Samochody sportowe Sunbeam

Sunbeam miał swoje początki w 1877 roku, budując rowery w swojej fabryce Sunbeamland Cycle Factory. Na przełomie wieków Sunbeam produkował swoje pierwsze samochody, które podawały liczbę koni mechanicznych w postaci jednocyfrowej. Jednak każdy musi gdzieś zacząć, a do 1959 roku Sunbeam wciąż był w pobliżu (choć współpracował z Rootes Group).

Daleko od tej pierwszej 3-konnej maszyny w 1959 roku pojawił się Sunbeam Alpine. Właściwie to drugi model Sunbeam, który używał nazwy Alpine, nazwa była jedyną wspólną cechą swojego poprzednika. Samochód odniósł sukces, co roku otrzymywał znaczące ulepszenia. Osiągi posunęły się naprzód dzięki Sunbeam Le Mans Alpine z 1962 roku, z silnikiem dostosowanym do specyfikacji z poprzedniego roku zwycięzcy Le Mans..

Kilka lat później Sunbeam stworzył legendę. Widząc niesamowite rezultaty połączenia silnika Forda z nadwoziem AC (AC Shelby-Cobra) Carrolla Shelby'ego (AC Shelby-Cobra), Sunbeam zatrudnił Shelby, aby zrobiła to samo z podwoziem Alpine. Shelby zabrała się do pracy i narodził się Sunbeam Tiger. Niestety na drodze Tygrysa stanęła polityka. Pomimo niesamowitych osiągów, wkrótce po wprowadzeniu Tygrysa, Sunbeam został kupiony przez Chryslera, a Chrysler był zaniepokojony sprzedażą samochodu z silnikiem Forda. Po nieudanej próbie wymiany silnika Forda na silnik Chryslera wycofano model.

Poznaj resztę historii Sunbeam na następnych stronach. Zawiera szczegółowe profile samochodów, w tym specyfikacje i zdjęcia.

Aby dowiedzieć się więcej o Sunbeam i innych samochodach sportowych, zobacz:

• Jak działają samochody sportowe
• Nowe recenzje samochodów sportowych
• Recenzje używanych samochodów sportowych
• Muscle Cars
• Jak działa Ferrari
• Jak działa Ford Mustang

Subeam Alpine był uosobieniem stylu lat 50 bulwiaste reflektory i owinięta szyba przednia.

Kiedy firma Rootes zaprzestała produkcji oryginalnego Sunbeam Alpine w 1955 r. (Patrz wpis), nawet nie próbowała go zastąpić, głównie dlatego, że w tym roku miała rozpocząć remont całej swojej floty samochodów osobowych. Ale zadanie zostało ukończone do 1958 roku, a Rootes mógł ponownie zająć się samochodem sportowym. Wynik pojawił się w następnym roku jako nowy, zupełnie inny Alpine.

Podobnie jak jego poprzednik, Sunbeam Alpine swobodnie zapożyczał ze zwykłych rodzinnych sedanów firmy Rootes. Ale zamiast średniej klasy średniej platformy, jej podstawą była mniejsza i tańsza stalowa konstrukcja, która w większości składała się na nową linię korporacyjną. Wariacje składające się z podstawowego czterodrzwiowego sedana, Hillman Minx; ekskluzywna wersja The Singer Gazelle; oraz pochodne coupe z twardym dachem, Sunbeam Rapier.

Oferowano również kabriolet i kombi, a także dwudrzwiową furgon / furgon z krótkim podwoziem, Hillman Husky. (Wszystko to było widziane w Stanach Zjednoczonych, niektóre częściej niż inne). Tak więc, chociaż miał tę samą nazwę, nowy Sunbeam Alpine nie miał żadnych technicznych ani stylistycznych powiązań z poprzednim..

W ramach interesującego przedsięwzięcia joint venture inżynieria Alpine i wstępny montaż zostały przekazane firmie Armstrong-Siddeley z Coventry w zamian za nową szóstkę do napędzania kolejnej generacji dużych samochodów Humber firmy Rootes. Stylizacja była pracą wewnętrzną, wciąż otwartą dwuosobową kanapą, ale o wiele bardziej współczesną, aż do zakrzywionej, ale nie owiniętej szyby przedniej i modnych płetw ogonowych.

„Nowoczesne” funkcje są bogate, w tym zwijane okna w drzwiach, łatwy w montażu miękki dach, odpowiednie ogrzewanie oraz w pełni wyposażona deska rozdzielcza. Opcje obejmowały odłączany stalowy hardtop i elektryczny nadbieg. Dzięki temu wszystkiemu, a także amerykańskiej stylizacji, Sunbeam Alpine był powszechnie uważany za bardziej sportowy samochód turystyczny niż tradycyjny samochód sportowy..

