Zdjęcia Turkey Vultures ujawniają ikonę amerykańskiego Zachodu

Majestic West

Amerykański Zachód od dawna był w równym stopniu ideą i marzeniem, jak rzeczywistym miejscem. Ta kraina na zachód od setnego południka charakteryzuje się klimatem najlepiej opisanym jako półpustynny i średnim wzniesieniem powyżej 2000 stóp. Rozległe regiony lądu są nadal jałowe, a doświadczanie majestatycznych krajobrazów wciąż może być powszechnym i codziennym zjawiskiem.

Las Saguaro

Wiele symboli zaczęło reprezentować amerykański Zachód, w tym wielkouchy zając, samotny górnik prowadzący swojego obciążonego muła, samotnego kowboja i, jak pokazano tutaj, las kaktusów saguaro, Carnegiea gigantea, stojąc na odosobnionym zboczu góry pokrytym wiosennymi kwiatami.

„Ole Buzzard

Ale jednym z bardziej unikalnych symboli amerykańskiego Zachodu, ponieważ najczęściej pojawia się on w wyniku śmierci innego zwierzęcia, musi być z pewnością symbol „starego myszołowa” - dokładniej nazywanego sępem indyczym..

Oprawa pustyni

Sęp indyk, Aura Cathartesa, jest jednym z najpospolitszych i najbardziej rozpowszechnionych ptaków drapieżnych na półkuli zachodniej. Występują od południowej Kanady, przez Stany Zjednoczone, Meksyk, Amerykę Środkową po niziny Argentyny i Chile. Ich duży, haczykowaty dziób jest idealnym narzędziem do karmienia, pozwalającym na rozrywanie padliny bez potrząsania lub brudzenia pojedynczego pióra na wyraźnej, czerwonej, łysej głowie.

Wielkie stworzenia

Sępy indyka to doskonały padlinożerca natury. Są to duże, ciemne ptaki, często bardziej brązowe niż czarne. Tylko orły i kondory są większymi drapieżnikami niż sęp indyk. Ich rozpiętość skrzydeł może wahać się od 5,5 do 6,5 stopy (1,6 do 2 m), a ich waga waha się od 2 do 4,5 funta (0,9 do 2 kg). Wyglądają nieco niezgrabnie i niezgrabnie na ziemi i wywierają ogromny wysiłek, aby wznieść się do lotu.

Na polowaniu

Sępy indycze są powszechnie widziane, jak szybują nad głową w termice w poszukiwaniu padliny. Zwykle szukają w małych grupach, często krążąc w kółko, wąchając martwy pokarm. Mają długie, podobne do palców pióra na końcach skrzydeł i pióra ogona, które wystają poza ich nogi. Kiedy szybują, trzymają skrzydła lekko uniesione, tworząc kształt litery „V”, patrząc z przodu lub z tyłu. Spodnia strona ich lotek jest bielsza, co nadaje sępowi indykowi dwukolorowy wygląd. Często balansują w locie i rzadko uderzają skrzydłami.

Zwierzęta stadne

Sępy indycze są ptakami bardzo towarzyskimi, gromadzą się w grupach liczących od kilku do ponad 100. Nie mają krtani jak inne ptaki, więc komunikują się z innymi sępami jedynie za pomocą serii pomruków, syknięć i stuknięć. Grupa sępów często bez konfliktu żeruje razem na tuszy, a taka grupa żerujących sępów jest znana jako „kilwater” sępów. Nocą gnieżdżą się na drzewach i pozostają tam do kilku godzin po wschodzie słońca, kiedy ciepłe powietrze pozwala im wznieść się wysoko w niebo. Stado sępów unoszących się w termice po niebie nazywa się „czajnikiem”.

Żyć życiem

Sępy indycze żywią się prawie całkowicie padliną. Kiedy lokalizują zwłoki węchem lub wzrokiem, szybko lądują i zaczynają żerować, zanim pojawią się inne drapieżniki. Ich nagie głowy pozwalają im żywić się gnijącym mięsem bez bakterii lub innych pasożytów wbijających się w pióra i powodujących infekcje. Kwas żołądkowy sępa jest bardziej żrący i silniejszy niż u innych ptaków, przez co może zabić wszelkie szkodliwe bakterie, które mogą znajdować się w rozkładającym się mięsie. Regurgitacja tych silnych kwasów żołądkowych jest również wykorzystywana przez sępa indyczego jako skuteczny mechanizm obronny. Często oddają mocz również na nogi, co nie tylko pomaga je ochłodzić w upalne dni, ale także zabija bakterie lub pasożyty, które mogły złapać podczas jedzenia lub stania na zgniłej tuszy.

Życie rodzinne

Ornitolodzy uważają, że sępy indycze łączą się w pary na całe życie. Parzona para nie buduje gniazda, ale raczej samica składa jaja na półkach skalnych, dziuplach, jaskiniach, norach zwierząt lub po prostu na ziemi. Większość lęgów składa się z dwóch matowo białych jaj z brązowymi, brązowymi lub fioletowymi plamami. Oboje rodzice biorą udział w inkubacji, która trwa od 38 do 41 dni. Młode ważą tylko 57 g, gdy wykluły się z ciemnymi twarzami i są pokryte białym puchem. Oboje rodzice karmią młode zwracanym pokarmem. Młode sępy indycze, podobnie jak ten pokazany powyżej, wychowują się przez 60-84 dni, podczas których ich głowy pozostają szare. Po odlocie większość z nich będzie nadal podążać za swoimi rodzicami podczas lotów żerowych i dołącza do wspólnych kwater.

Kuzyni

Sęp indyk jest najpowszechniej występującym z siedmiu gatunków sępów występujących w Nowym Świecie. Ale ich bliski krewny, czarny sęp, Coragyps atratus, pokazany tutaj jest najliczniejszym sępem na półkuli zachodniej. Powszechnie spotykany w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Ameryce Środkowej i Południowej, sępnik czarny to zwarty ptak o szerokich skrzydłach, krótkim ogonie i silnym uderzeniu skrzydeł. Często nadrabiają słaby węch, podążając za indykami do gnijących tusz. Czarne sępy są bardzo towarzyskimi ptakami i tworzą silniejsze więzi rodzinne niż sępy indycze.

Zagrożenia świata

Wydaje się, że populacja sępów indyczych w Ameryce Północnej ustabilizowała się wraz ze zmniejszeniem stosowania DDT i innych pestycydów. Zatrucie jest nadal ich największym zagrożeniem ze strony zarówno toksyn środowiskowych, jak i ołowiu z kul w tuszach, które jedzą. Wiele sępów zostaje potrąconych przez samochody, gdy stoją na jezdni, jedząc zabójcze śmieci. Zderzenia z liniami energetycznymi często powodują porażenie prądem tych dużych ptaków. Podobnie jak w przypadku wszystkich dzikich zwierząt, utrata otwartych, naturalnych siedlisk może spowodować szybki spadek lokalnej populacji sępa indyczego.

• 1
• 2

Bieżąca strona: Strona 1