Dorzecze Kongo Siedziba najgłębszej rzeki na świecie

Rzeka Kongo to długa, łukowata rzeka o dorzeczu obejmująca dziewięć krajów Afryki Zachodniej i Środkowej. Ten rozległy zbiornik wodny zapewnia pożywienie, wodę, lekarstwa i transport dla około 75 milionów ludzi w otaczającym dorzeczu, według Global Forest Atlas Uniwersytetu Yale..

Według Mongabay, organizacji non-profit zajmującej się nauką i ochroną środowiska, rzeka Kongo dwukrotnie płynie przez równik, płynąc ze wschodniej Afryki, przez las deszczowy Kongo, aż do Oceanu Atlantyckiego. Od jej dopływów do miejsca, w którym spotyka się z Oceanem Atlantyckim, ogromna rzeka obejmuje bystrza, mokradła, równiny zalewowe, jeziora i bagna.

Ponadto rzeka Kongo jest najgłębszą rzeką na świecie zarejestrowaną na głębokości 720 stóp (220 metrów) - jest to zbyt głęboka, aby światło mogło przeniknąć, podał The New York Times. Według Phys.org jest to również druga co do długości rzeka w Afryce, o długości około 2920 mil (4700 kilometrów). (Afrykański Nil jest najdłuższą rzeką na świecie o długości 4135 mil, czyli 6650 km). To sprawia, że ​​Kongo jest dziewiątą co do długości rzeką na świecie..

Związane z: Umierająca ryba ujawniła, że ​​Kongo to najgłębsza rzeka świata

Według BBC region otaczający rzekę Kongo jest bogaty w cenne zasoby, od kości słoniowej po kauczuk i drewno. „To ogromne słodkowodne serce Afryki” - powiedziała Melanie Stiassny, ekspertka w kongijskiej ichtiologii i kuratorka w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej.

Rządy od dawna walczą o kontrolę w Kongu; brutalny reżim kolonialny niesławnego króla Belgii Leopolda II w latach 1885–1908, upamiętniony w noweli z 1899 r. „Jądro ciemności,„Josepha Conrada, był jednym z najbardziej krwawych.

Lokalizacja i geografia systemu rzecznego Kongo

System rzeki Kongo przebiega przez Republikę Konga, Demokratyczną Republikę Konga, Republikę Środkowoafrykańską, zachodnią Zambię, północną Angolę oraz części Kamerunu i Tanzanii, według National Geographic.

Ten system długich rzek ma unikalną anatomię, która dzieli go na trzy odrębne regiony: górne, środkowe i dolne Kongo. Górna część składa się z dopływów i bystrzy, środek to przeważnie stały strumień, a dolna składa się z wąwozów i wodospadów, co może uczynić ją niebezpieczną.

Dopływy lub mniejsze rzeki lub strumienie, które zasilają rzekę Kongo, są znane jako górne Kongo. Rzeka Lualaba stanowi główny dopływ rzeki Kongo. Pochodzi z południowo-wschodniego krańca Demokratycznej Republiki Konga, na płaskowyżu Katanga na wysokości 4000 stóp (1220 m) i płynie na północ przez kraj. Dostarcza największą ilość wody do Konga ze wszystkich jego dopływów. Po 1800 mil (2900 km) rzeka Lualaba wpada (i staje się) rzeką Kongo.

Innym mniejszym i bardziej odległym dopływem, który wpływa do rzeki Kongo, jest rzeka Chambeshi, która ma swój początek w Zambii i przepływa przez około 300 mil (480 km), aż wpada do rzeki Lualaba w pobliżu granicy Zambii i Republiki Demokratycznej. Kongo. Ta większa sieć rzek jest czasami nazywana systemem rzek Kongo-Lualaba-Chambeshi.

