Vova Krasen
0 
2815
747
Jeśli jakieś zespoły rockowe szukają fajnej nazwy, mogą czerpać inspirację z nowo zidentyfikowanego jurajskiego giganta z długą szyją, którego pseudonim oznacza „gigantyczny grzmot o świcie”.
Ten kolosalny dinozaur był największą bestią żyjącą w okresie wczesnej jury. I szło w szczególny sposób, jak wynika z nowych badań.
W przeciwieństwie do późniejszych dinozaurów o długich szyjach, a nawet dzisiejszych słoni, dinozaur „gigantyczny grzmot” nie chodził na prostych kończynach. Raczej 13-tonowy (12 ton metrycznych) dinozaur poruszał się w „bardziej przykucniętej pozycji”, powiedział starszy badacz Jonah Choiniere, czytelnik paleontologii dinozaurów na Uniwersytecie Witwatersrand w Johannesburgu w RPA. [Zdjęcia tytanozaurów: Poznaj największego dinozaura w historii]
Naukowcy odkryli początkowo skamieniałości 200-milionowego dinozaura pod koniec lat 80. w pobliżu międzynarodowej granicy RPA z Lesotho. Ale do 2017 roku zajęło im wykopanie wszystkich szczątków bestii, w tym kości nadgarstka, która pomogła zespołowi określić, jak chodził dinozaur.
Zaczerpnęli z Południowego Sotho, języka bantu używanego w tym regionie, aby nazwać dinozaura Ledumahadi mafube, co (jak wspomniano) jest ukłonem w stronę gigantycznych rozmiarów bestii. Nazwa rodzaju (Ledumahadi) oznacza „gigantyczny grzmot” w rozpoznawaniu tego rozmiaru, podczas gdy nazwa gatunku (mafube) oznacza „świt” jako odniesienie do istnienia zwierzęcia w okresie wczesnej jury.
„Nic większego niż Ledumahadi kiedykolwiek chodził po Ziemi, kiedy ewoluowała w najwcześniejszej jurajskiej epoce - powiedział Choiniere.
Na 49 stóp (15 metrów) długości, L. mafube byłby niezłym widokiem. Ogromny zjadacz roślin miał około 13 stóp (4 m) wysokości na tylnych biodrach i trochę niżej z przodu. Miał chudą szyję, małą główkę i długi ogon.
Pomimo swojej długiej szyi i ogona, „gigantyczny grzmot” nie był zauropodem jak słynny Brontozaur, ale zauropodomorf, jeden z najbliższych krewnych zauropodów. Zaskakujące ”Ledumahadi był większy niż niektóre prawdziwe zauropody, a jego wczesny (jurajski) wiek oznacza, że gigantyczny rozmiar ciała pojawił się wcześnie "- powiedział Choiniere.
Innymi słowy, L. mafube - wyewoluował swój gigantyczny rozmiar niezależnie od zauropodów - powiedział Choiniere.
Analiza słojów wzrostu w skamieniałych kościach (kości dinozaurów odkładały pierścienie, gdy rosły, podobnie jak drzewa) ujawniła, że kiedy dinozaur umarł, w wieku 14 lat, „grzmot o świcie” był w pełni dorosłym dorosłym. Dalsze badanie ramion i ud dinozaura wykazało, że bestia chodziła na czterech nogach, a nie na dwóch, jak niektóre wcześniejsze i mniejsze dinozaury zauropodomorficzne.
„Szedł na czworakach, ale w przeciwieństwie do słonia, który ma bardzo sztywne, wyprostowane nogi, jego postawa byłaby bardziej przykucnięta, jak kot lub pies” - powiedział Choiniere.
jednak, L. mafube nie jest pierwszym znanym zauropodomorfem, który chodzi na czworakach. Ten zaszczyt przypada Riojasaurus, zauropodomorficzny dinozaur, który żył na terenach obecnej Argentyny około 220 milionów lat temu, w okresie triasu. [Galeria: Masywny nowy dinozaur odkryty w Afryce Subsaharyjskiej]
„Nie wiemy jeszcze, dlaczego ewoluuje quadrupedalizm, ale wiemy, że ewoluuje niezależnie, wielokrotnie u zauropodomorfów i dinozaurów ptasiomiednicznych, z których oba jedzą rośliny” - powiedział Choiniere. „Niektórzy myślą, że ogromny rezerwuar układu jelitowego, w którym znajdowała się materia roślinna w tych [grupach], mógł przesunąć środek ciężkości zwierzęcia do przodu, tak więc posiadanie dodatkowego podparcia w kończynie przedniej byłoby korzystne”.
Odkrycie pokazuje, że niektóre dinozaury zauropodomorficzne osiągnęły ogromne rozmiary i że osiągnęły to dzięki „różnym rozwiązaniom anatomicznym” - to znaczy poprzez stosowanie pozycji zgiętych na kończynach, powiedział Patrick O'Connor, profesor anatomii na Uniwersytecie Ohio, który nie był zaangażowany z badaniem.
Później gigantyczne zauropody dźwigały swój ciężar na nogach z „wyprostowaną, kolumnową organizacją kończyn - zupełnie inną niż ta, którą można wnioskować dla Ledumahadi,- powiedział O'Connor w e-mailu.
Badanie zostało opublikowane online (27 września) w czasopiśmie Current Biology.