Jak działają samochody LaSalle

Romantyczny towarzysz marki Cadillaca wywodzi się z pragnienia legendarnego prezesa General Motors Alfreda P. Sloana, aby zaoferować samochód na każdą kieszeń, co jest podstawową filozofią, która uczyniła z GM giganta, jakim jest dzisiaj. W połowie lat dwudziestych Sloan wykrył lukę cenową między Buickiem a Cadillacem i wyznaczył temu drugiemu, aby wypełnił ją drugą linią modeli.

Dywizja wybrała nazwę LaSalle, honorując innego francuskiego odkrywcę, takiego jak Cadillac, i wprowadziła swoją młodszą serię w 1927 roku z rozstawem osi krótszym niż w starszych samochodach. To wszystko było częścią wielkiego okresu ekspansji, który przyniósł mnóstwo takich samochodów, aby zadowolić rynek, który wyglądał, jakby miał rosnąć wiecznie.

Dużą atrakcją tego pierwszego LaSalle był elegancki projekt nadwozia Harleya Earla, utalentowanego młodego projektanta z Zachodniego Wybrzeża, wychowanego w branży powozów, którego Sloan zatrudnił specjalnie do ukształtowania nowej linii. LaSalle w pełni spełnił nadzieje GM i rozpoczął 30-letnią karierę Earla jako dziekana projektu. W pierwszym roku LaSalle stanowił 25 procent sprzedaży Cadillaca. W 1929 r. Wyprzedawał swoją starszą siostrę.

W latach trzydziestych ogarniętych kryzysem LaSalle zapewnił wielkość sprzedaży, która pomogła Cadillacowi przetrwać. Chociaż całkowita roczna produkcja oddziału rzadko przekraczała wielkość Packarda, udział LaSalle był często znaczny, a czasem krytyczny. Na przykład w 1933 roku produkcja Cadillaca w roku modelowym spadła do 6700 sztuk, ale LaSalle stanowił w pełni połowę tego. W 1937 roku, kiedy Cadillac zbudował 46 000 samochodów, 32 000 należało do LaSalles. Mimo to sprzedaż LaSalle nigdy tak naprawdę nie satysfakcjonowała menedżerów GM, którzy chcieli dużo więcej.

LaSalles z 1930 r., Oznaczony jako Seria 340, podążał za ogólnym przemysłem, myśląc o czasach jako dłuższe, cięższe i droższe niż oferty z 1929 r. Rozstaw osi wynosił teraz 134 cale, ponieważ wszystkie modele zostały umieszczone na „długim” podwoziu, a oryginalna 125-calowa „standardowa” platforma została usunięta.

Tak jak poprzednio, główni sprzedawcy przewozili ciała od koncernu Fisher Brothers przejętego przez GM kilka lat wcześniej. Były to dwa coupe, dwa czterodrzwiowe sedany, kabriolet coupe i para siedmioosobowych sedanów w przedziale 2500-3000 dolarów. W przedziale od 2400 do 4000 USD znajdowało się sześć modeli semi-custom Fleetwood, innego szanowanego konstruktora nadwozi przejętego przez GM: roadster, dwa phaetony, siedmioosobowy samochód turystyczny i dwa pięcioosobowe sedany. Dla porównania, ceny Cadillaca z 1930 roku zaczynały się od 3295 dolarów i sięgały ponad 10800 dolarów.

Nic dziwnego, jak na produkt Cadillaca, LaSalle ukłonił się V-8, 303-calową jednostką sześcienną o mocy blisko 80 koni mechanicznych. To było znudzone przez 1928 do 328 cid i 86 KM. Aby dopasować się do zwiększonego rozmiaru i wagi modeli z 1930 roku, V-8 został ponownie powiększony, tym razem do 340 cid, co daje moc 90 KM.

Styl LaSalle w 1930 roku nadal wiele zawdzięcza oryginalnym koncepcjom Earla z 1927 roku: niskiej sylwetce, długim i szerokim błotnikom typu „clamshell”, wysokiemu i okrągłemu grzejnikowi inspirowanemu legendarną Hispano-Suiza oraz dwukolorowej farbie, a następnie nowości . Najbardziej oczywistą zmianą w 1930 roku był wyższy grzejnik, który poprawił już imponujący pakiet stylistyczny. Publiczność nadal kupowała, a LaSalle odnotowała roczną produkcję około 15 000 sztuk. Chociaż stanowiło to około 75 procent wolumenu Cadillaca, niemniej jednak było to godne szacunku po krachu na Wall Street.

Aby uzyskać więcej informacji na temat nieistniejących amerykańskich samochodów, zobacz:

• AMC
• Duesenberg
• Oldsmobile
• Plymouth
• Studebaker
• Wielkie żarcie

Szybko pogłębiający się kryzys zmusił Cadillaca do przyjęcia środków cięcia kosztów na lata 1931-33. W rezultacie seria 345A z 1931 r. Zyskała 95-konny 353-cid V-8 z linii seniorów, podczas gdy tego roku Cadillac Eights został umieszczony na podwoziu LaSalle. Moc wzrosła do 115 w latach 1932-33. Wybór modeli pozostał zasadniczo taki sam dla '31, a następnie zmniejszony dla serii 345B i C z lat 1932-33, kiedy siedmioosobowe sedany zostały zmodernizowane do 136-calowego podwozia, a standardowe modele zostały zdegradowane do 130-calowej platformy..

