Peter Tucker
0 
3720
1057
Historyczna klęska Napoleona pod Waterloo mogła zostać pobudzona przez wulkan, który wybuchł dwa miesiące wcześniej i prawie 8000 mil (13000 kilometrów).
Podczas decydującej bitwy 18 czerwca 1815 roku, na terenach dzisiejszej Belgii, błotniste i mokre warunki ugrzęzły w armiach Napoleona i zapewniły strategiczną przewagę jego wrogom. Jednak intensywne opady deszczu, które zalały Europę w maju i czerwcu tego roku, mogły wynikać z poważnych zaburzeń atmosferycznych w kwietniu, kiedy wybuchł indonezyjski wulkan o nazwie Mount Tambora, według nowych badań..
Wybuchające wulkany mogą wyrzucać wysokie smugi popiołu do stratosfery, drugiej warstwy atmosfery, która rozciąga się na 32 mile (50 km) nad powierzchnią Ziemi. Z biegiem czasu gazy z erupcji mogą tworzyć aerozole - cząsteczki powietrza - które rozpraszają promieniowanie słoneczne, które może tymczasowo wpływać na globalny klimat. Ale wyjątkowo potężne erupcje mogą również generować siły elektryczne, które napędzają cząsteczki popiołu jeszcze wyżej - do jonosfery tworzącej chmury, z 50 do 600 mil (80 do 1000 km) nad powierzchnią Ziemi, Matthew Genge, starszy wykładowca na Wydziale Ziemi Science and Engineering z Imperial College London w Wielkiej Brytanii, donosi o badaniu, które zostało opublikowane online 21 sierpnia w czasopiśmie Geology. [11 największych erupcji wulkanów w historii]
Znajdujące się w jonosferze cząstki naładowane elektrycznie mogą dodatkowo zaburzyć klimat Ziemi. I właśnie to wydarzyło się po erupcji góry Tambora - szybko „spowodowało zwarcie” atmosfery i ukształtowało pogodę w Europie, sprowadzając armię Napoleona na kolana w ciągu kilku miesięcy, napisał Genge w badaniu.
„Rok bez lata”
Trwająca cztery miesiące erupcja góry Tambora, która rozpoczęła się 5 kwietnia 1815 r., Jest największą erupcją wulkanu w odnotowanej historii; Według National Center for Atmospheric Research (NCAR) zabił około 100 000 ludzi na wyspie Sumbawa i osadził na ziemi wystarczającą ilość popiołu, aby zawalić pobliskie budynki.
Naukowcy od dawna wiedzą, że erupcja Tambory dramatycznie wpłynęła na globalny klimat. Popiół i unoszące się w powietrzu cząsteczki, które dostały się do stratosfery, krążyły wokół planety, prowadząc do spadku średniej globalnej temperatury o 5,4 stopnia Fahrenheita (3 stopnie Celsjusza) w ciągu następnego roku. Ponura, zimna pogoda trwała miesiącami w Europie i Ameryce Północnej, a rok 1816 stał się znany jako „Rok bez lata” - podał NCAR..
Ale zanim te unoszące się w powietrzu cząsteczki wpłynęły na globalną pogodę, minęły miesiące, a wcześniej sądzono, że niezwykle wilgotne warunki w Europie wiosną 1815 r. Nie miały związku z wulkanem, podał Genge..
Jednak jego ostatnie odkrycia dotyczące sił elektrycznych w erupcjach sugerują inaczej. W symulacjach Genge wykazał, że silne ujemne ładunki w pióropuszu wulkanu i cząstkach odpychają się nawzajem, wypychając popiół do jonosfery.
„Efekt działa bardzo podobnie do sposobu, w jaki dwa magnesy są odsuwane od siebie, jeśli ich bieguny pasują do siebie” - powiedział Genge w oświadczeniu.
Globalne dane pogodowe z 1815 r. Są skąpe, co utrudnia powiązanie erupcji z 1815 r. Z kolejnymi zaburzeniami meteorologicznymi, napisał Genge w badaniu. Ale bardziej kompletne dane pogodowe z innej potężnej erupcji wulkanu w 1883 roku - Krakatoa, również w Indonezji - wykazały oznaki zakłóceń jonosferycznych i zakłóceń pogodowych wkrótce po wybuchu wulkanu, poinformował Genge..
Zgodnie z badaniami naładowany elektrycznie, lewitujący popiół po erupcji Tambory w 1815 r. Mógł zatem wpłynąć na pogodę w Europie w ciągu kilku tygodni, na długo przed tym, jak cząsteczki popiołu w stratosferze zaciemniły europejskie niebo latem 1816 r..
Oryginalny artykuł na .