Dodając szyku lat 50-tych, Sunbeam Alpine miał widoczne tylne płetwy ogonowe.

W Sunbeam Alpine, mniej więcej tej samej wielkości co MGA lub Triumph TR3 (patrz wpisy), zastosowano ramę Husky o krótkim rozstawie osi w połączeniu z nieco ulepszonym podwoziem Rapier. Początkowo moc pochodziła z 1,5-litrowej wersji korporacyjnej czwórki górnozaworowej, o mocy 78 koni mechanicznych i dobrej prędkości prawie 100 mil na godzinę w testach drogowych magazynów (samochodów, które prawdopodobnie zostały nieco zmodyfikowane). Nie trzeba dodawać, że nowy Alpine był lżejszy i zwinniejszy niż oryginał, a tym samym stanowił ostrą konkurencję dla MG i TR. Był nieco cięższy i mniej mocny niż oni, ale oferował lepszą sztywność strukturalną.

Nie żeby firma Rootes, jej dealerzy czy klienci narzekali, zwłaszcza że Alpine był stopniowo ulepszany. Podobnie jak amerykańska Corvette, w rzeczywistości wydawało się, że prawie co roku zmienia się go, uzyskując wyraźną przewagę sprzedażową nad większością rywali..

Postęp był prosty i dość szybki. Jesienią 1960 roku pojawił się model Serii II z silnikiem 1,6-litrowym o mocy 80 KM. Po serii III na początku 1963 roku pojawił się drugi model o nazwie GT. Miał nieco przestrojony silnik, deskę rozdzielczą pokrytą orzechami i zdejmowany hardtop, ale, co ciekawe, nie składał się. Płetwy zostały obcięte w Serii IV, która ugięła się na początku lat sześćdziesiątych dzięki nowej, płatnej automatycznej skrzyni biegów.

W pełni zsynchronizowany podręcznik pojawił się później w tym samym roku. Ostatnio pojawiła się seria V z końca 1965 roku, sans opcja automatyczna, ale oferuje 1725 cm3 i 92 KM. Był to przewidywalnie najszybciej przyspieszający Alpine, ale maksymalna prędkość w jakiś sposób utknęła na poziomie 98-100 mph. Mimo to ten uroczy mały samochód z powodzeniem funkcjonował na początku 1968 r., Kiedy to Chrysler Corporation przejęła Rootes i kierowała nowymi produktami, niektóre dobre, niektóre okropne..

Sunbeam Harrington Le Mans zamienił Płetwy ogonowe Alpine zapewniają opadający tył w stylu fastback.

Najrzadszym z tych Sunbeam Alpines był Le Mans z lat 1962-63, wyjątkowa konwersja coupe typu fastback przez warsztaty Harrington. Zaczęło się od roadstera serii II pozbawionego płetw i wyposażonego w gładki dach z włókna szklanego zakończony odwróconym „kaczym ogonem”. Dyskretne linie nadwozia (prążki) ukryły szwy w miejscach, gdzie plastik spotykał metal z tyłu, dzięki czemu gotowy produkt wyglądał prawie tak, jakby był oryginalnym projektem.

Fotele były obszyte skórą lub winylem (w zależności od samochodu), a deska rozdzielcza tradycyjnym orzechem. Silnik o pojemności 1,6 litra został dostrojony do specyfikacji „Stage 2”, podobnie jak w fabrycznych samochodach typu fastback, które zdobyły indeks sprawności cieplnej podczas 24-godzinnego wyścigu Le Mans w 1961 roku. To poprawiło przyspieszenie, ale nie wpłynęło zbytnio na prędkość maksymalną. Nawet cieplejszy tuning „Stage 3” nie mógł podnieść maksimum powyżej 110 mil na godzinę.

Jako prace wykonywane na zamówienie, „Harringtons” (Rootes nie używał tej nazwy w USA) nie były tanie. Sunbeam Harrington Le Mans kosztował 3995 $, czyli blisko terytorium Corvette, w porównaniu z 2800 $ lub mniej za współczesny Sunbeam Alpine. Harrington dokonał innych konwersji w Alpach, w tym mniejszego GT Fastback, ale Le Mans był najlepiej sprzedającym się, chociaż widział tylko 250 kopii.

Byłby jeszcze jeden Alpine, produkt reżimu Chryslera i nie należy go mylić z tymi dwumiejscowymi samochodami. To było niewiele więcej niż bezfilarowa wersja fastback przyziemnego sedana Hillman Hunter z późnych lat sześćdziesiątych (Sunbeam Arrow w USA) i równie nudna, z wyjątkiem gorącego, dostrojonego na rynek brytyjski modelu Holbay o nazwie H120 (ze względu na jego rzekome maksymalne 120 mil na godzinę). ). W latach 1969-1970 Chrysler podjął bezinteresowne wysiłki sprzedażowe w USA, a następnie rzucił swój towar importowy z Mitsubishi z Japonii - co jest historią na inny raz..