Te dopływy we wschodniej Afryce płyną na północ i stanowią źródło środkowej i dolnej rzeki, powiedział Stiassny. Ta górna część Konga zaczyna się zakrzywiać i tworzy łuk po przejściu przez równik w centralnej Demokratycznej Republice Konga. Rzeka ma tu kilka głównych bystrzy, zanim dotrze do miasta Kisangani (wcześniej znanego jako Stanleyville), jednego z największych miast w Demokratycznej Republice Konga.

Górne Kongo kończy się i staje się środkowym Kongo w tych głównych bystrzach, które są znane jako Boyoma Falls (wcześniej znane jako Stanley Falls), seria siedmiu katarakt lub dużych wodospadów, które są ledwo przejezdne i rozciągają się na około 60 mil (97 km ), zgodnie z Encyclopedia Britannica.

W dole rzeki rzeka staje się stosunkowo cicha i stabilna. Środkowe Kongo ma około 1 609 km długości i w niektórych miejscach aż 14,5 km szerokości. Dzięki bliskości dużych miast i łatwości nawigacji wielu mieszkańców tego obszaru wykorzystuje ten odcinek rzeki do transportu łodzi.

Po 1000-kilometrowym odcinku środkowego Konga rzeka zwalnia do wirtualnego zatrzymania na 20 mil (32 km) - odcinek znany jako Malebo Pool (dawniej Stanley Pool). Stolica Republiki Konga, Brazzaville, znajduje się na północnym brzegu rzeki, podczas gdy stolica Demokratycznej Republiki Konga, Kinszasa, znajduje się na południowym brzegu Malebo Pool. Basen kończy się gwałtownie wodospadem Livingstone, z progami o długości 354 km. W tym miejscu woda opada nad głębokimi kanionami, wyznaczając początek dolnego Konga.

„Możesz sobie wyobrazić, że schodzisz z płaskowyżu i cała ta woda spada w dół, co w rzeczywistości jest wąskim wąwozem. To zupełnie inny rodzaj rzeki niż reszta Konga” - powiedział Stiassny. „Meandrująca, wolno płynąca rzeka, a potem wpada do Malebo Pool, a potem po prostu spada”.

Dolne Kongo to wąski kanał o długości około 200 mil (320 km), który wpada do Oceanu Atlantyckiego. Różni się to od większości innych głównych rzek, które zwykle tworzą deltę rzeki lub sieć mniejszych rzek i strumieni, które wylewają się do oceanu.

Prędkość rzeki tutaj rośnie, ponieważ ogromna ilość wody, którą niesie - prawie trzy razy większa niż rzeka Missisipi - wypływa z wąskiego wąwozu, który w niektórych miejscach ma mniej niż 250 metrów średnicy. Rzeka Kongo przenosi około 1,25 miliona stóp sześciennych (35 000 metrów sześciennych) wody do Oceanu Atlantyckiego na sekundę. (Dla porównania, rzeka Missisipi wypuszcza średnio około 590 000 stóp sześciennych (17 000 metrów sześciennych) wody na sekundę do Zatoki Meksykańskiej, według National Parks Service.)

Dorzecze Kongo

Obszar lądowy, który wpada do rzeki Kongo, jest znany jako dorzecze Kongo lub dorzecze Konga. Jest to drugie co do wielkości dorzecze na świecie, o powierzchni 1,3 miliona mil kwadratowych (3,4 miliona kilometrów kwadratowych), po dorzeczu Amazonki, który ma prawie 3 miliony mil kwadratowych (7,5 miliona kilometrów kwadratowych). Dla porównania, rozmiar Indii to około 1,27 miliona mil kwadratowych (3,3 miliona km kwadratowych).

Kraina w dorzeczu Konga to sieć mniejszych rzek, bagien i lasów. Cały obszar obejmuje prawie całe terytorium Republiki Konga, Demokratycznej Republiki Konga, Republiki Środkowoafrykańskiej, zachodniej Zambii, północnej Angoli oraz części Kamerunu, Gabonu i Tanzanii. Dorzecze graniczy z pustynią Sahara od północy, Oceanem Atlantyckim od południa i zachodu oraz regionem jezior Afryki Wschodniej od wschodu.

