Ta wąsata małpa prawdopodobnie zainspirowała Loraxa Dr. Seussa

Ta świadomość, jak również pomysł, że fikcyjne drzewa truflowe Seussa były inspirowane drzewami, od których zależą małpy patas, może zmienić sposób, w jaki uczeni interpretują "The Lorax" (Random House, 1971), zgodnie z badaniem opublikowanym dzisiaj w Internecie ( 23 lipca) w czasopiśmie Nature Ecology & Evolution.

Zamiast postrzegać Loraxa jako eko-strażnika nastawionego na bycie „ostrym i apodyktycznym” wobec dużych trucicieli (pogląd niektórych naukowców i ekologów), bardziej sensowne jest docenienie futrzanego stworzenia jako naturalnego członka ekosystemu - takiego, który jest przerażony faktem, że jego dom jest niszczony, powiedział Nathaniel Dominy, główny badacz, profesor antropologii w Dartmouth College w New Hampshire. [Zdjęcia: urocze i niesamowite twarze małpy Guenon]

„Lorax był uczestniczącym członkiem ekosystemu” - powiedział Dominy. „Myślę, że jego pełne przekonania oburzenie jest znacznie bardziej wybaczalne i zrozumiałe, jeśli przyjmiesz tę inną perspektywę”.

Jednak nie wszyscy zgadzają się z tą interpretacją.

„Sposób, w jaki Lorax pojawia się po ścięciu pierwszego drzewa, mówi mi, że jest bardziej eko-strażnikiem, ponieważ nie widzimy go bawiącego się w idyllicznym krajobrazie, zanim Raz-ler [winowajca] zacznie niszczyć to ”- powiedział Matthew Teorey, profesor angielskiego w Peninsula College w Port Angeles w stanie Waszyngton, który studiował„ The Lorax ”, ale nie był zaangażowany w nowe badanie. „Lorax pojawia się tak, jak zrobiłby to ekolog”.

Pisanie „The Lorax”

Krótko mówiąc, „Lorax” opowiada o tym, jak tajemnicze zielone stworzenie znane jako Once-ler zaczyna zbierać piękne drzewa truflowe kosztem zwierząt, które od nich zależą. Pomimo protestów Loraxów, Raz-ler ściął wszystkie drzewa truflowe, a żyjące tam zwierzęta - łupy z bar ba, łabędzie i buczące ryby - wszyscy odchodzą, żegnając się ze swoim dawnym Edenem.

Ale ta twórcza historia była tworzona przez długi czas. Theodor "Dr. Seuss" Geisel (1904-1991) chciał napisać książkę środowiskową dla dzieci, ale nie znalazł inspiracji w istniejącej "nudnej" literaturze, która była "pełna statystyk i kazań", powiedział Geisel, według "dr. . Seuss & Mr. Geisel: A Biography ”(Random House, 1995). Tak więc jego żona, Audrey Geisel, zasugerowała, aby pojechali do Kenii, aby wyrwać go z lęku.

Podróż się udała. Po przybyciu do ekskluzywnego klubu safari Mount Kenya we wrześniu 1970 roku, Geisel dokonał przełomu. Przewrócił listę prania i napisał 90% „Loraxa” w jedno popołudnie.

Na marginesie, Geisel zaczął używać pseudonimu Seuss - panieńskiego nazwiska swojej matki i drugiego imienia - po tym, jak wyrzucono go z magazynu humorystycznego Dartmouth College, „Jack-O-Lantern”, w 1925 roku, kiedy został przyłapany na łamaniu zakazu ograniczenia. Dodał „Dr.” na jego nazwisko w 1927 r., mówiąc, że honorowe wynagrodzenie za doktorat, którego nigdy nie uzyskał podczas studiów podyplomowych z literatury angielskiej na Uniwersytecie Oksfordzkim w Anglii, powiedział współbadacz Donald Pease, profesor języka angielskiego w Dartmouth College. [10 naukowych wskazówek dotyczących wychowywania szczęśliwych dzieci]

Małpa widzisz, małpa to

Wszystko to było starą wiadomością dla Pease, który napisał biografię o życiu Geisel. Ale to była wiadomość dla Dominy'ego, który przypadkowo rozpoczął rozmowę z Pease podczas kolacji w całym kampusie w Dartmouth.

Dominy był oszołomiony, gdy dowiedziała się, że Geisel odwiedził Kenię. Dominy często nazywa patas małpą (Erythrocebus patas) najbardziej przypominający Seussa naczelny; obie są pomarańczowe i mają duże, kremowe wąsy. Zauważył, że nawet głos Loraxa („trocinowe kichnięcie”) brzmi jak „whoo-wherr” małp patas. Czy jeden mógł zainspirować drugiego?