Aby dowiedzieć się więcej o Sunbeam i innych samochodach sportowych, zobacz:

• Jak działają samochody sportowe
• Samochody sportowe z lat 50
• Samochody sportowe z lat 60
• Nowe recenzje samochodów sportowych
• Recenzje używanych samochodów sportowych
• Muscle Cars
• Jak działa Ferrari
• Jak działa Ford Mustang

Zręczny styl Sunbeam Tiger przywodzi na myśl małą Shelby Cobra, i nie bez powodu: sam Carroll Shelby był zaangażowany w jego projekt.

Shelby A.C. Cobra nie był jedynym brytyjskim samochodem sportowym, który korzystał z mocy Forda V-8. Sunbeam Tiger szczycił się prawdziwym zaangażowaniem Carroll Shelby i można go było uznać za swego rodzaju „młodszego Cobra”.

Sunbeam był najbardziej sportową z kilku angielskich marek kontrolowanych przez brytyjską Rootes Group. Sunbeam prowadził wyścigi Grand Prix i Indianapolis oraz budował sportowe samochody drogowe przed przejęciem firmy Rootes w 1935 r. Rootes sprzedawał samochody turystyczne pod znaczkiem Sunbeam-Talbot, ale dopiero w latach 50. nazwa ta pojawiła się na samochodzie sportowym Sunbeam Alpine..

Szukając lepszych osiągów dla tego niezawodnego, choć nieśmiało stylizowanego czterocylindrowego roadstera, Rootes podpisał kontrakt z Shelby na prototyp o mocy w małych blokach Forda. Nazwany Tygrysem - po samochodzie z rekordem prędkości na ziemi Sunbeam z 1928 roku - zadebiutował na New York Auto Show w 1964 roku i wkrótce wszedł do produkcji w Anglii.

Wizualnie podobny do równoległego Sunbeam Alpine, Sunbeam Tiger dzielił 260-cidowego Forda V-8 Cobry, ale w łagodniejszej tonacji niż ta 260-konna bomba. Mimo to jego 164 KM było ponad dwa razy większe niż Alpine, a przy 9,5 sekundy od 0 do 60 mil na godzinę było prawie dwa razy szybsze. Tylna oś na żywo i czterobiegowa skrzynia biegów należały do ​​Forda, ale podwozie było zmodyfikowane przez Sunbeam Alpine przez Shelby ze sztywniejszym zawieszeniem i zębatkowym układem kierowniczym. Hamulce pozostały przednie tarcze i tylne bębny. Prowadzenie, trzymanie się drogi i komfort jazdy zyskały wysokie oceny, chociaż chude opony i moment obrotowy V-8 dodawały się do skoku osi i słabej trakcji poza torem..

Sunbeam Tiger szczycił się Fordem V-8, który dał mu dużo mięśni, ale ostatecznie oznaczało to zagładę, gdy przejęto Sunbeam Chryslera, który nie chciał w swoim składzie samochodu z silnikiem Forda.

Za 3499 USD Sunbeam Tiger znalazł 6495 nabywców, zanim ulepszony Tiger II trafił do sprzedaży w 1967 roku. Miał 289-cid V-8 Forda o mocy 200 KM i plakietki z napisem „Sunbeam V-8” zamiast „Powered by Ford 260. ” Zero-60 razy spadło o dwie sekundy, a prędkość maksymalna wzrosła o pięć mil na godzinę. Można było zamontować większość sprzętu Cobra speed, w tym podwójne czterobębnowe węglowodany o mocy do 300 KM.

Sunbeam Tigers stanowiły zagrożenie dla wyścigów drogowych klasy produkcyjnej w Ameryce i zwycięzców rajdów samochodowych w Europie. Na ulicy byli znacznie szybsi niż ostatni z wielkich Healeysów czy pierwszy z sześciocylindrowych TR Triumpha. Ale to nie miało znaczenia. Chrysler kupił grupę Rootes w 1964 roku i nie mógł znieść samochodu napędzanego Fordem. Sunbeam Tiger II został bezceremonialnie zrzucony w 1967 roku.

Aby dowiedzieć się więcej o Sunbeam i innych samochodach sportowych, zobacz:

• Jak działają samochody sportowe
• Samochody sportowe z lat 60
• Nowe recenzje samochodów sportowych
• Recenzje używanych samochodów sportowych
• Muscle Cars
• Jak działa Ferrari
• Jak działa Ford Mustang