Dorzecze Konga otacza równik, a rzeka dwukrotnie przecina równik na odcinku o długości około 700 mil (1100 km). Połączenie klimatu równikowego i ogromnego źródła wody dostarczanego przez rzekę zapewnia doskonałe składniki drugiego co do wielkości tropikalnego lasu deszczowego na świecie.

W lasach deszczowych Kongo Basin znajduje się mnóstwo unikalnych roślin i zwierząt - naukowcy oszacowali, że w tym ogromnym lesie deszczowym występuje około 10000 gatunków roślin tropikalnych, z których około 30% nie występuje nigdzie indziej na świecie. do World Wildlife Fund.

Dorzecze Konga to także naturalne siedlisko około 400 gatunków ssaków, 1000 gatunków ptaków i 700 gatunków ryb. Dla porównania Nil ma około 800 unikalnych gatunków ryb, a Missisipi około 100.

Niektóre z bardziej rozpoznawalnych i charyzmatycznych ssaków w regionie to słonie leśne, goryle nizinne i górskie, szympansy, bonobo, okapi, lamparty, hipopotamy, manaty i lwy. Inne gatunki lasów deszczowych to rozpoznawalne muchy tse-tse, chrząszcze afrykańskie Goliat i szare papugi Kongo.

Związane z: Zdjęcia: Niesamowite szympansy z Trójkąta Goualougo w Kongu

Kilka gatunków zwierząt w tym regionie jest zagrożonych, w tym goryle górskie, szympansy i dzikie psy afrykańskie, głównie z powodu niedawnego wzrostu wylesiania i polowań na dzikie zwierzęta.

Las deszczowy zapewnia kluczowe usługi ekosystemowe, takie jak regulacja klimatu, zapobieganie suszy, ochrona unikatowych gatunków oraz źródło pożywienia i leków dla lokalnych społeczności - powiedziała Alexandra Tyukavina, adiunkt nauk geograficznych na University of Maryland in College. Park, Maryland.

Według Europejskiej Agencji Kosmicznej, lasy deszczowe dorzecza Konga są tak cenne ze względu na sekwestrację dwutlenku węgla i produkcję tlenu, że naukowcy nazwali je „drugimi płucami” świata, po lasach deszczowych Amazonii..

Populacja dorzecza Kongo

Według World Wildlife Fund ludzie żyją w dorzeczu Kongo od 50000 lat, a obecnie zamieszkuje go około 75 milionów ludzi, w tym 150 różnych grup etnicznych..

Jest to siedziba znanych grup łowców-zbieraczy, często nazywanych Pigmejami: między innymi Ba'Aka, BaKa, BaMbuti i Efe. Według przeglądu z 2015 roku opublikowanego w czasopiśmie Current Anthropology, grupy na tym obszarze, które nie są łowcami-zbieraczami, od tysięcy lat polegają na rolnictwie na własne potrzeby i handlują towarami..

Archeologiczne dowody sugerują, że niektóre plemiona zaczęły zakładać wioski wzdłuż rzeki Kongo około 4700 lat temu. Pozostałości żelaznych narzędzi i ceramiki sugerują, że niektóre z grup osiedliły się wzdłuż rzeki około 5000 lat temu, kiedy populacje ludów posługujących się językiem bantu migrowały z sawann Afryki Środkowo-Wschodniej do basenu Konga - wydarzenie znane jako ekspansja Bantu.

Zagrożenia dla dorzecza Kongo

Wylesianie, przede wszystkim jako część nowoczesnych praktyk rolniczych, jest głównym zagrożeniem środowiskowym dorzecza Konga i lasów deszczowych.

