Thomas Dalton
0 
3220
570
Nowe obserwacje odległej asteroidy mogły dać naukowcom pierwszy od dawna poszukiwany dowód na to, że gazowe giganty naszego Układu Słonecznego niegdyś po pijanemu poruszały się w przestrzeni, odrzucając na bok mniejsze planetoidy, gdy szarpały się w połowie uformowane w kosmosie.
Asteroida - nazwana 2004 EW95 - została po raz pierwszy odkryta w 2004 roku, krążąc wokół Ziemi w odległości około 2,5 miliarda mil (4 miliardy kilometrów) w pierścieniu lodu i skał w kształcie pierścienia na skraju naszego Układu Słonecznego, zwanego Pasem Kuipera. Pas Kuipera zaczyna się poza orbitą Neptuna, około 30 jednostek astronomicznych od Słońca lub około 30 razy większa od odległości między Słońcem a Ziemią i może rozciągać się prawie tak daleko, jak przestrzeń międzygwiazdowa. (Jedna jednostka astronomiczna to około 93 miliony mil lub 150 milionów kilometrów.) [Meteoryty: skały, które przetrwały ogniste zanurzenie się na Ziemi]
Młody układ słoneczny
Chociaż pas prawdopodobnie jest domem dla bilionów komet i setek tysięcy niezbadanych, lodowych planetoid (w tym planety karłowatej Pluton), naukowcy podejrzewają, że wiele tysięcy tajemniczych obiektów powstało tam znacznie bliżej Ziemi..
Ale jak te obiekty znalazły się na skraju Układu Słonecznego? Niektóre najnowsze teorie sugerują, że zostali tam wyrzuceni przez renegatów gazowych gigantów, takich jak Jowisz i Saturn, we wczesnych dniach formowania się naszego Układu Słonecznego. Zgodnie z tymi teoriami gazowe giganty nie rozpoczęły swojego życia na ustalonej orbicie, ale raczej ryczały w galaktyce akreującej materię, odbijając się od siebie nawzajem i wyrzucając mniejsze, słabsze ciała na swojej drodze daleko i daleko w kosmos..
Jeśli te teorie są poprawne, niektóre asteroidy krążące wokół Pasu Kuipera muszą być tym samym rodzajem starożytnych, bogatych w węgiel (lub węglowych) asteroid, które są powszechnie spotykane w pasie asteroid między Marsem a Jowiszem. Ale naukowcy nie byli w stanie znaleźć żadnej z tych węglowych asteroid w Pasie Kuipera - aż do teraz.
W niedawnym artykule opublikowanym w marcowym wydaniu Astrophysical Journal Letters, międzynarodowy zespół naukowców szczegółowo przyjrzał się słabemu światłu odbijającemu się od asteroidy Kuipera 2004 EW95. Z pomocą Bardzo Dużego Teleskopu Europejskiego Obserwatorium Południowego (tak, to jest jego prawdziwe imię), zespół zebrał szczegółowe informacje na temat światła, które odbiło się od asteroidy podczas dwóch oddzielnych sesji w 2014 i 2017 r. (Ponieważ różne pierwiastki pochłaniają i odbijają światło o różnych długościach fal, światło odbite od asteroidy może ujawnić jej skład).
„Widmo odbicia z 2004 EW95 wyraźnie różniło się od innych obserwowanych zewnętrznych obiektów Układu Słonecznego” - powiedział główny autor Tom Seccull, student studiów podyplomowych na Queen's University w Belfaście w Irlandii Północnej..
W przeciwieństwie do innych znanych obiektów z Pasa Kuipera, które są jednolicie ciemne iw większości pozbawione cech charakterystycznych, 2004 EW95 odbijał słabe fale, które wydawały się odpowiadać obecności pewnych minerałów. Te minerały, zwane krzemianami warstwowymi i tlenkami żelaza, sugerują, że obiekt uformował się w podobnych warunkach do wielu planetoid węglowych znajdujących się znacznie bliżej Ziemi. Jednak dane dotyczące odbicia światła asteroidy sugerowały, że 2004 EW95 również doznał potężnego uderzenia, które spowodowało znaczne nagrzanie się asteroidy..
"[Te odkrycia] są zgodne z ideą, że obiekt ten mógł powstać w pobliżu Jowisza wśród pierwotnych asteroid [węglowych], a następnie został umieszczony w Pasie Kuipera przez migrujące planety" - podsumowali autorzy w artykule.
Jeśli ta starożytna, słabo błyszcząca asteroida jest rzeczywiście bogatym w węgiel wygnaniem wyrzuconym z dala od swojego pierwotnego domu przez gburowatego gazowego olbrzyma, stanowi ona „kluczową weryfikację” jednej z dominujących teorii dotyczących początków naszego Układu Słonecznego, badacze napisali - w którym gazowe giganty imprezowały, ładując przez Układ Słoneczny i wyrzucając skaliste ciała na rozległe orbity.
Bliższa obserwacja Pasa Kuipera może dostarczyć tysiące innych wskazówek dotyczących fundamentalnych tajemnic naszego Układu Słonecznego - a wszystko, czego potrzebujemy, to Bardzo Duży Teleskop, aby je odkryć.