Rudolf Cole
0 
5056
1500
Zmiany klimatyczne sięgają aż do dna morza.
Te same emisje gazów cieplarnianych, które powodują zmianę klimatu planety, powodują również rozpuszczanie się dna morskiego. Nowe badania wykazały, że w niektórych miejscach dno oceanu topnieje szybciej niż w innych.
Ocean jest tak zwanym pochłaniaczem dwutlenku węgla: pochłania węgiel z atmosfery. A ten węgiel zakwasza wodę. W głębokim oceanie, gdzie ciśnienie jest wysokie, ta zakwaszona woda morska reaguje z węglanem wapnia pochodzącym z martwych stworzeń ze skorupami. Reakcja neutralizuje węgiel, tworząc wodorowęglan.
Przez tysiąclecia ta reakcja była wygodnym sposobem na przechowywanie węgla bez gwałtownego niszczenia chemii oceanu. Ale ponieważ ludzie spalali paliwa kopalne, do oceanów trafiało coraz więcej węgla. W rzeczywistości, według NASA, około 48 procent nadmiaru węgla, który ludzie wpompowali do atmosfery, zostało uwięzionych w oceanach. [7 sposobów, w jakie Ziemia zmienia się w mgnieniu oka]
Cały ten węgiel oznacza bardziej kwaśne oceany, co oznacza szybsze rozpuszczanie węglanu wapnia na dnie morskim. Aby dowiedzieć się, jak szybko ludzkość spala zasoby węglanu wapnia na dnie oceanu, naukowcy pod kierunkiem naukowca zajmującego się atmosferą i oceanami z Uniwersytetu Princeton, Roberta Keya, oszacowali prawdopodobną szybkość rozpuszczania na całym świecie, wykorzystując dane dotyczące prądu wody, pomiary węglanu wapnia w osadach dna morskiego i inne kluczowe wskaźniki, takie jak zasolenie oceanu i temperatura. Porównali ten wskaźnik z tym sprzed rewolucji przemysłowej.
Ich wyniki, opublikowane 29 października w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences, były mieszaniną dobrych i złych wiadomości. Dobra wiadomość była taka, że większość obszarów oceanów nie wykazywała jeszcze dramatycznej różnicy w szybkości rozpuszczania węglanu wapnia przed i po rewolucji przemysłowej. Istnieje jednak wiele gorących punktów, w których emisje dwutlenku węgla spowodowane przez człowieka mają duże znaczenie - a te regiony mogą być kanarkami w kopalni węgla.
Największym hotspotem był zachodni Atlantyk Północny, gdzie antropogeniczny węgiel jest odpowiedzialny za od 40 do 100 procent rozpuszczania węglanu wapnia. Naukowcy napisali, że na Oceanie Indyjskim i na południowym Atlantyku istniały inne małe punkty zapalne, gdzie obfite złoża węgla i szybkie prądy denne przyspieszają tempo rozpuszczania..
Zachodni Atlantyk Północny to miejsce, w którym warstwa oceanu bez węglanu wapnia podniosła się na 980 stóp (300 metrów). Ta głębokość, zwana głębokością kompensacji kalcytu, występuje, gdy deszcz węglanu wapnia pochodzący z martwych zwierząt jest zasadniczo usuwany przez kwasowość oceanu. Poniżej tej linii nie ma kumulacji węglanu wapnia.
Wzrost głębokości wskazuje, że teraz, gdy w oceanie jest więcej węgla, reakcje rozpuszczania zachodzą szybciej i na mniejszych głębokościach. Ta linia przesuwała się w górę iw dół przez tysiąclecia z naturalnymi zmianami w składzie atmosferycznym Ziemi. Naukowcy nie wiedzą jeszcze, co ta zmiana w głębinach morskich będzie oznaczać dla żyjących tam stworzeń, według Earthera, ale przyszli geolodzy będą mogli zobaczyć wywołane przez człowieka zmiany klimatyczne w skałach ostatecznie utworzonych przez dzisiejsze dno morskie. Niektórzy obecni badacze nazwali już tę epokę antropocenem, definiując ją jako punkt, w którym działalność człowieka zaczęła dominować w środowisku.
„Wypalanie chemiczne wcześniej osadzonych osadów bogatych w węglany już się rozpoczęło i będzie się nasilać i rozprzestrzeniać na rozległych obszarach dna morskiego w ciągu następnych dziesięcioleci i stuleci, zmieniając w ten sposób zapis geologiczny głębin morskich” - napisał Key i jego współpracownicy. „Głębinowe środowisko denne [denne], które obejmuje ~ 60 procent naszej planety, rzeczywiście weszło w antropocen”.
Pierwotnie opublikowano w dniu .