Jak działają samochody LaSalle

Romantyczny towarzysz marki Cadillaca wywodzi się z pragnienia legendarnego prezesa General Motors Alfreda P. Sloana, aby zaoferować samochód na każdą kieszeń, co jest podstawową filozofią, która uczyniła z GM giganta, jakim jest dzisiaj. W połowie lat dwudziestych Sloan wykrył lukę cenową między Buickiem a Cadillacem i wyznaczył temu drugiemu, aby wypełnił ją drugą linią modeli.

Dywizja wybrała nazwę LaSalle, honorując innego francuskiego odkrywcę, takiego jak Cadillac, i wprowadziła swoją młodszą serię w 1927 roku z rozstawem osi krótszym niż w starszych samochodach. To wszystko było częścią wielkiego okresu ekspansji, który przyniósł mnóstwo takich samochodów, aby zadowolić rynek, który wyglądał, jakby miał rosnąć wiecznie.

Dużą atrakcją tego pierwszego LaSalle był elegancki projekt nadwozia Harleya Earla, utalentowanego młodego projektanta z Zachodniego Wybrzeża, wychowanego w branży powozów, którego Sloan zatrudnił specjalnie do ukształtowania nowej linii. LaSalle w pełni spełnił nadzieje GM i rozpoczął 30-letnią karierę Earla jako dziekana projektu. W pierwszym roku LaSalle stanowił 25 procent sprzedaży Cadillaca. W 1929 r. Wyprzedawał swoją starszą siostrę.

W latach trzydziestych ogarniętych kryzysem LaSalle zapewnił wielkość sprzedaży, która pomogła Cadillacowi przetrwać. Chociaż całkowita roczna produkcja oddziału rzadko przekraczała wielkość Packarda, udział LaSalle był często znaczny, a czasem krytyczny. Na przykład w 1933 roku produkcja Cadillaca w roku modelowym spadła do 6700 sztuk, ale LaSalle stanowił w pełni połowę tego. W 1937 roku, kiedy Cadillac zbudował 46 000 samochodów, 32 000 należało do LaSalles. Mimo to sprzedaż LaSalle nigdy tak naprawdę nie satysfakcjonowała menedżerów GM, którzy chcieli dużo więcej.

LaSalles z 1930 r., Oznaczony jako Seria 340, podążał za ogólnym przemysłem, myśląc o czasach jako dłuższe, cięższe i droższe niż oferty z 1929 r. Rozstaw osi wynosił teraz 134 cale, ponieważ wszystkie modele zostały umieszczone na „długim” podwoziu, a oryginalna 125-calowa „standardowa” platforma została usunięta.

Tak jak poprzednio, główni sprzedawcy przewozili ciała od koncernu Fisher Brothers przejętego przez GM kilka lat wcześniej. Były to dwa coupe, dwa czterodrzwiowe sedany, kabriolet coupe i para siedmioosobowych sedanów w przedziale 2500-3000 dolarów. W przedziale od 2400 do 4000 USD znajdowało się sześć modeli semi-custom Fleetwood, innego szanowanego konstruktora nadwozi przejętego przez GM: roadster, dwa phaetony, siedmioosobowy samochód turystyczny i dwa pięcioosobowe sedany. Dla porównania, ceny Cadillaca z 1930 roku zaczynały się od 3295 dolarów i sięgały ponad 10800 dolarów.

Nic dziwnego, jak na produkt Cadillaca, LaSalle ukłonił się V-8, 303-calową jednostką sześcienną o mocy blisko 80 koni mechanicznych. To było znudzone przez 1928 do 328 cid i 86 KM. Aby dopasować się do zwiększonego rozmiaru i wagi modeli z 1930 roku, V-8 został ponownie powiększony, tym razem do 340 cid, co daje moc 90 KM.

Styl LaSalle w 1930 roku nadal wiele zawdzięcza oryginalnym koncepcjom Earla z 1927 roku: niskiej sylwetce, długim i szerokim błotnikom typu „clamshell”, wysokiemu i okrągłemu grzejnikowi inspirowanemu legendarną Hispano-Suiza oraz dwukolorowej farbie, a następnie nowości . Najbardziej oczywistą zmianą w 1930 roku był wyższy grzejnik, który poprawił już imponujący pakiet stylistyczny. Publiczność nadal kupowała, a LaSalle odnotowała roczną produkcję około 15 000 sztuk. Chociaż stanowiło to około 75 procent wolumenu Cadillaca, niemniej jednak było to godne szacunku po krachu na Wall Street.

Aby uzyskać więcej informacji na temat nieistniejących amerykańskich samochodów, zobacz:

• AMC
• Duesenberg
• Oldsmobile
• Plymouth
• Studebaker
• Wielkie żarcie