„Jest to głównie rolnictwo polegające na cięciu i spalaniu, kiedy ludzie ręcznie sprzątają tam iz powrotem i wycinają drzewa. A potem palą te kłody, aby nawozić glebę popiołem i uprawiać tam rośliny” - powiedziała Tyukavina.

Według Mongabay, pozyskiwanie drewna przemysłowego jest kolejnym czynnikiem powodującym wylesianie w regionie.

Ponadto popyt na żywność rośnie wraz ze wzrostem liczby ludności w regionie w tempie około 1,7 miliona ludzi rocznie, według danych World Wildlife Fund. Mięso z krzewów lub mięso dzikich zwierząt, takich jak nietoperze, małpy, szczury i węże, które tradycyjnie stanowiły główne źródło pożywienia dla grup myśliwych i zbieraczy, stoi teraz w obliczu nowego zagrożenia: nadmiernego polowania.

„Mięso z buszu to dobre, ważne źródło białka dla ludzi w całym Basenie” - powiedział Tyukavina. Jednak łowcy komercyjni coraz częściej wybierają zwierzęta, takie jak małpy i antylopy, do handlu mięsem z buszu. Te średniej wielkości ssaki nie są w stanie rozmnażać się wystarczająco szybko, aby zrekompensować wysoki wskaźnik polowań, co powoduje spadek ich populacji.

Słonie są również zagrożone przez kłusowników, którzy chcą zarobić na międzynarodowym handlu kością słoniową.

Związane z: Słonie znikają w rezerwacie w Kongo

Historia Konga

Region po raz pierwszy stał się znany jako „Kongo” pod koniec 1300 roku, od królestwa Kongo, niezależnego państwa, które rządziło obszarem wokół ujścia rzeki od końca 1300 do XIX wieku, zgodnie z Encyclopedia Britannica..

Od 1971 do 1997 roku rzeka Kongo była znana jako Zair, za panowania dyktatora Demokratycznej Republiki Konga, Mobutu Sese Seko, który zmienił nazwę całego kraju na Zair, poinformował Atlantyk. (Zair to portugalska adaptacja słowa nzere lub nzadi z Kikongo, które oznacza „rzekę, która połyka wszystkie rzeki”).

Kongo ma mroczną i złożoną historię. Ze względu na wszystkie zasoby, które można znaleźć wzdłuż Konga (kość słoniowa, guma, drewno i rzadkie metale, takie jak kobalt, miedź, diament, tantal, cyna i złoto), region ten od dawna jest domem wielkich konfliktów i europejskiego kolonializmu.

Pod koniec XV wieku portugalscy odkrywcy przybyli do królestwa Kongo i założyli placówki handlowe wzdłuż rzeki Kongo, według BBC. Do tego czasu handel niewolnikami istniał w Afryce od wieków - niektórzy historycy szacują, że afrykańskie królestwa sprzedawały jeńców wojennych innym afrykańskim i arabskim grupom, począwszy od około 1000 roku pne, jak podaje Encyclopedia of Migration „Trans-Saharan Slave Trade” (Spinger Link, 2013). Portugalscy handlarze szybko weszli w handel niewolnikami i zaczęli wysyłać afrykańskich niewolników na plantacje, które inni portugalscy handlarze założyli na wyspach u wybrzeży Afryki, w tym na Maderze i Wyspach Kanaryjskich, zgodnie z National Archives Wielkiej Brytanii.

Kilkaset lat później, w XVII i XVII wieku, europejscy kupcy z innych krajów, w tym Danii, Anglii, Holandii, Szkocji i Szwecji, przybyli do Konga, aby przejąć afrykańskich niewolników do transatlantyckiego handlu niewolnikami..

