Przełomowy przeszczep w Wirginii lat sześćdziesiątych XX wieku z sercem skradzionym Czarnemu mężczyźnie

25 maja 1968 r. Chirurdzy w Richmond w stanie Wirginia przeprowadzili udany przeszczep serca, jeden z pierwszych na świecie, u białego biznesmena. Serce, którego użyli, zostało pobrane od czarnego pacjenta o imieniu Bruce Tucker, który został przywieziony do szpitala poprzedniego dnia, nieprzytomny, z pękniętą czaszką i urazem mózgu. W mniej niż 24 godziny później stwierdzono śmierć mózgu.

Wciąż bijące serce Tuckera zostało następnie usunięte bez wiedzy jego rodziny lub wcześniejszej zgody; ich przerażające odkrycie - od miejscowego zakładu pogrzebowego - że brakuje serca Tuckera, było druzgocącym ciosem.

Działania chirurgów, które doprowadziły do ​​pierwszego amerykańskiego pozwu cywilnego o bezprawną śmierć, zostały ujawnione w nowej książce „The Organ Thieves: The Shocking Story of the First Heart Transplant in the Segregated South” (Simon and Schuster, 2020) autorstwa Nominowany do nagrody Pulitzera dziennikarz Charles "Chip" Jones. Jones stawia niepokojące pytania dotyczące etyki tego pionierskiego przeszczepu, ujawniając jego głębokie korzenie w rasizmie i dyskryminacji Czarnych w służbie zdrowia.

Związane z: 7 powodów, dla których Ameryka nadal potrzebuje ruchów na rzecz praw obywatelskich

Pierwszy przeszczep ludzkiego organu, nerki, miał miejsce w 1954 r., A pod koniec lat 60. XX wieku chirurdzy „supergwiazdowi” starali się być pierwszymi, którzy pomyślnie przeszczepią ludzkie serce, powiedział Jones. .

„Pod względem naukowym był to medyczny odpowiednik wyścigu kosmicznego” - powiedział Jones.

Dr Richard Lower i dr David Hume, chirurdzy z Medical College of Virginia (MCV) w Richmond, byli na czele tego wyścigu, ale to właśnie południowoafrykański chirurg dr Christiaan Barnard wykonał pierwszy przeszczep serca w grudniu. 3 listopada 1967 r. W maju 1968 r. MCV przyjęła do swojego szpitala pacjenta z ciężką chorobą wieńcową, który był obiecującym kandydatem do przeszczepu serca. Jednak Lower i Hume nie znaleźli jeszcze zdolnego dawcy serca.

A gdy kończył się czas dla chorego pacjenta, potrzebowali go szybko.

„Pacjent charytatywny”

Tucker, pracownik fabryki w Richmond, który odniósł poważny uraz głowy podczas upadku, został przewieziony do szpitala MCV 24 maja 1968 r. Chociaż rzeczy osobiste Tuckera zawierały jedną z wizytówek jego brata, urzędnicy nie byli w stanie zlokalizować członka rodziny na w imieniu nieprzytomnego człowieka. A ponieważ szpital twierdził, że Tucker nie miał rodziny i miał alkohol w oddechu (pił przed wypadkiem), został przedstawiony jako „pacjent charytatywny” i oznaczony jako potencjalny dawca serca.

„Był w złym miejscu w złym czasie” - powiedział Jones.

Tucker był podłączony do respiratora, niezdolny do samodzielnego oddychania. Młodszy lekarz sądowy wykonał elektroencefalogram (EEG) w celu określenia aktywności elektrycznej w mózgu Tuckera; egzaminator oświadczył, że nie było. Chirurdzy uznali to za wystarczający dowód śmierci mózgu; Tucker został wyjęty z respiratora, a Hume i Lower usunęli serce Tuckera do przeszczepu, napisał Jones.

Związane z: Co dzieje się z twoim ciałem, gdy jesteś dawcą narządów?

Dziesięciolecia później, w 1981 roku, w ustawie Uniform Determination of Death Act zawarto legalną definicję śmierci: „nieodwracalne ustanie funkcji krążenia i płuc” oraz „nieodwracalne ustanie wszystkich funkcji całego mózgu”, co oznacza, że ​​cały mózg - w tym pień mózgu - według Johns Hopkins Medicine przestał funkcjonować.

Ale w 1968 roku prawna koncepcja śmierci nie została tak jasno zdefiniowana, powiedział Jones.

„Nie istniały żadne ramy prawne, które pozwoliłyby lekarzom dowiedzieć się, jak postępować w takiej sytuacji, kiedy mieli pacjenta, o którym ich zdaniem nie ma szans na wyzdrowienie” - wyjaśnił Jones. „I ich zdaniem czas był najważniejszy, aby uratować bardzo chorego człowieka”. Jednak lekarze szybko założyli, że Tucker był ubogi i bez rodziny - zdaniem Jonesa jest to wyrok motywowany rasowo.

