Antarktyda Pokryte lodem dno świata (zdjęcia)

Niesamowita Antarktyda

Antarktyda to miejsce skrajności. Jest to najbardziej wysunięty na południe kontynent i panuje w nim najniższa temperatura, jaką kiedykolwiek zarejestrowano bezpośrednio na powierzchni Ziemi - mrożąca krew w żyłach temperatura -128,6 stopni Fahrenheita (minus 89,2 stopnia Celsjusza) zarejestrowana w rosyjskiej stacji badawczej Wostok. Według CoolAntarctica znajduje się tam również najbardziej wietrzne miejsce na świecie - stacja Mawson, gdzie maksymalne wiatry osiągały prędkość 248,4 km / h. Oto spojrzenie na inspirujące ciasto lodowe na dnie naszej planety…

Chmurne ulice

Długie, równoległe pasma chmur cumulus (zwane ulicami chmur) rozciągają się nad Morzem Amundsena u wybrzeży Antarktydy Zachodniej na tym zdjęciu wykonanym z kosmosu 12 września 2018 r. Puszyste smugi na niebie prawdopodobnie uformowały się, gdy chłodne powietrze wiejące z Antarktydy i uderzył w lód morski cieplejsze otwarte wody, zbierając ciepło i wznosząc się do atmosfery. Tam te tak zwane termiki zderzyłyby się z warstwą ciepłego powietrza, swego rodzaju pokrywą, powodując, że „unosząca się warstwa termiczna przewróciłaby się i zapętliła z powrotem na siebie”, według NASA. Na górnej stronie tych „cylindrów wirującego powietrza”, jak twierdzi NASA, tworzą się chmury.

W ruchu

Nie daj się zwieść, Antarktyda nie jest spokojnym, wiecznie cichym miejscem. Jest w ciągłym ruchu, a lodowce zbliżają się do morza, bloki lodu odrywają się od przymocowanych na smyczy macierzystych półek, a powstałe w ten sposób góry lodowe rozpadają się na własne mniejsze kawałki pływającego lodu. Niektóre góry lodowe wyglądają jak starannie wycięte prostokąty, takie jak te pokazane na tym zdjęciu z lotu ptaka z 1997 roku. Nazywa się je tabelarycznymi górami lodowymi.

Czysta przerwa

16 października 2018 r., Podczas lotu badawczego nad Półwyspem Antarktycznym, Jeremy Harbeck z Centrum Lotów Kosmicznych NASA Goddard zrobił zdjęcie przedstawiające „niezwykle kanciastą górę lodową unoszącą się pośród lodu morskiego tuż przy szelfie lodowym Larsen C”, według NASA. Jest stosunkowo duży, ma około 900 metrów szerokości i 1500 metrów długości. Trapezoidalna płyta może być wynikiem ogromnej góry lodowej zwanej A-68A uderzającej w nieruchomy lodowy wzniesienie, powodując odpryski takich starannie wyciętych kwadratów i prostokątów, według NASA.

Wulkaniczne piękno

Spoczywająca spokojnie na Oceanie Indyjskim, Amsterdam Island to niewielki obszar o powierzchni około 21 mil kwadratowych (55 kilometrów kwadratowych) i uważany za część francuskich Terytoriów Południowych i Antarktycznych. Został utworzony przez wygasły obecnie wulkan, który osiąga wysokość prawie 3000 stóp (911 metrów); według World Wildlife Fund wyspa powstała między 400 000 a 200 000 lat temu.

Stała podstawa

Ta stała antarktyczna stacja badawcza, zwana bazą Comandante Ferraz, nosi imię brazylijskiego dowódcy marynarki Luís Antônio de Carvalho Ferraz. Zdjęcie lotnicze wykonano 10 marca 2014 r.

Paleta artystów

Niektóre zdjęcia lotnicze Antarktydy wyglądają bardziej na sztukę impresjonistyczną niż na rzeczywiste zjawiska. Tutaj zachód słońca maluje kry lodowe wokół Antarktydy w pastelowych odcieniach różu i pomarańczy.

Bity Bergy

Na tym zdjęciu Antarktydy, wykonanym w 1997 r. Z lotu ptaka, z powierzchni morza wyrastają góry lodowe. Według National Snow and Ice Data Center, termin „góra lodowa” odnosi się do kawałków lodu o średnicy większej niż 16 stóp (5 metrów). Jeśli chodzi o małe góry lodowe, mniejsze niż oficjalny próg, naukowcy najwyraźniej nazywają te bergy i warczenie, powiedział NSIDC.

Bunger Hills

Krajobrazy Antarktyki nie są tylko białe i mroźno-niebieskie. Weźmy Bunger Hills, widziane na tym zdjęciu z lotu ptaka, wykonanym w styczniu 2008 r. Ten wolny od śniegu i lodu teren został odkryty w lutym 1947 r. Przez pilota, który był częścią operacji US Navy Highjump. W tamtym czasie, zgodnie z artykułem US Geological Survey (USGS) opublikowanym w 1988 roku, miejsce o powierzchni 390 mil kwadratowych (1000 kilometrów kwadratowych) było uważane za „oazę”. Admirał Richard E. Byrd, który kierował operacją Highjump, opisał to jako „krainę niebieskich i zielonych jezior i brązowych wzgórz w bezkresnej przestrzeni lodu”, według artykułu USGS.

Stacja Casey

Stacja Casey jest jedną z trzech stałych stacji prowadzonych przez Australijską Dywizję Antarktyczną. Nazwana na cześć ówczesnego generalnego gubernatora Australii Richarda Caseya, stacja została otwarta 19 lutego 1969 roku jako następca stacji Wilkes, która została zasypana przez głębokie zaspy śnieżne, według Australijskiej Dywizji Antarktycznej. Stacja znajduje się na Wyspach Windmill, tuż za kołem antarktycznym.

Lodowata tekstura

Najbardziej wysunięty na południe kontynent skąpany jest w słońcu podczas lata na półkuli południowej (podczas gdy jego kuzyn z północy jest spowity ciemnością). Tutaj, na zdjęciu wykonanym przez satelitę NASA 13 grudnia 2010 r. Wzdłuż Wybrzeża Księżniczki Ragnhild na Antarktydzie Wschodniej, wyskakują góry lodowe z powodu słabego światła słonecznego. Jak podaje Earth Observatory NASA, góry lodowe o szorstkiej teksturze prawdopodobnie oddzieliły się od wybrzeża, kołysząc się na otwartym oceanie, zanim dotrą tutaj. Blizny po tym przepychaniu się na lodowych powierzchniach. Góry lodowe o gładszych powierzchniach powstały lokalnie, a nie zostały zniszczone przez morza.

• 1
• 2

Bieżąca strona: Strona 1