach na całym świecie. Naukowcy śledzą populacje na Północnym Pacyfiku i Atlantyku, a także wieloryby na półkuli południowej.
Wieloryby migrują na duże odległości, aby znaleźć pożywienie w zimnych wodach, a tylne cielęta w cieplejszych obszarach podczas najzimniejszych kilku miesięcy w roku. Podróże te rozciągają się od tropików do kręgów polarnych i obejmują tysiące mil.
Niektóre wieloryby są zauważane, wracając do tych samych miejsc rok po roku, ale nie zawsze. Poszukiwanie wielorybów z łodzi ma swoje ograniczenia, powiedział Sears, więc często nie jest jasne dla naukowców, czy „zaginione” wieloryby po prostu udały się w inne miejsce w tym roku, czy po prostu nie zostały zauważone przez obserwatorów wielorybów..
Płetwale błękitne jedzą prawie wyłącznie kryl - małe, podobne do krewetek stworzenia. Wieloryby wyszukują duże skupiska swojej maleńkiej zdobyczy, którą pochłaniają w dużej ilości wody, czasami obracając się w tym czasie. Jak powiedział wcześniej Robert Shadwick, badacz biomechaniki zwierząt z University of British Columbia, woda w jednym z tych ogromnych łyków waży tyle samo, co sam wieloryb .
Wieloryby wypychają wodę z powrotem przez fiszbinowy filtr, który łapie kryl. W przeciwieństwie do zębowców, płetwale błękitne nie mają zębów i zamiast tego mają fiszbiny, które są cienkimi, półsztywnymi płytkami wyrastającymi z górnej części ust wieloryba. Płytki są ustawione blisko siebie i są wykonane z białka zwanego keratyną - tego samego białka, które buduje paznokcie i włosy. Ilość kryla złapanego przez płetwal błękitny w jednym łyku wody może dostarczyć prawie pół miliona kalorii.
Koło życia
Naukowcy szacują, że płetwale błękitne mogą żyć od 80 do 90 lat. Sears od ponad 40 lat tropi płetwale błękitne w północnym Atlantyku i nadal spotyka te same osoby, które widział, gdy zaczynał.
Jednym z powodów, dla których płetwale błękitne mogą żyć tak długo, jest brak drapieżników. Cielęta płetwal błękitny są na tyle małe, że czasami atakują je orki, ale dorosłe wieloryby są tak duże, że nawet najbardziej okrutne drapieżniki oceaniczne omijają je. Ludzie stanowią największe zagrożenie dla przetrwania płetwali błękitnych.
Płetwale błękitne potrafią porozumiewać się na duże odległości przy pomocy niezwykle głośnych, niskich dźwięków, które są poniżej zasięgu ludzkiego słuchu. Naukowcy wciąż dowiadują się o kontekście tych wezwań i zachowań godowych.
Wydaje się, że płetwale błękitne osiągają dojrzałość płciową w wieku około 9 lat, ale naukowcy i tropiciele wielorybów nie byli w stanie określić, czy istnieją określone obszary lęgowe płetwali błękitnych.
Naukowcy wiedzą jednak, że płetwale błękitne zwykle rodzą pojedyncze cielęta, które mają od 20 do 23 stóp (6 do 7 m) długości i waży do 6000 funtów. (2700 kilogramów). Cielęta są karmione przez sześć do ośmiu miesięcy i mogą pozostać przy matkach do około 2 do 3 lat.
Stan ochrony
World Wildlife Fund wymienia płetwale błękitne jako zagrożone. Wielorybnictwo komercyjne nie jest już głównym zagrożeniem, jakim było kiedyś, ale zmiany klimatyczne, zanieczyszczenia, hałas powodowany przez człowieka i ruch statków nadal stanowią problem. Niemniej jednak według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Zasobów Naturalnych (IUCN) światowa populacja płetwali błękitnych rośnie.
Sears szacuje, że na całym świecie może być od 10 000 do 18 000 płetwali błękitnych. Ekspertom trudno jest określić dokładniejszą wielkość populacji, ponieważ płetwale błękitne przemierzają tak rozległe obszary oceanu, co utrudnia ich śledzenie, powiedział Sears. „Tak naprawdę nie mamy na to rady”.
I chociaż płetwale błękitne są gigantycznymi stworzeniami, nadal bardzo dobrze ukrywają się przed ludźmi. Wieloryby mogą często wstrzymywać oddech na 20 minut i podróżować w tym czasie na duże odległości, co utrudnia ich śledzenie, nawet gdy zostaną zauważone, powiedział Sears. „Obszary badań, które sobie dajemy, mogą już być dość szerokie pod względem ludzi, ale w skali płetwali błękitnych to żart” - powiedział.
Sears szacuje, że naukowcy mogą dostrzec zaledwie 5 procent życia płetwali błękitnych, gdy znajdą się wystarczająco blisko, aby je obserwować. Pozostałe dziesięciolecia życia płetwali błękitnych mogą stać się łatwiejsze do udokumentowania dzięki technologii takiej jak drony i ulepszone znaczniki satelitarne. Sears powiedział, że może minąć dwa lub trzy pokolenia biologów, zanim osiągniemy „wygodne” zrozumienie zachowania płetwali błękitnych i interakcji społecznych..
Dalsze czytanie:
- Obejrzyj ten film z National Geographic na temat żerowania płetwali błękitnych.
- Sprawdź najważniejsze fakty na temat płetwali błękitnych według World Wildlife Fund for Nature.
- Przeczytaj więcej o płetwalach błękitnych i posłuchaj, jak brzmią, z The Marine Mammal Center.