Związane z: 9 najciekawszych przeszczepów

Rodzina Tuckera dowiedziała się, że właściciel zakładu pogrzebowego stracił serce; zebrali razem, co się stało z doniesień prasowych (tożsamość Tuckera nie została początkowo ujawniona opinii publicznej, napisał Jones). Ostatecznie rodzina Tuckera złożyła pozew cywilny o bezprawną śmierć, który trafił do sądu w 1972 roku. Reprezentował ich adwokat L. Douglas Wilder, który później został pierwszym wybranym czarnoskórym gubernatorem w USA..

Według Wildera, Lower „świadomie, niesłusznie, bezmyślnie i celowo ogłosił Bruce O. Tucker martwą przed rzeczywistą śmiercią, z naruszeniem prawa, dobrze wiedząc, że nie jest do tego prawnie upoważniony”. Prawo stanowe wymagało powiadomienia rodziny i odczekania 24 godzin przed zabiegiem.

„Pominęli proces, który miał miejsce w Wirginii, ponieważ tak bardzo chcieli w końcu wykonać operację” - powiedział Jones.

Słynny przypadek Henrietty Lacks przedstawia podobne zderzenie etyki lekarskiej z rasizmem. Lacks, czarnoskóra kobieta (również z Wirginii), zdiagnozowano w 1951 roku raka szyjki macicy. Lekarz zebrał komórki z jednego z jej guzów, a następnie powielał je w laboratorium w nieskończoność; po śmierci Lacks komórki te były następnie rozprowadzane przez wiele lat wśród naukowców bez wiedzy i pozwolenia jej rodziny. Znane jako linia komórek HeLa, były używane w badaniach, które doprowadziły do ​​leczenia raka i odkrycia szczepionki przeciwko polio, ale minęły dziesięciolecia, zanim rodzina Lacks dowiedziała się o jej medycznej „nieśmiertelności”.

W 2013 roku National Institutes of Health (NIH) osiągnął porozumienie z rodziną w sprawie zezwolenia na przyszłe badania z wykorzystaniem danych z komórek HeLa; nowy proces wymaga złożenia wniosku przez panel, w skład którego wchodzą potomkowie i krewni braków, wcześniej zgłoszonych.

„Ciało człowieka”

- Galeria: Człowiek biologiczny

- 9 absolutnie złych eksperymentów medycznych

- 10 najdziwniejszych studiów medycznych (to znaczy w najnowszej historii)

Jak zauważył Jones, niesprawiedliwości doświadczane przez Lacksa, Tuckera i ich rodziny wynikały z rasizmu głęboko zakorzenionego w amerykańskiej infrastrukturze medycznej. W rzeczywistości, kiedy uczelnie medyczne w Ameryce przyjęły bardziej praktyczne podejście do studiów anatomicznych w XIX wieku, instruktorzy często szkolili swoich studentów w zakresie anatomii człowieka, wykorzystując zwłoki Czarnych ludzi, które zostały skradzione z cmentarzy afroamerykańskich..

Okradanie grobów było technicznie nielegalne, ale kiedy ofiarami byli Murzyni, według Jonesa władze skłaniały się ku odwrotowi. Szkoły medyczne zatrudniałyby „ciała człowieka” (znanego również jako „zmartwychwstańca”), aby pozyskiwał ciała; w MCV wyznaczonym złodziejem grobów był Murzyn o imieniu Chris Baker, woźny w szkole, który mieszkał w piwnicy egipskiego budynku kolegium.

Większość szkół medycznych w kraju porzuciła rasistowską metodę pozyskiwania zwłok do połowy XIX wieku, ale zapisy sugerują, że w Wirginii kontynuowano ją co najmniej do 1900 roku, powiedział Jones..

„Pojawiły się doniesienia o„ porwaniu ”ciał ​​ze stanowego zagrody w Wirginii, które znajduje się około pięciu przecznic od uczelni medycznej” - powiedział.

Jones nieoczekiwanie odkrył przypomnienie tej zbrodni podczas badania swojej książki, na muralu wyświetlonym w MCV's McGlothlin Medical Education Center. Malowidło ścienne namalowane w latach 1937-1947 przez artystę z Richmond, George'a Murrilla, upamiętnia historię uczelni medycznej. I zawiera obraz trupa ukradkiem wyniesionego z grobu na taczce.

„Pokazuje, że dziedzictwo rasizmu dosłownie znajduje się tuż pod nosami ludzi” - powiedział Jones.

„The Organ Thieves” jest dostępne do kupienia 18 sierpnia; przeczytaj fragment tutaj .