Zdjęcia najmniejszej (i najsłodszej) sowy świata

Sowy elfów

Różnorodność ekologiczna i geologiczna może być największą niespodzianką dla każdego, kto pierwszy raz odwiedza jedną z pięciu wielkich pustyń Ameryki Północnej. Z dala od toczących się kilometrów jałowych wydm, pustynie Ameryki Północnej są żywe dzięki unikalnym gatunkom roślin i zwierząt, które nie tylko przeżywają, ale rozwijają się w surowych temperaturach i niskich opadach występujących w suchych regionach kontynentu. W swojej książce „Desert Solitaire” z 1968 r. Autor / działacz Edward Abbey powiedział o pustyni, na której mieszkał: „To najpiękniejsze miejsce na Ziemi”.

Słodziutki ziemniaczek

I jak to się często zdarza, w tym „najpiękniejszym miejscu na Ziemi” znajduje się wyjątkowe i szczerze mówiąc urocze stworzenie, które przystosowało się nie tylko do stylu życia, ale nawet do rozmiarów, aby z powodzeniem funkcjonować w środowisku pustynnym. Niewielka elfia sowa Whitney, Micrathene whitneyi, jest częstym mieszkańcem obszarów nadbrzeżnych pustyń Sonora i Chihuahuan. Jest to najmniejsza sowa znaleziona na świecie i jest nazywana najlżejszą sową na świecie, ważącą zaledwie 1,4 uncji (40 g). W pełni dorosły samiec sowy elfa osiągnie długość od 12,5 do 14,5 cm i rozpiętość skrzydeł 10,5 cala (27 cm). Przedstawiona tutaj młoda elfowa sowa jest wspomagana przez strażnika parku narodowego po tym, jak mała elfowa sowa spadła z gniazda podczas próby pierwszego lotu.

Domy mobilne

Przedstawiony powyżej zasięg domowy sów Elfów Whitney zmienia się w cyklu rocznym. Wiosną i latem występują na suchych pustyniach południowo-zachodniego Ameryki i północnego Meksyku, gdzie rozmnażają się i wychowują młode. Zasiedlają obszary, na których występują lasy kaktusowe, zadrzewione kaniony, płaskowyże lub obszary nadbrzeżne o gęstej roślinności. Zimą migrują na południe, spędzając chłodniejsze miesiące na półkuli północnej w ciepłych, przybrzeżnych regionach środkowego Meksyku. Rozpoznawane są cztery podgatunki sów elfów: Micrathene whitneyi idonea występuje tylko na południowym krańcu Teksasu i północnego Meksyku; Micrathene whitneyi sanfordi jest mieszkańcem południowego krańca Baja Sur w Kalifornii; i Micrathene whitneyi graysoni mieszka na wyspie Socorro u wybrzeży Baja Sur.

Charakterystyczny koloryt

Nieregularne pomarańczowo-brązowe plamki pokrywają rdzawobrązowy, upierzony tył i skrzydła, nadając sowie idealny kamuflaż do życia spędzonego w pustynnym krajobrazie zdominowanym przez odcienie brązu. Jasne, białawe plamy pojawiają się częściej na czubku głowy. Linia białych piór podkreśla krawędź każdego skrzydła. Klatka piersiowa i brzuch to mieszanka białych, brązowych i pomarańczowych piór. Niektóre z głównych i drugorzędnych piór lotek są również białe.

Zawsze zaskoczony

Brwi sów elfów Whitney są widoczne w ich wyraźnych białych piórach. W masce twarzy sowy dominują odcienie pomarańczy. Dziób jest szary z końcówką w kolorze rogu. W tęczówce każdego dużego oka dominuje kolor żółty. W przeciwieństwie do większości sów, sowa Whitney nie ma „kępek uszu” ani żadnych wystających piór na małej, zaokrąglonej głowie. Podobnie jak inne sowy, sowy elfy mają na krawędzi skrzydeł szereg specjalnie zaprojektowanych zmiękczonych piór, które pozwalają na cichy lot.

Unikalne możliwości zagnieżdżania

Jedno z bardziej wyjątkowych zachowań tych małych sów ma związek z budowaniem gniazd. Będąc tak małe, drapieżniki byłyby wielkim zagrożeniem dla samicy siedzącej w gnieździe i jej młodych piskląt. Sowa Whitney rozwiązała ten dylemat, ucząc się gniazdowania w opuszczonych dziuplach. Na pustyni Sonora dzięcioł Gila, Melanerpes uropygialis, i pozłacane migotanie, Colaptes chrysoides, są odpowiedzialne za wycinanie jam lęgowych w miękkiej miazdze gigantycznych kaktusów. Jak widać na zdjęciu, otwory prowadzące do gniazd lęgowych to wszystko, co można zobaczyć, patrząc na tego gigantycznego strażnika pustyni - który pokazuje zarówno swoje białe kwiaty, jak i czerwone owoce. W regionach, w których nie rosną kaktusy saguaro, sowy elfy będą gniazdować w opuszczonych dzięciołach wykonanych na lokalnych drzewach, a nawet na słupach telefonicznych.