Ceny LaSalle zostały również obniżone w latach 1931-33 - do 2200-2800 USD. Chociaż było to około 500 dolarów poniżej Cadillaca Eights, ten ostatni najwyraźniej wyglądał na lepszy zakup, ponieważ dorównał LaSalle pod względem sprzedaży i faktycznie pokonał linię juniorów w '31. Wolumen LaSalle i tak był znacznie niższy, spadając z 10 000 do nieco poniżej 3400 w '32; suma z 1933 roku była niewiele lepsza.

Chcąc zmienić sytuację, Cadillac wypuścił zupełnie nową Serię 350 z 1934 roku, która miała wygląd wyłącznie dla LaSalle. Ceny zostały ponownie obniżone, tym razem do 1000 $ poniżej starszej ósemki. Modele również zostały pocięte, pozostawiając po prostu coupe, czterodrzwiowy sedan, klubowy sedan i kabriolet coupe. Wszyscy jeździli na wyposażeniu z 119-calowym rozstawem osi dzielonym z Oldsmobile, podobnie jak podstawowe nadwozia. Wciąż tnąc koszty, Cadillac zastąpił V-8 LaSalle'a prostą ósemką Olds 240,3-cid, aczkolwiek z aluminiowymi tłokami dostarczonymi przez Cadillaca i innymi zmianami. Mimo to moc spadła do 95. Ale niezależne przednie zawieszenie „Knee-Action” było nowym tematem do dyskusji i pierwszym w GM (wspólnym z Olds). Stylowy, przejściowy wygląd z 1933 roku ustąpił miejsca w pełni opływowemu wyglądowi, podkreślonemu zaokrągloną kratką i ciekawymi iluminatorami po bokach maski.

Ta formuła projektu / ceny utrzymywała się przez kolejne dwa lata, ale nie działała wystarczająco dobrze, a sprzedaż pozostawała znacznie poniżej poziomu konkurencyjnych edycji juniorskich. Mimo to LaSalle poprawił się z nieco poniżej 7200 w 1934 r. Do ponad 8600 w ośmiu modelach z 1935 r., A następnie do 13 000 w 1936 r., Kiedy oferty ponownie zmniejszono do czterech. Ceny za rok 36 były najniższe w historii: 1175 USD za dwumiejscowe coupe, 1255 USD za kabriolet coupe. Tymczasowe zmiany obejmowały opcję 105-konnego 248 KM dla '35, która była standardem dla '36, a także wprowadzenie sedanów typu trunkback w celu zastąpienia przestarzałych modeli bez bagażnika. Wszystkie LaSalles były oznaczone jako Seria 50 od 1935 do 39 roku.

Cadillac wypróbował nową formułę na rok 1937, dzięki czemu LaSalles był bardzo podobny do jego 1936 Series 60 - być może przewidywalny, biorąc pod uwagę duży sukces tej niedrogiej linii seniorów. Moc pochodziła z tego samego nowego 125-konnego 322 "monoblokowego" V-8, a zręcznie zmodyfikowana stylistyka z unikalnym 124-calowym rozstawem osi sprawiła, że ​​LaSalles był prawdopodobnie bardziej atrakcyjny niż tegoroczne Caddy. Kupujący odpowiedzieli, a sprzedaż LaSalle osiągnęła rekordowy poziom 32 000 w roku modelowym. W roku 1938 nastąpiło kilka poważnych zmian, ale czterodrzwiowy sedan ze stalowym przesuwanym dachem „Sunshine Turret” dołączył do istniejących dwu- i czterodrzwiowych sedanów, kabrioletów oraz coupe i kabriolet z siedzeniami z hukiem. Niestety, krótka, ale ostra recesja zmniejszyła sprzedaż o połowę, ku rozczarowaniu księgowych GM. LaSalle grzęzło, ale jego samochody były nadal w okazyjnych cenach z 1938 r., Od 1300 do 1900 USD.

Ale Cadillac był zdeterminowany, więc LaSalle został całkowicie przerobiony na rok 1939. V-8 pozostał nietknięty, ale nowy średniotonowy GM B przyniósł nowy, elegancki kształt z większą powierzchnią szkła i bez listew do biegania (z wyjątkiem kabrioletów, gdzie były opcjonalne ). Rozstaw osi, który był dzielony ze starszymi Oldsmobiles, został przycięty do 120 cali (jak na '36). Mimo to wydajność ponownie rozczarowała: tylko około 21 000 w roku modelowym.