Obaj profesorowie połączyli siły, aby to zbadać, we współpracy z Jamesem Highamem, współbadaczem, profesorem nadzwyczajnym antropologii na New York University. Higham wcześniej opracował technikę uczenia maszynowego, która pozwala odróżnić podobnie wyglądające gatunki małp. Zespół podał algorytmowi obrazy Loraxa, kilku gatunków małp i innego pomarańczowego stworzenia stworzonego przez Seussa z „The Foot Book” (opublikowanego w 1968 roku, przed podróżą do Kenii).

Wynik? Lorax wyglądał bardziej jak małpa patas niż stworzenie z „Księgi stóp”, co potwierdza pogląd, że małpy patas zainspirowały Seussa. (Algorytm wykazał, że Lorax wyglądał jeszcze bardziej jak niebieska małpa lub Cercopithecus mitis, ale jest mało prawdopodobne, że Geisel widział którekolwiek z nich na safari, ponieważ niebieskie małpy żyją głęboko w lesie, powiedział Dominy.)

Ponadto, kiedy Geisel odwiedził płaskowyż Laikipia w Kenii, powiedział: „Spójrz na to drzewo. Ukradli moje drzewa” - napisali naukowcy w badaniu. Geisel odnosił się do swoich ilustracji drzew z poprzednich książek, opublikowanych zanim wymyślił trufle, powiedzieli autorzy. Nie jest jasne, które drzewo widział Geisel, ale mogło to być gwiżdżąca akacja cierniowa (Acacia drepanolobium). To wrzecionowate drzewo zapewnia pożywienie małpom patas, które jedzą jego owoce, mrówkom żyjącym na jego gałęziach i słodkiej gumie wydzielającej się z kory rośliny - powiedział Dominy..

Podczas A. drepanolobium nie wygląda jak puszyste (i fikcyjne) drzewo truflowe, przypomina delikatne drzewa, które pozostają w pobliżu domu Dawida po tym, jak wszystkie drzewa truflowe znikną. Nikt nie wie, czy to nagie drzewo ma być zniszczoną truflą, czy też całkowicie innym gatunkiem, ale znowu jest możliwe, że A. drepanolobium zainspirował Geisela, kiedy napisał i zilustrował książkę, powiedział Dominy.

Teorey zgodził się z podobnymi ustaleniami badania.

„Wydaje się rozsądne, że drzewa i małpy zainspirowałyby obrazy opowieści i być może także jej bohaterów” - powiedział Teorey .

Co więcej, Teorey powiedział, że podoba mu się „pomysł, że Lorax jest rdzenną osobą lub stworzeniem z konkretnego kraju eksploatowanego przez Once-ler”. [Zdjęcia: Dzikie zwierzęta z Serengeti]

Sztuka odzwierciedlająca życie

W „The Lorax”, gdy Once-ler zaczyna niszczyć środowisko, najpierw opuszczają bar-ba-loots, a następnie swomee-łabędzie (które ze smogiem w gardłach nie mogą już śpiewać), a następnie brzęczące ryby . Chociaż Geisel prawdopodobnie o tym nie wiedział, naukowcy nazywają to kaskadą troficzną, „gdzie, gdy gatunki znikają z systemu, system jest niestabilny i musi się ponownie złożyć” - powiedział Dominy. "A potem to rozmnaża dalsze znikanie gatunków."

Podobnie jak w „Loraxie”, prawdziwe małpy i akacje szybko znikają. W ciągu ostatnich 15 lat populacja małp patas w Kenii spadła o połowę, powiedział Dominy. A zmiany klimatyczne odbijają się na drzewach akacji; gdy klimat staje się bardziej suchy, duże zwierzęta, w tym żyrafy, nosorożce i słonie, ucztują na liściach tego drzewa. (W wilgotnych warunkach te duże zwierzęta roślinożerne mają tendencję do różnicowania diety - słonie jedzą więcej trawy, a czarne nosorożce zjadają różne gatunki zdrewniałe. Jednak podczas okresów suszy wszystkie trzy zbiegają się na „biednych Acacia drepanolobium, która sama w sobie jest już zestresowana wodą. ”- powiedział Dominy).

Im więcej te zwierzęta zjadają drzewo, tym mniej może ono wytrzymać suszę. „Do systemu trafia bardzo niewiele młodszych drzew, ponieważ dorośli po prostu nie mają dostępnych zasobów do produkcji nasion i kwiatów” - mówi Dominy. Poza tym wielu ludzi ściąga drzewa w celu produkcji węgla drzewnego - zauważył.

Dlatego przesłanie Loraxa wciąż brzmi prawdziwie: „JEŚLI komuś takiemu jak ty bardzo zależy, nic się nie polepszy. Tak nie jest”.

Oryginalny artykuł na .