Według Encyclopedia Britannica w 1885 roku król Belgii Leopold II przejął kontrolę nad regionem Konga po podpisaniu traktatu z innymi narodami europejskimi na konferencji berlińskiej. Nazwał ten region „Wolnym Państwem Kongo”. Według historyków Leopold kierował siłami najemników, które stosowały morderstwa i tortury, aby zmusić rdzenną ludność do wydobywania i eksportowania kości słoniowej, kauczuku i innych zasobów naturalnych regionu. Historycy szacują, że od 1885 do 1908 roku około 10 milionów ludzi w regionie zginęło z rąk Belgów..

Od tego czasu dziedzictwo okrutnego reżimu Leopolda nawiedza region.

„Dopiero około 110 lat temu skończyła się ta [panowanie króla Leopolda], więc wciąż są ludzie w regionie, których dziadkowie zostali bezpośrednio dotknięci tym zjawiskiem” - powiedział Tyukavina.

Po śmierci Leopolda region ten został zaanektowany przez rząd Belgii i rządzony jako Kongo Belgijskie od 1908 do 1960 roku. Przywódcy Konga Belgijskiego zmusili Kongijczyków do bezpłatnej budowy infrastruktury drogowej i kolejowej, podczas gdy plantacje i firmy wydobywcze korzystały z robotników najemnych lub robotnicy przymusowi, którym później udało się wykupić wolność, jak podaje Encyclopedia Britannica.

Kongijskie ruchy oporu rzucały wyzwanie europejskim rządom kolonialnym od lat dwudziestych XX wieku, ale dopiero w 1958 roku ogólnokrajowa partia polityczna Konga, Ruch Narodowy Konga, zyskała na znaczeniu. W ciągu następnego roku wybuchły potyczki między siłami belgijskimi a kongijskimi, a Belgia uległa siłom nacjonalistycznym.

W 1960 roku kraj uzyskał niepodległość, a przywódca polityczny Joseph Kasa-Vubu został pierwszym prezydentem Demokratycznej Republiki Konga (zwanej wówczas Republiką Konga), służąc od 1960 do 1965 roku, jak podaje Encyclopedia Britannica. Nowo powstały niezależny rząd był podzielony i słaby, i stał się pośrednim konfliktem (zwanym „kryzysem Konga”) w czasie zimnej wojny między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim, przy czym każdy kraj wspiera przeciwstawne kongijskie frakcje polityczne, według Fundacji Dziedzictwa Atomowego.

W 1965 r. Kongijski oficer wojskowy Mobutu Sese Seko przejął władzę podczas zamachu stanu, dowodząc armią kongijską. Stworzył reżim totalitarny, zgromadził dużą osobistą fortunę i zasłynął z nadawania swoim skorumpowanym przyjaciołom i sojusznikom ważnych stanowisk w rządzie. Ostatecznie został wyparty ponad 30 lat później, w 1997 r., W wyniku buntu we wschodniej części kraju. W tym momencie wybuchła wojna domowa, która trwała do 2003 roku, podała BBC. Organizacja Narodów Zjednoczonych poinformowała, że ​​w 2006 roku nowo utworzony rząd przeprowadził demokratyczne wybory.

Ale region nadal nie jest całkowicie spokojny. Obszar ten nadal jest nawiedzony przez konflikty etniczne, inflację gospodarczą, korupcję polityczną, europejski kolonializm i wirus Ebola. Z powodu tak wielu niepokojów politycznych podróżowanie po Kongu jest na niektórych obszarach niebezpieczne. W styczniu 2020 roku Demokratyczna Republika Konga wydała ostrzeżenie o zakazie podróżowania dla niektórych prowincji wokół rzeki ze względu na zagrożenie zasadzką, napadem z bronią w ręku i porwaniem.

Dodatkowe zasoby:

• Przeczytaj więcej o dążeniu jednego z naukowców do badania rodzimych Bonobo w Kongu, z Smithsonian Magazine.
• Dowiedz się więcej o zagrożeniach dla lasu deszczowego dorzecza Konga z New York Times.
• Przyjrzyj się Republice Konga od wewnątrz w tym filmie wyprodukowanym przez National Geographic.