Aby uzyskać więcej informacji na temat nieistniejących amerykańskich samochodów, zobacz:

• AMC
• Duesenberg
• Oldsmobile
• Plymouth
• Studebaker
• Wielkie żarcie

Rok modelowy 1940 przyniósł zmodyfikowaną stylizację, która była punktem kulminacyjnym w 14-letniej historii LaSalle, a także pierwsze dwie serie tej marki od dekady. Liderem w projektowaniu było pluszowe nowe łożysko specjalne serii 52 Harley Earl w najnowszym wyglądzie „torpedy”. Podczas gdy Cadillaki zachowały reflektory typu bullet-pod po bokach maski, nowe uszczelnione belki 52 (dzielone z innymi Detroiterami z 1940 roku) przesunęły się w dół do błotników. Linie nadwozia były delikatnie zaokrąglone i czyste, wnętrza były bardziej przestronne przy dłuższym o trzy cale rozstawie osi, a okna stały się jeszcze większe.

Znak towarowy kratka LaSalle prawdopodobnie osiągnął swój szczyt: wciąż cieńszy niż Cadillac, ale pomysłowo ukształtowany. Podobnie jak w latach 39. modele z 1940 r. Miały pionowe jasne elementy w obszarach „wybiegu” między kratką a reflektorami (kolejny pomysł Earla), ale pomosty były teraz szersze iw pełni zintegrowane z błotnikami..

Wraz z 1940 Series 50, nowy 52 Special oferował coupe i czterodrzwiowy sedan, teraz z całkowicie zintegrowanymi kuframi. Lata 50., w tym dwudrzwiowy sedan, zachowały podstawowy wygląd z lat 39. Choć obok nowych Specials były pudełkowate, były atrakcyjne, z dłuższym rozstawem osi i gładszym przodem. Najbardziej eleganckim LaSalles sezonu był niewątpliwie specjalne kabriolet coupe i sedan, które pojawiły się w połowie roku. Drobne zmiany dodały pięć koni mechanicznych do 322 L-head V-8, podnosząc moc wyjściową do 130.

Ale do tej pory LaSalle został wyparty ze swojej niegdyś ekskluzywnej niszy cenowej. To prawda, że ​​jego rozpiętość w 1940 r. Była dość szeroka, od coupe serii 50 za 1240 dolarów do sedana Special cabrio 1895 dolarów. Ale prawdziwego Cadillaca Serii 62 można było kupić w tamtym roku już za 1685 dolarów; Buicks notowane na 895-2199 USD. I chociaż LaSalle stanowił prawie dwie trzecie całkowitego wolumenu Cadillaca w 1940 roku - 24 130 z około 37 000 - zajmował niewiele miejsca przed Lincolnem i pozostawał daleko w tyle za Packardem. Bardziej logiczne wydawało się teraz oferowanie tańszego Cadillaca niż młodszej linii o mniejszym prestiżu. Dywizja zrobiła dokładnie to w 1941 roku, zastępując LaSalle nowym podstawowym Cadillac, Series 61.

Decyzja o rezygnacji z LaSalle ostatecznie okazała się słuszna. Obejmująca zakres od 1350 do 1535 USD, seria 61 sprzedała się w pierwszym roku w ilości 29 250 egzemplarzy, po czym stopniowo wyprzedziły ją droższe 62-ki. Ale 61 pozostało w strefie cen premium, aby zapobiec osłabieniu wizerunku Cadillaca. Powojenny dobrobyt sprawił, że po 1951 r. Stało się to niepotrzebne. Od tego czasu Cadillac stał się zdecydowanie liderem sprzedaży luksusu w Ameryce.

Przed podjęciem decyzji o usunięciu LaSalle, GM Styling przygotowało prototyp projektu z 1941 roku. Czterodrzwiowy sedan typu fastback w stylu torpedy. Był to ładny samochód z tradycyjną smukłą osłoną chłodnicy i wykończeniem błotnika „na wybiegu”, a także cienkimi poziomymi światłami postojowymi, kołpakami kołpaków i odrodzeniem wczesnej plakietki chłodnicy LaSalle - „LaS „monogram w kole.

Wspomnienia wyróżnienia, wyrafinowania i klasy LaSalle nadal wywierały znaczną magię w GM Design jeszcze długo po drugiej wojnie światowej, a nazwa pojawiła się w związku z kilkoma projektami, które doprowadziły niektórych do przekonania, że ​​odrodzenie jest bliskie. Pierwszym z nich był sedan z twardym dachem „LaSalle II” i dwumiejscowy roadster stworzony dla Motoramy z 1955 roku. Choć wyłącznie na pokaz, nosili kratki złożone z pionowych listew przypominających wybieg z 1940 roku, a także tradycyjną heraldykę LaSalle. Nazwa pojawiła się ponownie dla tego, co stało się Buick Riviera z 1963 roku i dopiero w ostatniej chwili LaSalle został odrzucony dla Sewilli jako pseudonim nowego kompaktowego sedana Cadillaca z połowy 1975 roku..

Czy LaSalle kiedykolwiek się odrodzi? Prawdopodobnie nie, ale to miła myśl.

Aby uzyskać więcej informacji na temat nieistniejących amerykańskich samochodów, zobacz:

• AMC
• Duesenberg
• Oldsmobile
• Plymouth
• Studebaker
• Wielkie żarcie