Przydatna praca

Wnęka lęgowa utworzona przez dwa pustynne dzięcioły jest znana jako but saguaro. Te buty, jak pokazano tutaj, są uformowane wewnątrz mięsistej skóry saguaro w wyniku wydzielania przez kaktusa żywicznego płynu w odpowiedzi na „ranę” zadaną przez wykopujące dzięcioły. Po wystawieniu na działanie powietrza żywica ta twardnieje w twardą tkankę kalusa, która zapobiega dalszej utracie wilgoci z saguaro, tworząc bezpieczny otwór lęgowy dla najpierw dzięciołów, a następnie innych gatunków małych ptaków żyjących na pustyni, takich jak sowy elfy.

Pszczoły pustynne często tworzą ule wewnątrz buta saguaro, tworząc jamę słodkiego miodu. Kiedy kaktus saguaro umiera, mięsista skóra ulegnie zniszczeniu, ale twardy but saguaro pozostaje, odporny na rozkład. Rdzenni mieszkańcy pustyni Sonora używali kiedyś tych „butów” jako pojemników, czasem nawet jako naturalnych manier do noszenia wody. W tych bezpiecznych „butach” gniazdujących samica sowy elfa złoży od dwóch do czterech białych jaj.

Włączam urok

Sezon lęgowy sów elfów na południowo-zachodniej pustyni Sonora przypada na maj i czerwiec. Samce będą głośno śpiewać przez całą noc, aby zarówno zaimponować samicy, jak i bronić swojego terytorium. Samiec najczęściej śpiewa z wnętrza swoich już zajętych otworów lęgowych saguaro, próbując zwabić samicę, aby dołączyła do niego w jamie. Podczas zalotów samiec będzie aktywnie karmił swojego potencjalnego partnera. Gdy dojdzie do krycia i jaja zostaną złożone na szorstkiej podłodze buta saguaro, sama samica wysiaduje jaja. Jaja zaczynają wylęgać się około 21-24 dni po złożeniu. Samica nie opuszcza lęgów przez pierwsze dwa tygodnie, gdyż samiec wnosi do gniazda pożywienie zarówno dla mamy, jak i jej potomstwa.

Gdy młode osiągną wiek 2 tygodni, oboje rodzice opuszczą gniazdo, aby polować i zapewnić pożywienie młodym. Młode sowy zaczynają opuszczać gniazdo około 28 dni po wykluciu, ale pozostają pod czujnym okiem rodziców przez dodatkowy tydzień do 10 dni.

Na polowaniu

Owady, pająki, skorpiony i inne stawonogi to podstawowa dieta sowy Whitney. Mama lub tata usuwają jadowite żądło schwytanego skorpiona, zanim nakarmią go młodym. Powszechnym źródłem pożywienia są duże nocne chrząszcze pustynne. Polują głównie przy słabym świetle zmierzchu i świtu. Mają doskonały słuch i często lokalizują i łapią ofiarę raczej dźwiękiem niż wzrokiem.

Po jedzeniu

Sowy elfów są jednym z dwóch gatunków sów występujących w Ameryce Północnej, które faktycznie migrują - drugą jest mała, zamieszkująca zachodni las sosnowy., Psiloscops flammeolus, widać tutaj. Oba te małe, nocne gatunki sów polegają na owadach latających jako podstawowym źródle pożywienia, więc kiedy zima nadchodzi na ich lęgowiskach, podążają za owadami do cieplejszych klimatów Meksyku. Sowa Whitney zwykle opuszcza swój letni dom na pustyni Sonora pod koniec września i spędza zimowe miesiące w lasach wypełnionych owadami w środkowym i południowym Meksyku.

Podstępne zwierzaki

Ponieważ są tak małe, sowy elfy są w ciągłym niebezpieczeństwie ze strony wielu drapieżników występujących na pustyni Sonora, takich jak węże, kojoty, rysie i koty pierścieniowe, Bassariscus astutus. Większe sowy, jastrzębie i sójki również będą atakować i chwytać te małe sowy. Niewiele, jeśli w ogóle, drapieżników może złapać małe sowy, gdy są bezpiecznie w swoim domowym bucie saguaro; ale kiedy opuszczają ten but, pojawia się niebezpieczeństwo. Sowy elfy są z natury nieagresywne, wolą raczej uciekać niż walczyć. Wiadomo jednak, że grupy sów elfów wspólnie tłumią intruzów i drapieżników. Udokumentowano, że sowy elfy „bawią się w oposa”, gdy znajdują się poza bezpieczną przestrzenią domową i pojawia się niebezpieczeństwo, pozostając bez ruchu, jakby martwe, dopóki niebezpieczeństwo minie.

• 1
• 2

Bieżąca strona: Strona 1