Phillip Hopkins
0 
1060
259
Nie przejmuj się, ale słońce nieustannie eksploduje. Podczas gdy gwałtowne reakcje syntezy jądrowej zasilają rdzeń Słońca o temperaturze 27 milionów stopni Fahrenheita (15 milionów stopni Celsjusza), wieże stopionej plazmy, trzaskającego promieniowania i energii elektromagnetycznej wznoszą się i opadają z płonącej powierzchni gwiazdy w ciągłej plątaninie ciepła i światła.
Jest całkiem fajny - i prawie całkowicie niewidoczny dla ludzkich oczu. Na szczęście naukowcy z Obserwatorium Dynamiki Słońca NASA używali modeli komputerowych do robienia zdjęć tej niewidocznej energii słonecznej każdego dnia. Wczoraj (16 sierpnia) udostępnili jedną z tych migawek, które możecie zobaczyć powyżej. [Burze słoneczne: niesamowite zdjęcia rozbłysków słonecznych]
Na zdjęciu ultrafioletowym wspomaganym komputerowo można zobaczyć model linii pola magnetycznego Słońca wyłaniających się z powierzchni gwiazdy w taki sam sposób, w jaki pojawiły się 10 sierpnia 2018 r. Każda biała linia przedstawia potężną erupcję elektromagnetyczną wynikającą z wysokoenergetycznej erupcji interakcje między ultra gorącymi, doładowanymi cząstkami, które tworzą zarówno pole magnetyczne Słońca, jak i plazmę wijącą się wokół powierzchni gwiazdy.
Jak widać na obrazie, niektóre z tych strumieni energii wystrzeliwują daleko w kosmos, tworząc wiatry słoneczne i inną pogodę kosmiczną, podczas gdy inne wznoszą się z powierzchni Słońca, wirują i opadają ponownie w zamkniętych pętlach. Te powracające pętle energii magnetycznej mogą dalej mieszać naczynie naładowanych cząstek na powierzchni Słońca, powodując coraz większe eksplozje pogody słonecznej, w tym rozbłyski słoneczne i duże wybuchy promieniowania znane jako koronalne wyrzuty masy..
Może się wydawać, że dużo się dzieje, ale historycznie rzecz biorąc, słońce faktycznie ma teraz trochę powolny sezon. Naukowcy nie wiedzą dokładnie, dlaczego, ale pole magnetyczne Słońca wydaje się podlegać dość niezawodnemu 11-letniemu cyklowi aktywności, w którym te pętle energii słonecznej rosną stopniowo i stają się bardziej skomplikowane, zanim powrócą do względnie stabilnego stanu. Pod koniec każdego cyklu słońce promieniuje więcej, plamy słoneczne stają się częstsze, a potężne burze słoneczne są bardziej prawdopodobne, że odbijają się od powierzchni Słońca i w głąb przestrzeni.
Gdy pole magnetyczne osiągnie punkt maksymalnej aktywności - lub swoje maksimum słoneczne - bieguny magnetyczne gwiazdy zmieniają się i rozpoczyna się nowy okres względnej bezczynności. (Ten nowy początek, jak można się domyślić, nazywa się „minimum słonecznym”).
Ostatnie maksimum energii słonecznej miało miejsce w kwietniu 2014 roku i według NASA było dość słabe jak na historyczne standardy Słońca. Jedna z największych odnotowanych burz słonecznych, tak zwane zdarzenie Carrington, na przykład, miała miejsce w pobliżu maksimum słonecznego w 1859 r. Kiedy potężna fala energii słonecznej uderzyła w Ziemię, przewody telegraficzne uległy zwarciu i stanęły w płomieniach. zorza polarna - zwykle widoczna tylko z polarnych szerokości geograficznych - migotała na niebie daleko na południe, aż po Kubę i Hawaje. Na szczęście rok 2014 był znacznie mniej obfitujący w wydarzenia.