Vlad Krasen
0 
2156
171
Mount St. Helens jest poza linią. Wulkan, część pasma Cascades w stanie Waszyngton, znajduje się około 40 mil (64 kilometry) na zachód od innych młodych wulkanów w regionie, takich jak Mount Adams i Mount Rainier.
Teraz naukowcy odkryli, dlaczego: głęboko w skorupie ziemskiej czop schłodzonej skały magmowej lub wulkanicznej powstrzymuje magmę przed wypłynięciem między Górą św. Heleny a pozostałą częścią łuku wulkanicznego. Tymczasem skorupa pod Górą Świętej Heleny składa się ze starożytnej blizny spowodowanej zderzeniem dwóch płyt kontynentalnych.
Blizna jest „prawie jak słomka sodowa, która pozwala tym głębszym magmom preferencyjnie wypływać na powierzchnię” - powiedział Paul Bedrosian, geofizyk z US Geological Survey (USGS) w Lakewood w Kolorado i współautor nowe badanie dotyczące regionu, opublikowane w poniedziałek (3 września) w czasopiśmie Nature Geosciences. [11 największych erupcji wulkanów w historii]
Stare blizny
Góra St.Helens jest dziwna nie tylko ze względu na swoje zachodnie położenie, ale także dlatego, że wybucha grubszą, bardziej lepką magmą niż inne wulkany Cascades i dlatego, że jest to najbardziej niespokojna góra ze wszystkich, powiedział Bedrosian. .
Aby dowiedzieć się, dlaczego Bedrosian i jego kolega z USGS, Jared Peacock, połączyli siły z naukowcami z Oregon State University i University of Canterbury w Nowej Zelandii. Naukowcy wykorzystali metodę zwaną magnetotelluryką, aby zbadać skorupę pod regionem wokół Mount St. Helens, Mount Rainier i Mount Adams. W tej metodzie naukowcy mierzą przewodnictwo elektryczne skał głęboko pod powierzchnią. Różne skały mają różne przewodnictwo, więc te pomiary pokazują, jakie typy skał czają się poza zasięgiem wzroku. Jak powiedział Bedrosian, naukowcy w ciągu dwóch lat rozmieścili około 150 instrumentów w celu wykonania pomiarów. Następnie badacze wykorzystali pomiary do stworzenia mapy 3D skorupy.
Na tej mapie znaleźli „skaleczenia, siniaki i blizny” pozostawione po trwającej kolizji przybrzeżnej płyty Juan de Fuca z płytą północnoamerykańską. Bedrosian powiedział, że tuż pod górą St. Helens naukowcy odkryli tak zwaną skałę metapodstawową, którą można wykryć, ponieważ bardzo dobrze przewodzi prąd. Ten rodzaj skały zaczął się jako osady na dnie morskim, a następnie został przekształcony pod ciśnieniem, gdy jego część płyty Juan de Fuca wsunęła się pod płytę północnoamerykańską około 40 milionów lub 50 milionów lat temu.
Geometria tej skały metamaturalnej zapewnia łatwą ścieżkę, po której magma może ześlizgnąć się w kierunku powierzchni, powiedział Bedrosian.
Podpięty
Tymczasem na wschód od Mount St. Helens i na zachód od reszty wulkanów kaskadyjskich znajduje się stosunkowo wolny od wulkanów region. Skorupa była tam naznaczona dużym kawałkiem skały 10 000 razy mniej przewodzącym prąd niż skała pod Mount St. Helens. Naukowcy nazwali tę cechę „Spirit Lake Batholith”, masą schłodzonej skały magmowej, która zaczyna się niedaleko powierzchni Ziemi i wnika na głębokość 16 km..
Batolit, który zajmuje obszar 35 razy większy od Manhattanu (772 mil kwadratowych lub 2000 km kwadratowych), zasadniczo blokuje głęboką magmę, która w przeciwnym razie mogłaby wydostać się na powierzchnię. To sprawia, że 40-milowy odcinek między Mount St. Helens a innymi wulkanami jest cichy, a batolit pomaga wyjaśnić, dlaczego Mount St. Helens pojawił się w tym miejscu, powiedział Bedrosian..
Mount St. Helens ostatnio spłonęła popiołem w wybuchowym epizodzie w latach 2004-2008, zgodnie z Globalnym Programem Wulkanizmu Smithsonian Institution. Góra jest najbardziej znana z niszczycielskiej erupcji w 1980 roku, w której zginęło 57 osób.
Zrozumienie podziemnych kanalizacji Mount St.Helens może również pomóc naukowcom zrozumieć, co wywołuje inne niezwykłe wulkany, powiedział Bedrosian..
„Na całym świecie w wielu miejscach są wulkany, których nie da się łatwo wyjaśnić” - powiedział Bedrosian. „Są też obszary, w których uważamy, że powinniśmy mieć wulkany, ale tak naprawdę ich nie widzimy”.
Oryginalny artykuł na .